Sunday, January 31, 2010

ပဌာန္းပစၥယုေဒၵသပါဠိ


ပဌာန္းပစၥယုေဒၵသပါဠိ
နေမာ တႆ ဘဂဝေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ
၁။ ေဟတုပစၥေယာ
၂။ အရမၼဏ ပစၥေယာ
၃။ အဓိပတိပစၥေယာ
၄။ အနႏၲရပစၥေယာ
၅။ သမနႏၲရပစၥေယာ
၆။ သဟဇာတပစၥေယာ
၇။ အညမညပစၥေယာ
၈။ နိႆယပစၥေယာ
၉။ ဥပနိႆယပစၥေယာ
၁ဝ။ ပုေရဇာတပစၥေယာ
၁၁။ ပစၧာဇာတပစၥေယာ
၁၂။ အာေသဝနပစၥေယာ
၁၃။ ကမၼပစၥေယာ
၁၄။ ဝိပါကပစၥေယာ
၁၅။ အာဟာရပစၥေယာ
၁၆။ ဣႃႏၵိယပစၥေယာ
၁၇။ ဈာနပစၥေယာ
၁၈။ မဂၢပစၥေယာ
၁၉။ သမၸယုတၱပစၥေယာ
၂ဝ။ ဝိပၸယုတၱပစၥေယာ
၂၁။ အတၳိပစၥေယာ
၂၂။ နတၳိပစၥေယာ
၂၃။ ဝိဂတပစၥေယာ
၂၄။ အဝိဂတပစၥေယာတိ။
ပစၥယုေဒၵေသာ နိ႒ိေတာ။

၁။ ေဟတုပစၥေယာ တိ ေဟတူ ေဟတု သမၸယုတၱကာနံ ဓမၼာနံ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ရူပါနံ ေဟတုပစၥေယန ပစၥေယာ။
၂။ အာရမၼဏပစၥေယာတိ ရူပါယတနံ စကၡဳဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အာရမၼဏ ပစၥေရန ပစၥေယာ။ သဒၵါယတနံ ေသာတဝိညာဏ ဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အာရမၼဏ ပစၥေယနပစၥေယာ။ ဂႏၶာယတနံ ဃာနဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အာရမၼဏပစၥေယန ပစၥေယာ။ ရသာယတနံ ဇိဝွာဝိညာဏဓာတုယာ တံ သမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အာရမၼဏပစၥေယန ပစၥေယာ။ ေဖာ႒ဗၺာယတနံ ကာယဝိညာဏ ဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အာရမၼဏ ပစၥေယန ပစၥေယာ။ ရူပါယတနံ သဒၵါယတနံ ဂႏၶာယတနံ ရသာယတနံ ေဖာ႒ဗၺယတနံ မေနာ ဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အာရမၼဏ ပစၥေယန ပစၥေယာ။ သေဗၺဓမၼာ မေနာဝိညာဏ ဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အာရမၼဏ ပေစၥေယန ပစၥေယာ။ ယံယံဓမၼံ အာရဗတ ေယ ေယ ဓမၼာ ဥပၸဇၨႏၲိ စိတၱေစတသိကာ ဓမၼာ၊ ေတ ေတ ဓမၼာ ေတသံ ေတသံ ဓမၼာနံ အာရမၼဏ ပစၥေယန ပစၥေယာ။
၃။ အဓိပတိပစၥေယာတိ ဆႏၵာဓိပတိ ဆႏၵသမၸယုတၱကာနံ ဓမၼာနံ တံသမု႒ာနာနၪၥ ရူပါနံ အဓိပတိပစၥေယန ပစၥေယာ။ ဝီရိယာဓိပတိ အဓိပတိ ပစၥေယန ပစၥေယာ။ ဝီရိယာ ဓိပတိ ဝီရိယ သမၸယုတၱကာနံ ဓမၼာနံ တံသမု႒ာနာနၪၥ ရူပါနံ အဓိပတိပစၥေယန ပစၥေယာ။ စိတၱာဓိပတိ စိတၱ သမၸယုတၱကာနံ ဓမၼာနံ တံသမု႒ာနာနၪၥ ရူပါနံ အဓိပတိပစၥေယန ပစၥေယာ။ စိတၱာဓိပတိ စိတၱသမၸယုတၱကာနံ ဓမၼာနံ တံသမု႒ာနာနၪၥ ရူပါနံ အဓိပတိပစၥေယန ပစၥေယာ။ ဝီမံသာ ဓိပတိ ဝီမံသသမၸယုတၱကာနံ ဓမၼာနံ တံသမု႒ာနာ နၪၥရူပါနံ အဓိပတိ ပစၥေယန ပစၥေယာ။
၄။ အနႏၲရပစၥေယာတိ စကၡဳဝိညာဏဓာတု တံသမၸယုတၱကာ စ ဓမၼာ မေနာဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အနႏၲရ ပစၥေယနပစၥေယာ။ မေနာဓာတု တံသမၸယုတၱကာ စ ဓမၼာ မေနာ ဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ ေသာတဝိညာဏဓာတု တံသမၸယုတၱကာ စ ဓမၼာ မေနာဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ မေနာဓာတု တံသမၸယုတၱကာ စ ဓမၼာ မေနာဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ ဃာနဝိညာဏဓာတု တံ သမၸာယုတၱကာစ ဓမၼာ မေနာဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ မေနာဓာတု တံသမၸယုတၱကာ စ ဓမၼာ မေနာဝိဘာဏ ဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အနႏၲရ ပစၥေယန ပစၥေယာ။ ဇိဝွာဝိညာစဓာတု တံသမၸယုတၱကာ စ ဓမၼာ မေနာဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ မေနာဓာတု တံသမၸယုတၱကာစ ဓမၼာ မေနာဝိညာဏ ဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အနႏၲရ ပစၥေယန ပစၥေယာ။ ကာယဝိဘာဏဓာတု တံသမၸယုတၱကာ စဓမၼာ မေနာဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ မေနာဓာတု တံသမၸယုတၱကာစ ဓမၼာ မေနာဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ ပုရိမာ ပုရိမာ ကုသလာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ ကုသလာနံ ဓမၼာနံ အနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ ပုရိမာ ပုရိမာ ကုသလာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ အဗ်ာကတာနံ ဓမၼာနံ အနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ ပုရိမာ ပုရိမာ အကုသလာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ အကုသလာနံ ဓမၼာနံ အနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ ပုရိမာ ပုရိမာ အကုသလာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ အဗ်ာကတာနံ ဓမၼာနံ အနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ ပုရိမာ ပုရိမာ အဗ်ာကတာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ အဗ်ာကတာနံ ဓမၼာနံ အနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ ပုရိမာ ပုရိမာ အဗ်ာကတာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ ကုသလာနံ ဓမၼာနံ အနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ ပုရိမာ ပုရိမာ အဗ်ာကတာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ အကုသလာနံ ဓမၼာနံ အနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ ေယသံ ေယသံ ဓမၼာနံ အနႏၲရာ ေယေယ ဓမၼာ ဥပၸဇၨနိၲ စိတၱေစတသိကာ ဓမၼ၊ ေတ ေတ ဓမၼာ ေတသံေတသံ ဓမၼာနံ အနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။
၅။ သမနႏၲရပစၥေယာတိ စကၡဳဝိညာဏဓာတု တံသမၸယုတၱကာ စ ဓမၼာ မေနာဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ သမနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ မေနာဓာတု တံသမၸယုတၱာ စ ဓမၼာ မေနာဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ သမနႏၲရ ပစၥေယန ပစၥေယာ။ ေသာတဝိညာဏဓာတု တံသမၸယုတၱကာ စ ဓမၼာ မေနာဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ သမနႏၲရ ပစၥေယန ပစၥေယာ။ မေနာဓာတု တံသမၸယုတၱကာ စ ဓမၼာ မေနာဝိညာဏ ဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ သမနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ ဃာနဝိညာဏဓာတု တံသမၸယုတၱကာ စ ဓမၼာ မေနာဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ သမနႏၲရ ပစၥေယန ပစၥေယာ။ မေနာဓာတု တံသမၸယုတၱကာ စ ဓမၼာ မေနာဝိညာဏ ဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ သမနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ ဇိဝွာဝိညာဏဓာတု တံသမၸယုတၱကာ စ ဓမၼာ မေနာဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ သမနႏၲရ ပစၥေယန ပစၥေယာ။ မေနာဓာတု တံသမၸယုတၱကာ စ ဓမၼာ မေနာဝိညာဏ ဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ သမနႏၲရ ပစၥေယန ပစၥေယာ။ ကာယဝိညာဏဓာတု တံသမၸယုတၱကာ စ ဓမၼာ မေနာဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ သမနႏၲရ ပစၥေယန ပစၥေယာ။ မေနာဓာတု တံသမၸယုတၱကာ စ ဓမၼာ မေနာဝိညာဏ ဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ သမနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ ပုရိမာ ပုရိမာ ကုသလာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ ကုသလာနံ ဓမၼာနံ သမနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ ပုရိမာ ပုရိမာ ကုသလာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ အဗ်ာကတာနံ ဓမၼာနံ သမနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ ပုရိမာ ပုရိမာ အကုသလာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ အကုသလာနံ ဓမၼာနံ သမနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ ပုရိမာ ပုရိမာ အကုသလာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ အဗ်ာကတာနံ ဓမၼာနံ သမနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ ပုရိမာ ပုရိမာ အဗ်ာကတာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ အဗ်ာကတာနံ ဓမၼာနံ သမနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ ပုရိမာ ပုရိမာ အဗ်ာကတာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ ကုသလာနံ ဓမၼာနံ သမနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ ပုရိမာ ပုရိမာ အဗ်ာကတာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ အကုသလာနံ ဓမၼာနံ သမနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ ေယသံ ေယသံ ဓမၼာနံ သမနႏၲရာ ေယ ေယ ဓမၼာ ဥပဇၨႏၲိ စိတၱေဟတသိကာ ဓမၼာ၊ ေတ ေတ ဓမၼာ ေတသံ ေတသံ ဓမၼာနံ သမနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။
၆။ သဟဇာတပစၥေယာတိ စတၱာေရာ ခႏၶာ အရူပိေနာ အညမညံ သဟဇာတ ပစၥေယန ပစၥေယာ။ စတၱာေရာ မဟာဘူတာ အညမညံ သဟဇာတ ပစၥေယန ပစၥေယာ။ ၾသကၠႏၲိကၡေဏ နာမရူပံ အညမညံ သဟဇာတ ပစၥေယန ပစၥေယာ။ စိတၱေစတသိကာ ဓမၼာ စိတၱသမု႒ာနာနံ ရူပါနံ သဟဇာတ ပစၥေယန ပစၥေယာ။ မဟာဘူတာ ဥပါဒါရူပါနံ သဟဇာတ ပစၥေယန ပစၥေယာ။ အရူပိေနာ ဓမၼာ အရူပီနံ ဓမၼာနံ ကိဥိၥကာေလ သဟဇာတ ပစၥေယန ပစၥေယာ၊ ကိဥိၥကာေလ န သဟဇာတ ပစၥေယန ပစၥေယာ။
၇။ အညမညပစၥေယာတိ စတၱာေရာ ခႏၶာ အရူပိေနာ အညမညံ အညမည ပစၥေယန ပစၥေယာ။ စတၱာေရာ မဟာဘူတာ အညမည ပစၥေယန ပစၥေယာ။ ၾသကၠႏၲိကၡေဏ နာမရူပံ အညမည ပစၥေယန ပစၥေယာ။
၈။ နိႆယပစၥေယာတိ စတၱာေရာ ခႏၶာ အရူပိေနာ အညမညံ သဟဇာတ ပစၥေယန ပစၥေယာ။ စတၱာေရာ မဟာဘူတာ အညမညံ နိႆယပစၥေယန ပစၥေယာ။ ၾသကၠႏၲိကၡေဏ နာမရူပံ အညမညံ နိႆယပစၥေယန ပစၥေယာ။ စိတၱေစတသိကာ ဓမၼာ စိတၱသမု႒ာနာနံ ရူပါနံ နိႆယပစၥေယန ပစၥေယာ။ မဟာဘူတာ ဥပါဒါရူပါနံ နိႆယပစၥေယန ပစၥေယာ။ စကၡာယတနံ စကၡဳဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ နိႆယပစၥေယန ပစၥေယာ။ ေသာတာယတနံ ေသာတဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ နိႆယပစၥေယန ပစၥေယာ။ ဃာနာယတနံ ဃာနဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ နိႆယပစၥေယန ပစၥေယာ။ ဇိဝွာယတနံ ဇိဝွာဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ နိႆယပစၥေယန ပစၥေယာ။ ကာယာယတနံ ကာယဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ နိႆယပစၥေယန ပစၥေယာ။ ယံရူပံ နိႆာယ မေနာဓာတု စ မေနာဝိညာဏဓာတု စ ဝတၱႏၲိ၊ တံရူပံ မေနာဓာတုယာ စ မေနာ ဝိညာဏ ဓာတုယာစ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ၊ နိႆယပစၥေယန ပစၥေယာ။
၉။ ဥပနိႆယပစၥေယာတိ ပုရိမာ ပုရိမာ ကုသလာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ ကုသလာနံ ဓမၼာနံ ဥပနိႆယ ပစၥေယန ပစၥေယာ။ ပုရိမာ ပုရိမာ အကုသလာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ အကုသလာနံ ဓမၼာနံ ေကသဥၥိ ဥပနိႆယပစၥေယန ပစၥေယာ။ ပုရိမာ ပုရိမာ ကုသလာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ အဗ်ာကတာနံ ဓမၼာနံ ဥပနိႆယပစၥေယန ပစၥေယာ။ ပုရိမာ ပုရိမာ အကုသလာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ အကုသလာနံ ဓမၼာနံ ဥပနိႆယ ပစၥေယန ပစၥေယာ။ ပုရိမာ ပုရိမာ အကုသလာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ ကုသလာနံ ဓမၼာနံ ေကသဥၥိ ဥပနိႆယပစၥေယန ပစၥေယာ။ ပုရိမာ ပုရိမာ အကုသလာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ အဗ်ာကတာနံ ဓမၼာနံ ဥပနိႆယပစၥေယန ပစၥေယာ။ ပုရိမာ ပုရိမာ အဗ်ာကတာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ အဗ်ာကတာနံ ဓမၼာနံ ဥပနိႆယ ပစၥေယန ပစၥေယာ။ ပုရိမာ ပုရိမာ အဗ်ာကတာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ ကုသလာနံ ဓမၼာနံ ဥပနိႆယ ပစၥေယန ပစၥေယာ။ ပုရိမာ ပုရိမာ အဗ်ာကတာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ အကုသလာနံ ဓမၼာနံ ဥပနိႆယ ပစၥေယန ပစၥေယာ။ ဥတုေဘာဇနမၸိ ဥပနိႆယ ပစၥေယန ပစၥေယာ။ ပုဂၢေလာပိ ဥပနိႆယ ပစၥေယန ပစၥေယာ။ ေသနသနမၸိ ဥပနိႆယ ပစၥေယန ပစၥေယာ။
၁ဝ။ ပုေရဇာတပစၥေယာတိ စကၡာယတနံ စကၡဳဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ ပုေရဇာတ ပစၥေယန ပစၥေယာ။ ေသာတာယတနံ ေသာတဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ ပုေရဇာတ ပစၥေယန ပစၥေယာ။ ဃာနာယတနံ ဃာနဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ ပုေရဇာတပစၥေယန ပစၥေယာ။ ဇိဝွာယတနံ ဇိဝွာဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ ပုေရဇာတပစၥေယန ပစၥေယာ။ ကာယာယတနံ ကာယဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ ပုေရဇာတပစၥေယန ပစၥေယာ။ ရူပါယတနံ စကၡဳဝိညာဏ ဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ ပုေရဇာတပစၥေယန ပစၥေယာ။ သဒၵါယတနံ ေသာတဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ ပုေရဇာတပစၥေယန ပစၥေယာ။ ဂႏၶာယတနံ ဃာနဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ ပုေရဇာတပစၥေယန ပစၥေယာ။ ရသာယတနံ ဇိဝွာဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ ပုေရဇာတပစၥေယန ပစၥေယာ။ ေဖာ႒ဗၺာယတနံ ကာယဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ ပုေရဇာတပစၥေယန ပစၥေယာ။ ယံ ရူပံ နိႆာယ မေနာဓာတု စ မေနာဝိညာဏဓာတု စ ဝတၱႏၲိ၊ တံရူပံ မေနာဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥစ ဓမၼနံ ပုေရဇာတပစၥေယန ပစၥေယာ။ မေနာ ဝိညာဏ ဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ ကိဥၥိ ကာေလ ပုေရဇာတပစၥေယန ပစၥေယာ၊ ကိဥၥိ ကာေလန ပုေရဇာတပစၥေယန ပစၥေယာ။
၁၁။ ပစၧာဇာတပစၥေယာတိ ပစၧာဇာတ စိတၱေစတသိကာ ဓမၼာ ပုေရဇာတႆ ဣမႆ ကာယႆ ပစၧာဇာတ ပစၥေယန ပစၥေယာ။
၁၂။ အာေသဝနပစၥေယာတိ ပုရိမာ ပုရိမာ ကုသလာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ ကုသလာနံ ဓမၼာနံ အာေသဝန ပစၥေယန ပစၥေယာ။ ပုရိမာ ပုရိမာ အကုသလာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ အကုသလာနံ ဓမၼာနံ ေကသဥၥိ အာေသဝန ပစၥေယန ပစၥေယာ။ ပုရိမာ ပုရိမာ ကိရိယာဗ်ာကတာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ ကိရိယာ ဗ်ာကတာနံ ဓမၼာနံ အာေသဝန ပစၥေယန ပစၥေယာ။
၁၃။ ကမၼပစၥေယာတိ ကုသလာကုသလံ ကမၼံ ဝိပါကာနံ ခႏၶာနံ ကဋတၱာ စ ရူပါနံ ကမၼပစၥေယန ပစၥေယာ။ ေစတနာ သမၸယုတၱကာနံ ဓမၼာနံ တံသမု႒ာနာနၪၥ ရူပါနံ ကမၼပစၥေယန ပစၥေယာ။
၁၄။ ဝိပါကပစၥေယာတိ ဝိပါကာ စတၱာေရာ ခႏၶာအရူပိေနာ အညမညံ ဝိပါကပစၥေယန ပစၥေယာ။
၁၅။ အာဟာရပစၥေယာတိ ကဗဠီကာေရာ အာဟာေရာ ဣမႆ ကာယႆ အာဟာရပစၥေယန ပစၥေယာ။ အရူပိေနာ အာဟာရာ သမၸယုတၱကာနံ ဓမၼနံ တံသမု႒ာနာနၪၥ ရူပါနံ အာဟာရပစၥေယန ပစၥေယာ။
၁၆။ ဣႃႏၵိယပစၥေယာတိ စကၡဳႃႏၵိယံ စကၡဳဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ ဣႃႏၵိယပစၥေယန ပစၥေယာ။ ေသာတိႃႏၵိယံ ေသာတဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ ဣႃႏၵိယပစၥေယန ပစၥေယာ။ ဃာနိႃႏၵိယံ ဃာနဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ ဣႃႏၵိယပစၥေယန ပစၥေယာ။ ဇိဝိွႃႏၵိယံ ဇိဝွာဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ ဣႃႏၵိယပစၥေယန ပစၥေယာ။ ကာယိႃႏၵိယံ ကာယဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ ဣႃႏၵိယပစၥေယန ပစၥေယာ။ ရူပဇီဝိတိႃႏၵိယံ ကဋတၱာရူပါနံ ဣႃႏၵိယပစၥေယန ပစၥေယာ။
အရူပိေနာ ဣႃႏၵိယာ သမၸယုတၱကာနံ ဓမၼာနံ တံသမု႒ာနာနၪၥ ရူပါနံ ဣႃႏၵိယပစၥေယန ပစၥေယာ။
၁၇။ ဈာနပစၥေယာ တိ ဈာနဂၤါနိ ဈာနသမၸယုတၱကာနံ ဓမၼာနံ တံသမု႒ာနာနၪၥ ရူပါနံ ဈာနပစၥေယန ပစၥေယာ။
၁၈။ မဂၢပစၥေယာ တိ မဂၢဂၤါနိ မဂၢသမၸယုတၱကာနံ ဓမၼာနံ တံသမု႒ာနာနၪၥ ရူပါနံ မဂၢပစၥေယန ပစၥေယာ။
၁၉။ သမၸယုတၱပစၥေယာတိ စတၱာေရာ ခႏၶာအရူပိေနာ အညမညံ သမၸယုတၱပစၥေယန ပစၥေယာ။
၂ဝ။ ဝိပၸယုတၱပစၥေယာတိ ရူပိေနာ ဓမၼာ အရူပီနံ ဓမၼာနံ ဝိပၸယုတၱပစၥေယန ပစၥေယာ။ အရူပိေနာ ဓမၼာ ရူပီနံ ဓမၼာနံ ဝိပၸယုတၱပစၥေယန ပစၥေယာ။
၂၁။ အတၳိပစၥေယာတိ စတၱာေရာ ခႏၶာ အရူပိေနာ အညမညံ အတၳိပစၥေယန ပစၥေယာ။ စတၱာေရာ မဟာဘူတာ အညမညံ အတၳိပစၥေယန ပစၥေယာ။ ၾသကၠႏၲိကၡေဏ နာမရူပံ အညမညံ အတၳိပစၥေယန ပစၥေယာ။ စိတၱေစတသိကာ ဓမၼာ စိတၱသမု႒ာနာနံ ရူပါနံ အတၳိပစၥေယန ပစၥေယာ။ မဟာဘူတာ ဥပါဒါရူပါနံ အတၳိပစၥေယန ပစၥေယာ။ စကၡာယတနံ စကၡဳဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အတၳိပစၥေယန ပစၥေယာ။ ေသာတာယတနံ ေသာတဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အတၳိပစၥေယန ပစၥေယာ။ ဃာနာယတနံ ဃာနဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အတၳိပစၥေယန ပစၥေယာ။ ဇိဝွာယတနံ ဇိဝွာဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အတၳိပစၥေယန ပစၥေယာ။ ကာယာယတနံ ကာယဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အတၳိပစၥေယန ပစၥေယာ။ ရူပါယတနံ စကၡဳဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အတၳိပစၥေယန ပစၥေယာ။ သဒၵါယတနံ ေသာတဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အတၳိပစၥေယန ပစၥေယာ။ ဂႏၶာယတနံ ဃာနဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အတၳိပစၥေယန ပစၥေယာ။ ရသာယတနံ ဇိဝွာ ဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အတၳိပစၥေယန ပစၥေယာ။ ေဖာ႒ဗၺာယတနံ ကာယ ဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အတၳိပစၥေယန ပစၥေယာ။ ရူပါယတနံ သဒၵါယတနံ ဂႏၶာယတနံ ရသာယတနံ ေဖာ႒ဗၺာယတနံ မေနာဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ၊ အတၳိပစၥေယန ပစၥေယာ။ ယံ ရူပံ နိႆာယ မေနာဓာတု စ မေနာဝိညာဏဓာတု စ ဝတၱႏၲိ၊ တံရူပံ မေနာဓာတုယာ စ မေနာ ဝိညာဏ ဓာတုယာ စ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အတၳိပစၥေယန ပစၥေယာ။
၂၂။ နတၳိပစၥေယာတိ သမနႏၲရ နိရုဒၶါ စိတၱေစတသိကာ ဓမၼာ ပဋဳပၸနၷာနံ စိတၱာေစတသိကာနံ ဓမၼာနံ နတၳိပစၥေယန ပစၥေယာ။
၂၃။ ဝိဂတပစၥေယာတိ သမနႏၲရဝိဂတာ စိတၱေစတသိကာ ဓမၼာ ပဋဳပၸနၷာနံ စိတၱာေစတသိကာနံ ဓမၼာနံ ဝိဂတပစၥေယန ပစၥေယာ။
၂၄။ အဝိဂတပစၥေယာတိ စတၱာေရာ ခႏၶာ အရူပိေနာ အညမညံ အဝိဂတပစၥေယန ပစၥေယာ။ စတၱာေရာ မဟာဘူတာ အညမညံ အဝိဂတ ပစၥေယန ပစၥေယာ။ ၾသကၠႏၲိကၡေဏ နာမရူပံ အညမညံ အဝိဂတပစၥေယန ပစၥေယာ။ စိတၱေစတသိကာ ဓမၼာ စိတၱသမု႒ာနာနံ ရူပါနံ အဝိဂတ ပစၥေယန ပစၥေယာ။ မဟာဘူတာ ဥပါဒါရူပါနံ အဝိဂတပစၥေယန ပစၥေယာ။ စကၡာယတနံ စကၡဳဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အဝိဂတပစၥေယန ပစၥေယာ။ေသာတာယတနံ ေသာတဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အဝိဂတပစၥေယန ပစၥေယာ။ ဃာနာယတနံ ဃာနဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အဝိဂတပစၥေယန ပစၥေယာ။ ဇိဝွာယတနံ ဇိဝွာဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အဝိဂတပစၥေယန ပစၥေယာ။ ကာယာယတနံ ကာယဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အဝိဂတ ပစၥေယန ပစၥေယာ။
ရူပါယတနံ စကၡဳဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အဝိဂတပစၥေယန ပစၥေယာ။ သဒၵါယတနံ ေသာတဝိညာဏ ဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အဝိဂတပစၥေယန ပစၥေယာ။ ဂႏၶာယတနံ ဃာနဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အဝိဂတပစၥေယန ပစၥေယာ။ ရသာယတနံ ဇိဝွာ ဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အဝိဂတပစၥေယန ပစၥေယာ။ ေဖာ႒ဗၺာယတနံ ကာယ ဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အဝိဂတပစၥေယန ပစၥေယာ။ ရူပါယတနံ သဒၵါယတနံ ဂႏၶာယတနံ ရသာယတနံ ေဖာ႒ဗၺာယတနံ မေနာဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ၊ အဝိဂတပစၥေယန ပစၥေယာ။ ယံ ရူပံ နိႆာယ မေနာဓာတု စ မေနာဝိညာဏဓာတု စ ဝတၱႏၲိ၊ တံရူပံ မေနာဓာတုယာ စ မေနာ ဝိညာဏ ဓာတုယာ စ တံသမၸယုတၱကာနၪၥ ဓမၼာနံ အဝိဂတပစၥေယန ပစၥေယာ။
ပစၥယနိေဒၵေယာ နိ႒ိေတာ

Friday, January 29, 2010

ပုဏၰိယ

ပုဏၰိယ -- သဒဿဓါတရားရွိ၏၊ ခ်ဥ္းကပ္၏၊ ဆည္းကပ္၏၊ ေမး၏၊ နားစိုက္၍ နာ၏၊ နာၿပီး တရားကို ေဆာင္၏၊ အနက္ကုိ ဆင္ျခင္၏၊ အနက္သိ၍ ေလ်ာ္စြာ က်င့္၏၊ သို႔ျဖစ္လွ်င္ တရားေဒသနာသည္ ထင္လာ၏။

သတိ သမဿပဇဉ္

သတိ သမဿပဇဉ္

သစ္ပင္သည္ အခက္အရြက္ ပ်က္စီးခဲ့မူ အေပြး၊ အေခါက္၊ အကာ၊ အႏွစ္ တို့သည္ မျပည့္စံု သကဲ့သို႔ ေအာက္ေမ့ (သတိ) ဆင္ျခင္ဉာဏ္ (သမၸဇဥ္) မရွိေသာ္ အရွက္အေၾကာက္ (ဟိရိၾသတၱပၸ) ခ်ဳိ႕တဲ့၏၊ အရွက္အေၾကာက္ မရွိေသာ္ ဣေျနဿဒေစာင့္စည္းမႈ (ဣျနဿဒိယသံဝရ) ခ်ဳိ႕တဲ့၏၊ ဣေျနဿဒေစာင့္စည္းမႈ မရွိေသာ္ အက်င့္သီလ ခ်ဳိ႕တဲ့၏၊ အက်င့္သီလ မရွိေသာ္ မွန္ကန္ေသာ တည္ၾကည္မႈ (သမၼာသမာဓိ) ခ်ဳိ႕တဲ့၏၊ မွန္ကန္ေသာ တည္ၾကည္မႈ မရွိေသာ္ ဟုတ္တိုင္းမွန္စြာ သိျမင္မႈ (ယထာဘူတဉာဏဒႆန) ခ်ဳိ႕တဲ့၏၊ ဟုတ္တိုင္းမွန္စြာ သိျမင္မႈ မရွိေသာ္ ၿငီးေငြ႕မႈ (နိဗၺိဒါ) ဉာဏ္ႏွင့္ တပ္ျခင္းကင္းမႈ (ဝိရာဂ) ဉာဏ္ (မဂ္ဉာဏ္) ခ်ဳိ႕တဲ့၏၊ ၿငီးေငြ႕မႈနွင့္ တပ္ျခင္း ကင္းမႈဉာဏ္ မရွိေသာ္ (ကိေလသာမွ) လြတ္ေျမာက္မႈႏွင့္ လြတ္ေျမာက္မွုကုိ သိေသာ ပစၥေဝကၡဏာ ဉာဏ္အျမင္ (ဝိမုတၱိဉာဏ ဒႆန) ခ်ဳိ႕တဲ့၏။

ေအာက္ေမ့ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ မရွိ → အရွက္အေၾကာက္မရွိ → ဣေျနဿဒေစာင့္စည္းမႈမရွိ → အက်င့္သီလမရွိ → မွန္ကန္ေသာ တည္ၾကည္မႈမရွိ → ဟုတ္တိုင္းမွန္စြာ မသိ → ၿငီးေငြ႕မႈ တပ္ျခင္းကင္းမႈ မရွိ → လြတ္ေျမာက္မွုကုိ သိေသာဉာဏ္မရ

သတိ သမဿပဇဉ္ မရွိ → ဟိရိဩတဿတပဿပ မရွိ → ဣျနဿဒိယသံဝရ မရွိ → သီလ မရွိ → သမၼာသမာဓိ မရွိ → ယထာဘူတဉာဏဒႆန မရွိ → နိဗၺိဒါ ဝိရာဂ မရွိ → ဝိမုတၱိဉာဏ ဒႆန မရွိ

ကိုခိုင္

အႏွစ္

အလုိဆနဿဒ က အေျခခံ ျဖစ္၏၊
နွလံုးသြင္းမႈ (မနသိကာရ)က ျဖစ္ေၾကာင္း ျဖစ္၏၊
ေတြ႕ထိမႈ (ဖႆ) ေၾကာင့္ ျဖစ္၏၊
ခံစားမႈ (ေဝဒနာ) ၌ ေပါင္းဆံု၏၊
တည္ၾကည္မႈ (သမာဓိ) က ေရွ႕သြားျဖစ္၏၊
ေအာက္ေမ့မႈ (သတိ) က အႀကီးအကဲ ျဖစ္၏၊
သိမႈ (ပညာ)က လြန္ကဲမႈ ရွိ၏၊
လြတ္ေျမာက္မႈ (အရဟတၱဖုိလ္)က အႏွစ္ ျဖစ္၏။

Thursday, January 28, 2010

မိစၦာဒိ႒ိ

ဝစဿဆ - ေလာကသည္ မျမဲ၊ အဆံုးရွိ၏၊ အဆံုး မရွိ၊ အသက္သည္ ကိုယ္ေကာင္၊ အသက္သည္ တျခား ကိုယ္ေကာင္သည္ တျခား၊ သတၱဝါသည္ ေသသည္မွ ေနာက္၌ ျဖစ္၏၊ ေသသည္မွ ေနာက္၌ မျဖစ္၊ ေသသည္မွ ေနာက္၌ ျဖစ္လည္း ျဖစ္၏၊ ျဖစ္လည္း မျဖစ္၊ ေသသည္မွ ေနာက္၌ ျဖစ္သည္လည္း မဟုတ္၊ မျဖစ္သည္လည္း မဟုတ္ ဟူေသာ အယူသည္ မိစၦာအယူ၊ မိစၦာဒိ႒ိ ေတာခံ်ဳ၊ မိစၦာဒိ႒ိ ခရီးခဲ၊ မိစၦာဒိ႒ိ ဆူးေျငာင့္၊ မိစၦာဒိ႒ိ တုန္လႈပ္ျခင္း၊ မိစၦာဒိ႒ိ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္၏။ ဆင္းရဲ၏၊ ညႇဥ္းဆဲ၏၊ ျပင္းစြာ ပင္ပန္းေစ၏၊ ပူေလာင္ေစ၏။ ၿငီးေငြ႕ျခင္း၊ တပ္မက္ ကင္းျခင္း၊ ခ်ဳပ္ျခင္း၊ ၿငိမ္းျခင္း၊ အထူး သိျခင္း၊ ထုိးထြင္း၍သိျခင္း၊ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္း တို့ကို ဟန့္တား၏။

Wednesday, January 27, 2010

ျမတ္စြာဘုရား အဆံုးအမ

ျမတ္စြာဘုရား အဆံုးအမ
အသက္ သတ္ျခင္းကို ပယ္ရမည္။
မေပးေသာ ဥစၥာ ယူျခင္းကို ပယ္ရမည္။
မမွန္ကန္ေသာ စကားကို ပယ္ရမည္။
ကုန္းတုိက္ေသာ စကားကို ပယ္ရမည္။
တပ္မက္ လိုခ်င္မႈကို ပယ္ရမည္။
ကဲ့ရဲ႕ ျခဳတ္ျခယ္ျခင္းကို ပယ္ရမည္။
အမ်က္ထြက္ျခင္း ပင္ပန္းျခင္းကို ပယ္ရမည္။
လြန္စြာ မာန္မူျခင္းကို ပယ္ရမည္။

သူေတာ္ေကာင္းတရား ခုနစ္ပါး

သူေတာ္ေကာင္းတရား ခုနစ္ပါး
မဟာနာမ္ ဤသာသနာေတာ္၌ ျမတ္စြာဘုရား၏ တပည့္သည္-
(၁) ယံုၾကည္မႈ 'သဒဿဒါ' တရားႏွင့္ ျပည့္စံု၏၊ ''ထုိျမတ္စြာဘုရားသည္ ပူေဇာ္ အထူးကို ခံေတာ္မူထုိက္ေသာ ေၾကာင့္ 'အရဟံ' မည္ေတာ္ မူ၏၊ (အလံုးစံုေသာ တရားတုို႔ကို) ကိုယ္တုိင္မွန္စြာ သိေတာ္မူေသာ ေၾကာင့္ 'သမၼာသမၺဳဒဿဓ' မည္ေတာ္မူ၏၊ အသိဉာဏ္ 'ဝိဇၨာ' အက်င့္ 'စရဏ'ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္ မူေသာေၾကာင့္ 'ဝိဇၨာစရဏသမၸႏၷ' မည္ေတာ္မူ၏၊ ေကာင္းေသာ စကားကို ဆိုေတာ္ မူတတ္ေသာ ေၾကာင့္ 'သုဂတ' မည္ေတာ္ မူ၏၊ ေလာကကို သိေတာ္မူေသာ ေၾကာင့္ 'ေလာက၀ိဒူ' မည္ေတာ္ မူ၏၊ ဆံုးမ ထုိက္သူကို ဆံုးမ တတ္သည့္ အတုမဲ့ လြန္ျမတ္ေသာ ပုဂဿဂိုလ္ ျဖစ္ေတာ္မူေသာ ေၾကာင့္ 'အႏုတၱေရာ ပုရိသဒမၼသာရထိ' မည္ေတာ္မူ၏၊ နတ္လူတို႔၏ ဆရာျဖစ္ေတာ္ မူေသာ ေၾကာင့္ 'သတၳာေဒ၀မႏုႆာနံ' မည္ေတာ္ မူ၏ (သစၥာေလးပါး တရားတို႔ကို) ကိုယ္တုိင္သိ၍ သူတစ္ပါးတို႔ ကိုလည္း သိေစေတာ္ မူေသာ ေၾကာင့္ 'ဗုဒဿဓ' မည္ေတာ္ မူ၏၊ ဘုန္းတန္ခိုး ႀကီးေသာေၾကာင့္ 'ဘဂဝါ' မည္ေတာ္မူ၏'' ဟု ျမတ္စြာဘုရား၏ ေဗာဓိဉာဏ္ကို ယံုၾကည္၏။
(၂) ရွက္တတ္သူ ျဖစ္၏၊ ကာယ၊ ဝစီ၊ မေနာ ဒုစရိုက္တို့ကို ရွက္တတ္၏၊ ယုတ္ညံ့ေသာ အကုသုိလ္ တရား တို႔ကိုျဖစ္ေစျခင္းမွ ရွက္တတ္၏။
(၃) ေၾကာက္လန္႔ တတ္သူ ျဖစ္၏၊ ကာယ၊ ဝစီ၊ မေနာ ဒုစရိုက္တို့ကို ေၾကာက္လန္႔ တတ္၏၊ ယုတ္ညံ့ေသာ အကုသုိလ္ တရား တို႔ကို ျဖစ္ေစျခင္းမွ ေၾကာက္လန္႔တတ္၏။
(၄) အၾကားအျမင္ မ်ား၏၊ အၾကားအျမင္ကို ေဆာင္၏၊ အၾကားအျမင္ကို စုေဆာင္း၏၊ အစ၏ ေကာင္းျခင္း အလယ္၏ ေကာင္းျခင္း အဆံုး၏ ေကာင္းျခင္း ရွိကုန္ေသာ အနက္ သဒဿဒါနွင့္ ျပည့္စံုသည္ျဖစ္၍ ထက္ဝန္းက်င္ ျပည့္စံုလ်က္ စင္ၾကယ္ေသာ ျမတ္ေသာ အက်င့္ကို ျပတတ္ ကုန္ေသာ တရားတို႔ကို မ်ားစြာ ၾကားနာဖူး ကုန္၏၊ ႏႈတ္ျဖင့္ ေဆာင္ဖူး ကုန္၏၊ ေလ့က်က္ ဖူးကုန္၏၊ စိတ္ျဖင့္ ဆင္ျခင္ဖူးကုန္၏၊ ပညာျဖင့္ ထုိးထြင္း၍ သိဖူး ကုန္၏။
(၅) အကုသုိလ္ တရားတို႔ကို ပယ္ေဖ်ာက္ျခင္းငွါ ကုသုိလ္ တရားတို႔ကို ျပည့္စံုေစျခင္းငွါ လုံ႔လအားထုတ္သည္ ျဖစ္၍ ေန၏၊ ကုသုိလ္ တရားတို႔၌ အားထုတ္ႏိုင္စြမ္း၏၊ ျမဲၿမံေသာ လုံ႔လရွိ၏၊ ဝန္ကိုမခ်ထား။
(၆) ေအာက္ေမ့ျခင္း သတိရွိ၏၊ ျမတ္ေသာ ရင့္က်က္သည့္ သတိႏွင့္ ျပည့္စံု၏၊ ၾကာျမင့္စြာကျပဳလုပ္ ေျပာဆို ဖူးသည္ကို ေအာက္ေမ့ နိုင္၏၊ အဖန္ဖန္ ေအာက္ေမ့ႏိုင္၏။
(၇) ပညာရွိ၏၊ ျဖစ္ပ်က္ကို သိစြမ္း ႏိုင္ေသာ ျမတ္ေသာ ေဖာက္ထြင္း ႏိုင္ေသာ ဒုကၡကင္းရာ နိဗၺာန္သို႔ ေကာင္းစြာ ေရာက္ေစတတ္ေသာ ပညာႏွင့္ ျပည့္စံု၏။
မဟာနာမ္ ဤသို႔လွ်င္ ျမတ္စြာဘုရား၏ တပည့္သည္ သူေတာ္ေကာင္း တရား ခုနစ္ပါးတို႔ႏွင့္ ျပည့္စံု၏။

Monday, January 25, 2010

ခဂဿဂဝိသာဏသုတ္

သုတၱနိပါတ္ပါဠိေတာ္ - ဥရဂဝဂ္
ခဂဿဂဝိသာဏသုတ္

ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာေသာ အခ်က္ ၄၁ ခ်က္
၁။ သတၱဝါအားလံုးတို႔၌ ဒဏ္မထား၊ မညႇဥ္းဆဲဘဲ ပေစၥက ေဗာဓိ ဉာဏ္ကို ရသူ ပေစၥက ဗုဒဿဓါ အသွ်င္သည္ သားသမီးကိုပင္ အလိုမရွိ၊ အေပါင္း အေဖာ္ကို အဘယ္မွာ အလိုရွိ မည္နည္း၊ ထို႔အတူ သူေတာ္ေကာင္းသည္ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၁)
၂။ ေရာေႏွာစပ္ယွက္မႈ 'သံသဂဿဂ' ျဖစ္ေနသူအား ခ်စ္ခင္မႈ 'ေသၷဟ' ျဖစ္ရသည္၊ ခ်စ္ခင္မႈ 'ေသၷဟ' မွ ဆင္းရဲ အမ်ဳိးမ်ဳိး ျဖစ္ရ၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ ခ်စ္ခင္မႈ 'ေသၷဟ' ေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ အျပစ္ကို ဉာဏ္ျဖင့္ ရွုျမင္ဆင္ျခင္ လ်က္ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၂)
၃။ အေဆြခင္ပြန္း၊ ခ်စ္ကြၽမ္းဝင္သူတို႔ကို အစဥ္သနား၍ ထုိသူတို႔ထံတြင္ ႏွစ္သက္ေႏွာင္ဖြဲ႕ေသာ စိတ္ရွိသူသည္ အက်ဳိး စီးပြါးအားလံုး ဆုတ္ယုတ္၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံမႈ၌ ဤသို့အက်ဳိး ဆုတ္ယုတ္မႈ ေဘးကို ဉာဏ္ျဖင့္ ရွုျမင္ ဆင္ျခင္လ်က္ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၃)
၄။ က်ယ္ျပန္႔ေသာ ဝါးရုံႀကီးသည္ ၿငိယွက္ရွုပ္ေထြး သကဲ့သို႔ သား သမီး၊ မယားတို႔ကို ငဲ့ကြက္မႈ ခ်စ္ျခင္း တဏွာသည္ ထုိသားသမီးစသည္တို႔၌ ၿငိကပ္ တြယ္တာ၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဝါးရုံ၏ အလယ္၌ ေပါက္သစ္စျဖစ္ေသာ ဝါးမွ်စ္စို႔သည္ မၿငိမတြယ္ တည္သကဲ့သို႔ ကပ္ျငိတြယ္တာမွု မရွိဘဲ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္ တည္း က်င့္ရာ၏။ (၄)
၅။ သမင္သည္ ေတာအရပ္၌ အေႏွာင္အဖြဲ႕ မရွိဘဲ သြားလိုရာ အရပ္သို႔ သြားေရာက္ က်က္စားနိုင္သကဲ့သို႔ ပညာရွိ ေယာက်္ားသည္ သူတစ္ပါးႏွင့္ မစပ္ဘဲ မိမိ အလိုဆႏဿဒအတုိင္း ျဖစ္ျခင္းကို ၾကည့္ရွုဆင္ျခင္လ်က္ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၅)
၆။ အေပါင္းအေဖာ္တို႔၏ အလယ္၌ ထုိင္ေနရာ၊ ရပ္ရာ၊ သြားရာ၊ လွည့္လည္ရာ၌ (သူတစ္ပါးတို႔) အေတာင္းခံရ၏၊ (ထို႔ေၾကာင့္) သူတစ္ပါးတို႔ မမက္ေမာအပ္ေသာ မိမိအလိုဆႏဿဒ အတုိင္းျဖစ္ျခင္းကို ၾကည့္ရႈဆင္ျခင္လ်က္ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၆)
၇။ အေပါင္းအေဖာ္တို႔၏ အလယ္၌ ကစားျမဴးထူးျခင္းႏွင့္ (ကာမဂုဏ္) ေမြ႕ေလ်ာ္ ျခင္းမွ သားသမီးတို႔၌ က်ယ္ျပန္႔ မ်ားျပားေသာ ခ်စ္ျခင္းျဖစ္၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ ခ်စ္သူတို႔ႏွင့္ ေကြကြင္းျခင္းကို စက္ဆုပ္ သည္ျဖစ္၍ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၇)
၈။ ဆိုးေကာင္း ယုတ္ျမတ္ ရတတ္သမွ်ေသာ ပစၥည္းျဖင့္ ႏွစ္သိမ့္ေရာင့္ရဲကာ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ တို႔၌ ေမတၱာ ဘာဝနာျဖင့္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေစလ်က္ ခ်မ္းသာစြာေနရသူ၊ သတၱဝါတို႔၌ ထိပါးမႈ မရွိသူျဖစ္သည့္အျပင္ အတြင္းအပ ေဘးရန္တို႔ကို သည္းခံႏိုင္သူ ထိတ္လန္႔ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း မရွိသူျဖစ္၍ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၈)
၉။ အခ်ဳိ႕ေသာ ရဟန္း၊ လူတို႔ကို ခ်ီးေျမႇာက္ရန္ ခဲယဥ္း၏၊ ဤသို႔ သိသျဖင့္ သူတစ္ပါး သားသမီးတို႔၌ ေၾကာင့္ၾကမဲ့ျဖစ္ေသာ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၉)
၁၀။ လုံ႔လ ဝီရိယရွိသူသည္ လူ၏ အသြင္အျပင္တို႔ကို ပယ္ခ်၍ အရြက္ေျကြ က်ၿပီးေသာ ပင္လယ္ကသစ္ပင္ကဲ့သို႔ လူ၌ ျဖစ္ေသာ အေႏွာင္အဖြဲ႕ တို႔ကို ျဖတ္ေတာက္လ်က္ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၁ဝ)
၁၁။ ပညာရင့္က်က္ေသာ၊ ေကာင္းစြာ ေနေလ့ရွိေသာ ဝီရိယမေလ်ာ့ေသာ အတူတကြ က်င့္ဘက္ မိတ္ေဆြ ေကာင္းကို ရႏိုင္ခဲ့မူ ထုိ မိတ္ေဆြေကာင္းႏွင့္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ သတိရွိသည္ျဖစ္၍ အတြင္းအပ ေဘးရန္ အားလံုးတို႔ကို လႊမ္းမိုးလ်က္ က်င့္ရာ၏။ (၁၁)
၁၂။ ပညာရင့္က်က္ေသာ၊ ေကာင္းစြာ ေနေလ့ရွိေသာ ဝီရိယ မေလ်ာ့ေသာ အတူတကြ က်င့္ဘက္ မိတ္ေဆြ ေကာင္းကို မရခဲ့မူ မင္းသည္ မိမိ ေအာင္ႏိုင္ၿပီးေသာ တုိင္းႏိုင္ငံကို ပယ္စြန္႔ကာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္သကဲ့သို႔ လည္း ေကာင္း၊ ေတာ၌ မာတဂၤမည္ေသာ ဆင္ေျပာင္ႀကီး သည္ တစ္ေကာင္တည္း လွည့္လည္သကဲ့သို႔ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၁၂)
၁၃။ အေပါင္းအေဖာ္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္းကို အမွန္ပင္ ငါတို႔ ခ်ီးမြမ္းပါ၏၊ သီလစသည္တို႔ျဖင့္ မိမိထက္ျမတ္ေသာ၊ မိမိႏွင့္တူေသာ အေပါင္းအေဖါ္ တို့ကို မွီဝဲ ေပါင္းသင္းထုိက္၏၊ ဤသို႔ အေပါင္းအေဖာ္တို႔ကို မရခဲ့ေသာ္ အျပစ္ကင္းေသာ ေဘာဇဥ္ကို သံုးေဆာင္မွီဝဲလ်က္ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၁၃)
၁၄။ ေရႊပန္းထိမ္သည္သားသည္ ေကာင္းစြာ ျပဳလုပ္ေသာ ေရႊလက္ေကာက္ ႏွစ္ဆင့္ လက္၌ ဝတ္ထားပါက ေရႊေရာင္ တလက္လက္ ထြက္ေသာ လက္ေကာက္တို႔ အခ်င္းခ်င္း ထိခိုက္ ၾကသည္တို႔ကို ျမင္၍ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၁၄)
၁၅။ အေဖာ္ႏွင့္တကြ စကားေျပာရျခင္း၊ အလြန္ ကပ္ၿငိ စြဲလမ္းျခင္းသည္ ျဖစ္ခဲ့ရာ၏၊ ေနာင္ျဖစ္မည့္ ဤေဘးကို ရွုဆင္ျခင္လ်က္ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၁၅)
၁၆။ ဆန္းၾကယ္၊ သာယာ၊ စိတ္ေပ်ာ္ေမြ႕ဖြယ္ ကာမဂုဏ္ တို႔သည္ ေဖာက္ျပန္ေသာ သေဘာျဖင့္ စိတ္ကို ေမႊေႏွာက္ေခ်ာက္ခ်ား တတ္ကုန္၏ဟု ကာမဂုဏ္ တို႔၌ အျပစ္ကိုရွုျမင္ျပီး၍ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၁၆)
၁၇။ ကာမဂုဏ္သည္ ေဘးရန္၊ အိုင္းအမာ၊ ကပ္၍ ႏွိပ္စက္ တတ္ေသာ ဥပဒဿဒေဝါ၊ အနာေရာဂါ၊ ေျငာင့္တံသင္း၊ ေဘးဟု ရွုျမင္ျပီး ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၁၇)
၁၈။ အေအး၊ အပူ၊ ဆာေလာင္ျခင္း၊ မြတ္သိပ္ျခင္း၊ ေလ ေနပူ၊ ျခင္ မွက္ ေျမြ ကင္း သန္းတို႔ကို လႊမ္းမိုးႏွိမ္နင္း၍ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၁၈)
၁၉။ ေကာင္းေသာ လံုးရပ္သဏဿဍာန္ ၾကန္အင္ လကၡဏာရွိေသာ ပဒုမၼာၾကာ အဆင္းရွိ၍ ျမင့္ျမတ္ ေသာ ဆင္ေျပာင္ ႀကီးသည္ ဆင္အေပါင္းတို႔ကို ေရွာင္ဖယ္ စြန္႔ခြါလ်က္ ေတာ၌ ေမြ႕ေလ်ာ္သေရြ႕ ေနသကဲ့သို႔ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၁၉)
၂၀။ အေပါင္းအေဖာ္၌ ေမြ႕ေလ်ာ္သူအား (ဝင္စားဆဲ၌) ကိေလသာမွ လြတ္ေျမာက္မႈ ေလာကီ သမာပတ္ကို ရႏိုင္ရာ၏ ဟူေသာ အေၾကာင္းမ်ဳိး သည္ အေၾကာင္းမွန္ မဟုတ္ႏိုင္၊ ဤသို႔လွ်င္ ေနမင္း၏ အေဆြျဖစ္ေတာ္မူေသာ ပေစၥကဗုဒဿဓါ၏ စကားေတာ္ကို (ဉာဏ္ျဖင့္) ဆင္ျခင္၍ (အေပါင္းအေဖာ္၌) ေမြ႕ေလ်ာ္မႈကို ပယ္ေဖ်ာက္လ်က္ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၂ဝ)
၂၁။ (ငါသည္) မိစၦာအယူဟူေသာ ေျငာင့္တံသင္းတို႔ကို လြန္၍ ျဖစ္ၿပီးလွ်င္ေသာ တာပတၱိမဂ္သို႔ ေရာက္ၿပီးသူ အထက္မဂ္သံုးပါးကို ရၿပီးသူျဖစ္၍ သူတစ္ပါးတို႔ သိေစအပ္သည္ မဟုတ္ဘဲ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ပေစၥကေဗာဓိဉာဏ္ ရွိသူျဖစ္၏၊ (ထို႔ေၾကာင့္ ေဗာဓိဉာဏ္ကို) အလိုရွိသူသည္ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၂၁)
၂၂။ အာဟာရ၌ ေလာ္လည္ျခင္း ကင္းသူ အံ့ၾသဖြယ္ျပဳျခင္းမွ ကင္းသူ မြတ္သိပ္ျခင္းမွ ကင္းသူ သူ႕ေက်းဇူးကို ေခ်ဖ်က္ျခင္းမွ ကင္းသူ ေတြေဝမႈ ဖန္ရည္ကို ထုတ္ႏုတ္အပ္ၿပီးသူ ေလာက အားလံုး၌ တြယ္တာမႈ 'တဏွာ' ကင္းသူျဖစ္၍ ၾကံ႕ခ်ဳိ ပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၂၂)
၂၃။ အက်ဳိးမဲ့ကို ျပတတ္ေသာ ကာယဒုစရိုက္စသည့္ မညီမၫြတ္ရာ၌ သက္ဝင္တတ္ေသာ ကာမ၌ လိုက္စားေသာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈတို႔၌ ေမ့ေလ်ာ့တတ္ေသာ ယုတ္ညံ့ေသာ အေပါင္းအေဖာ္ကို ေရွာင္ရာ၏၊ မိမိအလိုအားျဖင့္ မမွီဝဲရာ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၂၃)
၂၄။ အၾကားအျမင္မ်ား၍ တရားကို ေဆာင္သူ ျမင့္ျမတ္ျပန္႔ေျပာ၍ ပဋိဘာန္ ဉာဏ္ အျမင္ရွိသူ မိတ္ေဆြကို မွီဝဲ ဆည္းကပ္ရာ၏၊ အက်ဳိး စီးပြါး တို႔ကို သိ၍ ယံုမွားျခင္းကို ပယ္ေဖ်ာက္ၿပီးလွ်င္ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၂၄)
၂၅။ ေလာက၌ ျမဴးထူးျခင္းကို လည္းေကာင္း၊ ေမြ႕ေလ်ာ္ျခင္းကို လည္းေကာင္း၊ ကာမခ်မ္းသာကို လည္းေကာင္း တင့္တယ္ေလ်ာက္ပတ္၏ဟု မယူမူ၍ ငဲ့ကြက္ျခင္း မရွိဘဲ အတင့္အတယ္ျပဳျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ကာ အမွန္စကားကို ေျပာဆို လ်က္ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၂၅)
၂၆။ သားသမီးကို လည္းေကာင္း၊ မယားကို လည္းေကာင္း၊ အဖကို လည္းေကာင္း၊ အမိကို လည္းေကာင္း၊ ဥစၥာတို႔ကို လည္းေကာင္း၊ ေကာက္ပဲ သီးႏွံ တို႔ကို လည္းေကာင္း၊ မိတ္ေဆြ အေပါင္း အေဖာ္ တို႔ကို လည္းေကာင္း၊ မိမိ မိမိတို႔၏ အပိုင္းအျခားအလိုက္ တည္ကုန္ေသာ ကာမဂုဏ္ တို႔ကို လည္းေကာင္း စြန္႔ပစ္လ်က္ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၂၆)
၂၇။ ဤကာမဂုဏ္သည္ သတၱဝါတို႔ ၿငိတြယ္ရာျဖစ္၏၊ ဤကာမဂုဏ္၌ ခ်မ္းသာျခင္းသည္ နည္းပါး ၏၊ ဤကာမဂုဏ္၌ သာယာဖြယ္ မရွိ၊ ဆင္းရဲမ်ား၏၊ ဤကာမဂုဏ္သည္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ႏွင့္ တူ၏ဟု သိ၍ ပညာရွိေသာ သူသည္ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၂၇)
၂၈။ ေရ၌ က်က္စားေသာ ငါးသည္ ပိုက္ကြန္ကို ျဖတ္ေတာက္၍ မကပ္မၿငိသြား သကဲ့သို႔ သံေယာဇဥ္ အေႏွာင္အဖြဲ႕ တို႔ကို အျကြင္းမဲ့ ျဖတ္ေတာက္ ျပီးလွ်င္ မီးသည္ ေလာင္ကြၽမ္းၿပီးရာ အရပ္သို႔ ျပန္လွည့္မလာ သကဲ့သို႔ (ကာမဂုဏ္ေတာသို႔ ျပန္ မလွည့္မူ၍) ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၂၈)
၂၉။ ေအာက္သို႔ မ်က္လႊာခ်သည္ျဖစ္၍ ေျခေထာက္မလွ်ပ္ေပၚဘဲ ေစာင့္ေရွာက္ေသာ ဣေျနဿဒ ေစာင့္စည္းေသာ စိတ္ရွိသျဖင့္ ကိေလသာမိုးလည္း မစိုစြတ္ ကိေလသာမီးလည္း မေလာင္ၿမိဳက္မူ၍ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ ၏။ (၂၉)
၃၀။ လူ႕အသြင္အျပင္တို႔ကို ပယ္စြန္႔၍ အိမ္မွ ထြက္ၿပီးလွ်င္ ေကာင္းစြာ ဖံုးလႊမ္းထားေသာ အရြက္ ရွိေသာ ပင္လယ္ ကသစ္ပင္ကဲ့သို႔ ဖန္ရည္ဆိုး အဝတ္ သကၤန္းတို႔ကို ဝတ္ရုံဖံုးလႊမ္းလ်က္ ၾကံ႕ခ်ဳိ ပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၃ဝ)
၃၁။ ရသာရုံတို႔၌လည္း တပ္မက္ေမာျခင္းကို မျပဳ လွ်ပ္ေပၚေသာ တဏွာလည္း မရွိ သူတစ္ပါးတို႔ ေမြးျမဴမႈကိုလည္း မခံယူဘဲ အိမ္စဥ္အတိုင္း ဆြမ္းခံ လွည့္လည္လ်က္ အမ်ဳိးတိုင္း အမ်ဳိးတိုင္း၌ ကပ္ၿငိေႏွာင္ဖြဲ႕ေသာ စိတ္မရွိမူ၍ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၃၁)
၃၂။ စိတ္၏ အပိတ္အပင္ နီဝရဏငါးပါးတို႔ကို ပယ္၍ အလံုးစံုေသာ ညစ္ညဴးေၾကာင္းတို႔ကို ႏုတ္ပယ္လ်က္ မိစၦာဒိ႒ိကို မမွီဘဲ ခ်စ္ျခင္း တဏွာ ဟူေသာ သိေနဟႏွင့္ အမ်က္ေဒါသကို ျဖတ္ေတာက္ ၿပီးလွ်င္ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၃၂)
၃၃။ ခ်မ္းသာ 'သုခ' ကို လည္းေကာင္း၊ ဆင္းရဲ 'ဒုကၡ' ကို လည္းေကာင္း၊ ဝမ္း ေျမာက္ျခင္း 'ေသာမနႆ' ကို လည္းေကာင္း၊ ႏွလံုးမသာျခင္း 'ေဒါမနႆ' ကို လည္းေကာင္း ေရွးအဖို႔ (ဥပစာရ)၌ ပင္လွ်င္ စြန္႔ပစ္ပယ္ရွား ေက်ာခိုင္း ထားလ်က္ အထူးသျဖင့္ စင္ၾကယ္၍ ၿငိမ္သက္ တည္ၾကည္ေသာ (စတုတၳစ်ာန္) ဥေပကၡာကို ရၿပီးလွ်င္ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၃၃)
၃၄။ နိဗၺာန္ဟူေသာ ျမတ္ေသာ အက်ဳိးသို႔ ေရာက္ျခင္းငွါ ထက္သန္ေသာ လုံ႔လ မဆုတ္နစ္ေသာ စိတ္မပ်င္းရိေသာ ျဖစ္ျခင္း ျမဲျမံေသာ ဝီရိယ ရွိသည္ ျဖစ္၍ ကိုယ္အားဉာဏ္အားႏွင့္ ျပည့္စံုလ်က္ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၃၄)
၃၅။ တစ္ေယာက္တည္း ကိန္းေအာင္းျခင္းကို လည္းေကာင္း၊ စ်ာန္ကို လည္းေကာင္း မကင္းဆိတ္ ေစမူ၍ ခနဿဓာ ငါးပါးတရားတို႔၌ အစဥ္တစိုက္ လိုက္ေသာ ဝိပႆနာအက်င့္ကို အျမဲက်င့္သည္ျဖစ္၍ ဘဝတို႔၌ အျပစ္ကို ဆင္ျခင္ သံုးသပ္လ်က္ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၃၅)
၃၆။ တဏွာကုန္ရာ နိဗၺာန္ကို ေတာင့္တလ်က္ မေမ့မေလ်ာ့ မထိုင္းမအဘဲ အၾကားအျမင္ 'သုတ' ေအာက္ေမ့မႈ 'သတိ' ရွိသည္ ျဖစ္၍ ပိုင္းျခား သိအပ္ၿပီးေသာ တရားရွိသူ အရိယာမဂ္ျဖင့္ ျမဲျခင္းသို႔ ေရာက္ၿပီးသူ သမၼပၸဓာန္ လုံ႔လရွိသူ ျဖစ္လ်က္ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၃၆)
၃၇။ ျခေသၤ့သည္ အသံတို႔ေၾကာင့္ မထိတ္လန္႔သကဲ့သို႔ အနိစၥစသည္တို႔ေၾကာင့္ မထိတ္လန္႔ဘဲ ေလသည္ ပိုက္ကြန္၌ မကပ္ၿငိ သကဲ့သို႔ ခနဿဓာစသည္ တို႔၌ မကပ္ၿငိဘဲ ပဒုမၼာၾကာသည္ ေရျဖင့္ မလိမ္းက်ံ သကဲ့သို႔ ကိေလသာျဖင့္ မလိမ္းက်ံဘဲ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၃၇)
၃၈။ အစြယ္ဟူေသာ အားရွိေသာ ျခေသၤ့မင္းသည္ သားေကာင္တို႔ကို ႏွိပ္စက္ လႊမ္းမိုး၍ လွည့္လည္ သြားလာ သကဲ့သို႔ ေဝးေသာ ေက်ာင္း အိပ္ရာ ေနရာ တို႔ကို မွီဝဲလ်က္ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၃၈)
၃၉။ တစ္ရံတစ္ခါ ဆန္႔က်င္ဘက္တို႔မွ လြတ္ေျမာက္ေသာ ခ်စ္ျခင္း 'ေမတၱာ' ကို လည္းေကာင္း၊ လ်စ္လ်ဴရွုမႈ 'ဥေပကၡာ' ကို လည္းေကာင္း၊ သနားမႈ 'ကရုဏာ' ကို လည္းေကာင္း၊ ဝမ္းေျမာက္မႈ 'မုဒိတာ' ကို လည္းေကာင္း မွီဝဲလ်က္ အလံုးစံုေသာ ေလာကႏွင့္ မဆန္႔က်င္မူ၍ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၃၉)
၄၀။ တပ္စြန္းမႈ 'ရာဂ' ကို လည္းေကာင္း၊ အမ်က္ထြက္မႈ 'ေဒါသ' ကို လည္းေကာင္း၊ ေတြေဝမႈ 'ေမာဟ' ကို လည္းေကာင္း ပယ္စြန္႔လ်က္ သံေယာဇဥ္ အေႏွာင္အဖြဲ႕တို႔ကို ျဖတ္ေတာက္ကာ အသက္ ကုန္ဆံုးျခင္း၌ ထိတ္လန္႔မႈ မရွိသည္ျဖစ္၍ ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၄ဝ)
၄၁။ ယခုအခါ အေဆြခင္ပြန္းတို႔သည္ ကိုယ္က်ဳိးကိုယ္စီးပြါးဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ သာလွ်င္ ဆည္းကပ္ၾက ကုန္၏၊ မွီဝဲၾကကုန္၏၊ ကိုယ္က်ဳိး ကိုယ္စီးပြါးဟူေသာ အေၾကာင္းမရွိကုန္ဘဲ ဆည္းကပ္ မွီဝဲသူ အေဆြခင္ပြန္းတို႔ကို ရခဲကုန္ ၏၊ မစင္ၾကယ္ေသာ လူတို႔သည္ ကိုယ္က်ဳိး ကိုယ္စီးပြါးကိုသာ ျမင္ႏိုင္စြမ္းသည့္ ပညာရွိကုန္၏၊ (ထိုသို႔ သေဘာရွိေသာ သူတို႔မွ ၿငီးေငြ႕သည္ျဖစ္၍) ၾကံ႕ခ်ဳိပမာ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ရာ၏။ (၄၁)
သံုးခုေျမာက္ ခဂဿဂဝိသာဏသုတ္ ၿပီး၏။

ဣေႁနဿဒ ငါးပါး

ဣေႁနဿဒ ငါးပါး
သဒဿဓိေႁနဿဒ၊ ဝီီရိယိေႁနဿဒ၊ သတိေႁနဿဒ၊ သမာဓိေႁနဿဒ၊ ပညိေႁနဿဒ

သုတဿတန္နည္း

သဒဿဓိေႁနဿဒဟူသည္ ဤသာသနာေတာ္၌ အရိယာတပည့္သည္ ယံုၾကည္မႈ 'သဒဿဓါ' ျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရား၏ ေဗာဓိဉာဏ္ကို ''ျမတ္စြာဘုရားသည္ ပူေဇာ္အထူးကို ခံေတာ္ မူထိုက္ေသာေၾကာင့္ 'အရဟံ' မည္ေတာ္မူ၏၊ (အလံုးစံုေသာတရားတို႔ကို) ကိုယ္တိုင္မွန္စြာ သိေတာ္မူေသာေၾကာင့္ 'သမၼာသမၺဳဒဿဓ' မည္ေတာ္မူ၏၊ အသိဉာဏ္ 'ဝိဇၨာ' အက်င့္ 'စရဏ' ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာေၾကာင့္ 'ဝိဇၨာစရဏ သမၸႏၷ' မည္ေတာ္မူ၏၊ ေကာင္းေသာ စကားကို ဆိုေတာ္ မူတတ္ေသာေၾကာင့္ 'သုဂတ' မည္ေတာ္မူ၏၊ ေလာကကို သိေတာ္မူေသာေၾကာင့္ 'ေလာကဝိဒူ' မည္ေတာ္မူ၏၊ ဆံုးမထိုက္သူကို ဆံုးမတတ္သည့္ အတုမဲ့ပုဂဿဂိုလ္ ျဖစ္ေတာ္မူေသာေၾကာင့္ 'အႏုတၱေရာ ပုရိသ ဒမၼသာရထိ' မည္ေတာ္မူ၏၊ နတ္လူတို႔၏ ဆရာျဖစ္ေတာ္မူေသာ ေၾကာင့္ 'သတၳာေဒဝ မႏုႆာနံ' မည္ေတာ္မူ၏၊ (သစၥာေလးပါး တရားတို႔ကို) သိေတာ္မူေသာေၾကာင့္ 'ဗုဒဿဓ' မည္ေတာ္မူ၏၊ ဘုန္းတန္ခိုးႀကီးေတာ္ မူေသာေၾကာင့္ 'ဘဂဝါ' မည္ေတာ္မူ၏'' ဟုယံုၾကည္ျခင္း ျဖစ္၏။

ဝီီရိယိေႁနဿဒဟူသည္ ဤသာသနာေတာ္၌ အရိယာတပည့္သည္ အကုသိုလ္ တရားတို႔ကို ပယ္ရန္၊ ကုသိုလ္တရားတို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုေစရန္ လုံ႔လ အားထုတ္မွု ရွိျခင္း၊ ကုသိုလ္တရား အားအစြမ္းရွိျခင္း၊ ျမဲျမံစြာ အားထုတ္ျခင္း၊ တာဝန္ကို ထမ္းရြက္ျခင္းတို့ကို ဝီီရိယိေႁနဿဒဟု ဆို၏။ အရိယာတပည့္သည္ မျဖစ္ေသးေသာ ယုတ္ညံ့ေသာ အကုသိုလ္တရားတို႔ကို မျဖစ္ေပၚေစရန္ ဆနဿဒကို ျဖစ္ေစ၏၊ အားထုတ္၏၊ လုံ႔လျပဳ၏၊ စိတ္ကို ခ်ီေျမႇာက္၏၊ ေဆာက္တည္၏။ ျဖစ္ကုန္ၿပီးေသာ ယုတ္ညံ့ေသာ အကုသိုလ္တရားတို႔ကို ပယ္ရန္ ဆနဿဒကို ျဖစ္ေစ၏၊ အားထုတ္၏၊ လုံ႔လျပဳ၏၊ စိတ္ကို ခ်ီေျမႇာက္၏၊ ေဆာက္တည္၏။ မျဖစ္ကုန္ေသးေသာ ကုသိုလ္တရားကို ျဖစ္ေစရန္ ဆနဿဒကို ျဖစ္ေစ၏၊ အားထုတ္၏၊ လုံ႔လျပဳ၏၊ စိတ္ကို ခ်ီေျမႇာက္၏၊ ေဆာက္တည္၏။ ျဖစ္ကုန္ၿပီးေသာ ကုသိုလ္ တရားတို႔ကို တည္ျမဲေစရန္ မေပ်ာက္ပ်က္ေစရန္ တိုးတက္ ျဖစ္ပြားေစရန္ ျပန္႔ေျပာေစရန္ ပြားမ်ားမႈ ျပည့္စံုေစရန္ ဆနဿဒကို ျဖစ္ေစ၏၊ အားထုတ္၏၊ လုံ႔လျပဳ၏၊ စိတ္ကို ခ်ီေျမႇာက္၏၊ ေဆာက္တည္၏။

သတိေႁနဿဒဟူသည္ ဤသာသနာေတာ္၌ အရိယာတပည့္သည္ သတိရွိျခင္း၊ လြန္ကဲေသာ ပညာႏွင့္ ယွဥ္ေသာ သတိႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္း၊ ၾကာျမင့္စြာက ျပဳျခင္း၊ ေျပာျခင္းတို့ကို ေအာက္ေမ့ႏိုင္ျခင္း၊ အဖန္ဖန္ ေအာက္ေမ့ႏိုင္ျခင္းတို့ကို သတိိေႁနဿဒဟု ဆို၏။ အရိယာ တပည့္သည္ ျပင္းစြာ အားထုတ္ေသာ လုံ႔လရွိသည္ ျဖစ္၍ဆင္ျခင္ဉာဏ္ 'သမၸဇဥ္' ေအာက္ေမ့မႈ 'သတိ' ရွိသည္ ျဖစ္၍ ေလာက၌ အဘိဇၩာေဒါမနႆကို ပယ္ေဖ်ာက္လ်က္ ရုပ္အေပါင္းကို (ေဝဒနာအေပါင္းကို၊ စိတ္အေပါင္းကို၊ သေဘာတရားတို႔ကို) (ရုပ္အေပါင္းဟု၊ ေဝဒနာအေပါင္းဟု၊ စိတ္အေပါင္းဟု၊ သေဘာတရားေပါင္းဟု) အႀကိမ္ႀကိမ္ ရွု၏။

သမာဓိေႁနဿဒဟူသည္ ဤသာသနာေတာ္၌ အရိယာတပည့္သည္ နိဗၺာန္ကို အာရုံျပဳလ်က္ တည္ၾကည္မႈ 'သမာဓိ'၊ စိတ္၏ အာရုံတစ္ခုတည္း၌ တည္ၾကည္မႈ 'ဧကဂဿဂတာ' ကို ရျခင္းကို ဆို၏။ ထိုသူသည္ ကာမ၊ အကုသိုလ္ တရား တို႔မွ ဆိတ္၍ သာလွ်င္ ၾကံစည္မႈ 'ဝိတက္' သံုးသပ္မႈ 'ဝိစာရ' ႏွင့္တကြျဖစ္ေသာ နီဝရဏ ကင္းဆိတ္ျခင္း ေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ႏွစ္သိမ့္မႈ 'ပီတိ' ခ်မ္းသာမႈ 'သုခ' ရွိေသာ ပဌမစ်ာန္သို႔ ေရာက္၍ ေန၏။ ဝိတက္၊ ဝိစာရ ၿငိမ္းျခင္းေၾကာင့္ မိမိသႏၲာန္၌ စိတ္ကို ၾကည္လင္ေစတတ္ေသာ စိတ္တည္ၾကည္မႈ 'သမာဓိ' ကို ျဖစ္ေစတတ္ေသာ ၾကံစည္မႈ 'ဝိတက္' သံုးသပ္မႈ 'ဝိစာရ' မရွိေသာ တည္ၾကည္မႈ 'သမာဓိ' ေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ ႏွစ္သိမ့္မႈ 'ပီတိ' ခ်မ္းသာမႈ 'သုခ' ရွိေသာ ဒုတိယစ်ာန္သို႔ ေရာက္၍ ေန၏။ ႏွစ္သိမ့္မႈ 'ပီတိ' ကိုလည္း မစြဲမက္ျခင္းေၾကာင့္ လ်စ္လ်ဴရွု၍ သာလွ်င္ ေန၏၊ ေအာက္ေမ့မႈ 'သတိ' ဆင္ျခင္ဉာဏ္ 'သမၸဇဥ္' ႏွင့္ ျပည့္စံုသည္ ျဖစ္၍ ေန၏၊ ခ်မ္းသာမႈ 'သုခ' ကိုလည္း ကိုယ္ျဖင့္ ခံစား၏၊ အၾကင္ တတိယစ်ာန္ေၾကာင့္ ထိုသူကို ''လ်စ္လ်ဴရွုသူ၊ သတိ ရွိသူ၊ ခ်မ္းသာစြာ ေနေလ့ရွိသူ'' ဟု အရိယာ ပုဂဿဂိုလ္ တို႔သည္ ခ်ီးမြမ္း ေျပာဆိုကုန္၏၊ ထိုတတိယစ်ာန္သို႔ ေရာက္၍ ေန၏။ ခ်မ္းသာမႈ 'သုခ' ကိုလည္း ပယ္ျခင္းေၾကာင့္ ဆင္းရဲမႈ 'ဒုကၡ' ကိုလည္း ပယ္ျခင္းေၾကာင့္ ဝမ္းသာျခင္း 'ေသာမနႆ' ႏွလံုးမသာျခင္း 'ေဒါမနႆ' တို႔ ေရွးဦးကပင္လွ်င္ ခ်ဳပ္ႏွင့္ျခင္းေၾကာင့္ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာကင္းေသာ လ်စ္လ်ဴရွုမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ သတိ၏ စင္ၾကယ္ျခင္းရွိေသာ စတုတၳစ်ာန္သို႔ ေရာက္၍ ေန၏။

ပညိိေႁနဿဒဟူသည္ ဤသာသနာေတာ္၌ အရိယာတပည့္သည္ ပညာရွိျခင္း၊ အျဖစ္အပ်က္ကို သိမ္းဆည္းတတ္ေသာ ရုပ္နာမ္ကို ထြင္းေဖာက္၍ သိႏိုင္ေသာ ဆင္းရဲကုန္ရာ နိဗၺာန္သို႔ ေကာင္းစြာ ေရာက္ေစတတ္ေသာ ျမတ္ေသာ ပညာႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္းကို ပညိေႁနဿဒဟု ဆိုအပ္၏။ အရိယာ တပည့္သည္ ဆင္းရဲျခင္း၊ ဆင္းရဲျဖစ္ေၾကာင္း တို့ကို မွန္စြာ သိ၏၊ ဆင္းရဲခ်ဳပ္ရာ၊ ဆင္းရဲခ်ဳပ္ရာ (နိဗၺာန္)သို႔ ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္တို့ကို မွန္စြာ သိ၏။

ဣေႁနဿဒငါးပါးတို႔၏ ျဖစ္ျခင္း၊ ခ်ဳပ္ျခင္း၊ သာယာဖြယ္၊ အျပစ္၊ ထြက္ေျမာက္ရာတို့ကုိ မွန္စြာ သိသူကုိ (အပါယ္သို႔ က်ျခင္းသေဘာ မရွိေသာ ကိန္းေသျမဲေသာ အထက္မဂ္သံုးပါးလွ်င္ လဲေလ်ာင္းရာ ရွိေသာ) ေသာတာပန္ဟူ၍ ဆုိအပ္၏။

ဣေႁနဿဒငါးပါးတို႔၏ ျဖစ္ျခင္း၊ ခ်ဳပ္ျခင္း၊ သာယာဖြယ္၊ အျပစ္၊ ထြက္ေျမာက္ရာတို့ကုိ မွန္စြာ သိ၍ မစြဲလမ္းဘဲ (ကိေလသာမွ) လြတ္ေျမာက္၏။ ဤရဟန္းကုိ ပူေဇာ္အထူးကုိ ခံထုိက္ေသာ အာသဝကုန္ၿပီးေသာ မဂ္အက်င့္ကုိ က်င့္သံုးၿပီးေသာ ျပဳဖြယ္ ကိစၥကုိ ျပဳၿပီးေသာ ခနဿဓာဝန္ကုိ ခ်ၿပီးေသာ မိမိအက်ဳိး (အရဟတၱဖုိလ္)သို႔ ေရာက္ၿပီးေသာ ဘဝသံေယာဇဥ္ ကုန္ၿပီးေသာ ေကာင္းစြာသိ၍ (ကိေလသာမွ) လြတ္ေျမာက္ၿပီးေသာ ရဟႏၲာဟူ၍ ဆုိအပ္၏။

ဣေႁနဿဒငါးပါးတို႔၏ ျဖစ္ျခင္း၊ ခ်ဳပ္ျခင္း၊ သာယာဖြယ္၊ အျပစ္၊ ထြက္ေျမာက္ရာ တို့ကုိ မွန္စြာ မသိေသာ သမဏ ျဗာဟၼဏ တို႔ကုိ သမဏ၊ ျဗာဟၼဏဟု မသမုတ္အပ္။ ထုိအသွ်င္တို႔သည္ သမဏ၊ ျဗာဟၼဏ ျဖစ္က်ဳိးကုိ မ်က္ေမွာက္ ဘဝ၌ မ်က္ေမွာက္ျပဳလ်က္ မေရာက္။

ဣေႁနဿဒငါးပါးတို႔၏ ျဖစ္ျခင္း၊ ခ်ဳပ္ျခင္း၊ သာယာဖြယ္၊ အျပစ္၊ ထြက္ေျမာက္ရာတို့ကုိ မွန္စြာ သိကုန္ေသာ သမဏျဗာဟၼဏတုိ႔ကုိ သမဏ၊ ျဗာဟၼဏဟု သမုတ္အပ္၏။ ထုိအသွ်င္တို႔သည္ သမဏ၊ ျဗာဟၼဏျဖစ္က်ဳိးကုိ မ်က္ေမွာက္ဘဝ၌ ကုိယ္တုိင္ ထူးေသာဉာဏ္ျဖင့္ သိ၍ မ်က္ေမွာက္ျပဳလ်က္ ေရာက္ရ၏

သဒဿဓိေႁနဿဒကို မသိသူ သဒဿဓိေႁနဿဒ၏ ျဖစ္ေၾကာင္းကို မသိသူ သဒဿဓိေႁနဿဒ၏ ခ်ဳပ္ရာကို မသိသူ သဒဿဓိေႁနဿဒ၏ ခ်ဳပ္ရာသို႔ ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္ကို မသိသူ။ (ဝီီရိယိေႁနဿဒကို။ သတိေႁနဿဒကို။ သမာဓိေႁနဿဒကို။ ပညိေႁနဿဒကို။) သမဏျဗာဟၼဏ ဟူသမွ်တို႔ကို သမဏ၊ ျဗာဟၼဏဟု မသမုတ္အပ္။ ထုိအသွ်င္တို႔သည္ သမဏ၊ ျဗာဟၼဏ ျဖစ္က်ဳိးကုိ မ်က္ေမွာက္ ဘဝ၌ မ်က္ေမွာက္ျပဳလ်က္ မေရာက္။

သဒဿဓိေႁနဿဒကို သိသူ သဒဿဓိေႁနဿဒ၏ ျဖစ္ေၾကာင္းကို သိသူ သဒဿဓိေႁနဿဒ၏ ခ်ဳပ္ရာကို သိသူ သဒဿဓိေႁနဿဒ၏ ခ်ဳပ္ရာသို႔ ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္ကို သိသူ။ (ဝီီရိယိေႁနဿဒကို။ သတိေႁနဿဒကို။ သမာဓိေႁနဿဒကို။ ပညိေႁနဿဒကို။) သမဏျဗာဟၼဏ ဟူသမွ်တို႔ကို သမဏ၊ ျဗာဟၼဏဟု သမုတ္အပ္၏၊ ထုိအသွ်င္တို႔သည္ သမဏ၊ ျဗာဟၼဏျဖစ္က်ဳိးကုိ မ်က္ေမွာက္ဘဝ၌ ကုိယ္တုိင္ ထူးေသာဉာဏ္ျဖင့္ သိ၍ မ်က္ေမွာက္ျပဳလ်က္ ေရာက္ရ၏။

ေသာတာပတၱိမဂ္၏ အေၾကာင္းတရား ေလးပါး၌ သဒဿဓိေႁနဿဒကို ရွုမွတ္အပ္၏။ သမၼပၸဓာန္ေလးပါး၌ ဝီီရိယိေႁနဿဒကို ရွုမွတ္အပ္၏။ သတိပ႒ာန္ေလးပါး၌ သတိေႁနဿဒကို ရွုမွတ္အပ္၏။ စ်ာန္ေလးပါး၌ သမာဓိေႁနဿဒကို ရွုမွတ္အပ္၏။ အရိယသစၥာ ေလးပါး၌ ပညိေႁနဿဒကို ရွုမွတ္အပ္၏။

Sunday, January 24, 2010

သနိဒါနသုတ္

၂ - သနိဒါနသုတ္
ကာမကုိ ၾကံစည္မွု
ပ်က္စီးေစရန္ ၾကံစည္မႈ
ညႇဥ္းဆဲဲရန္ ၾကံစည္မႈ တို့သည္ အေၾကာင္းရွိ၍ ျဖစ္၏၊ အေၾကာင္း မရွိက မျဖစ္။
ကာမဓာတ္ကုိ စြဲ၍ (ကာမ) မွတ္သားမႈ ျဖစ္၏၊ (ကာမ) မွတ္သားမႈကုိ စြဲ၍ ကာမကုိ ၾကံစည္၏၊ (ကာမ) ၾကံစည္မႈ ကုိ စြဲ၍ (ကာမျဖစ္ေသာ) အလုိ ျဖစ္၏၊ (ကာမ) အလုိ ကုိ စြဲ၍ (ကာမ) ပူေလာင္မႈ ျဖစ္၏၊ (ကာမ) ပူေလာင္မႈ ကုိ စြဲ၍ ကာမကုိ ရွာမွီး၏။ ကာမကုိ ရွာမွီးမႈ ကုိ ရွာေသာ အၾကား အျမင္ မရွိေသာ ပုထုဇဥ္သည္ ကုိယ္ ႏႈတ္ စိတ္ သံုးပါးျဖင့္ မွားေသာ အက်င့္ကုိ က်င့္၏။
ဥပမာ ေတာက္ေလာင္ေနေသာ ျမက္မီးရွဴးကုိ ေျခာက္ေသြ႕ေသာ ျမက္ေတာ၌ ပစ္ခ်၏၊ ထုိမီးကုိ လက္၊ ေျခတို႔ျဖင့္ လ်င္ျမန္စြာ မၿငိမ္းသတ္ခဲ့မူ ျမက္ကုိ မွီ၍ ေနေသာ သတၱဝါတို႔သည္ အက်ဳိးမဲ့ ပ်က္စီးျခင္းသို႔ ေရာက္၏။
ဤအတူပင္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ေဖာက္ျပန္ေသာ မွတ္သားမႈ 'သညာ'ကုိ လ်င္စြာ မစြန္႔ခဲ့ မပယ္ေဖ်ာက္ခဲ့ ကင္းေအာင္ မျပဳခဲ့ တစ္ဖန္ မျဖစ္ျခင္းသေဘာသို႔ မေရာက္ေစခဲ့မူ ထုိသူသည္ မ်က္ေမွာက္ဘဝ၌ပင္ ပင္ပန္းျခင္း
ပူေဆြးျခင္း ပူေလာင္ျခင္းႏွင့္တကြ ဆင္းရဲစြာ ေနရ၏၊ ကုိယ္ခႏၶာ ပ်က္စီး၍ ေသၿပီးသည့္ ေနာက္၌ မေကာင္းေသာ လားရာ 'ဂတိ'သို႔ မခြၽတ္ ေရာက္မည္ ဟု ေမွ်ာ္လင့္အပ္၏။
ပ်က္စီးေစရန္ ၾကံစည္မွု (ဗ်ာပါဒဓာတ္) ။။
ညႇဥ္းဆဲဲရန္ ၾကံစည္မွု (ဝိဟႎသာဓာတ္) ။။
ကိုခိုင္

Friday, January 22, 2010

အကုသိုလ္ ျဖစ္ျခင္း အေျကာင္း ၃ ပါး

အကုသိုလ္ ျဖစ္ျခင္း အေျကာင္း ၃ ပါး
လိုခ်င္တပ္မက္မႈ 'ေလာဘ'၊ ဖ်က္ဆီး ျပစ္မွားမႈ 'ေဒါသ'၊ (အမွန္သေဘာ၌) ေတြေဝမႈ (အမွန္ကို မသိမႈ) 'ေမာဟ'

'ေလာဘ'
စဲြလမ္းျခင္းသေဘာ 'ရာဂ'၊ ျပင္းစြာစဲြလမ္းျခင္း သေဘာ 'သာရာဂ'။ (အာရုံ၌ သတၱဝါတို႔ကို) အဖန္ဖန္ ဆဲြေဆာင္ျခင္းသေဘာ 'အႏုနယ'၊ မဆန္႔က်င္ျခင္း (လိုလားေစျခင္း) သေဘာ 'အႏုေရာဓ'၊ ႏွစ္သက္ျခင္း သေဘာ 'နနဿဒီ'၊ ႏွစ္သက္စဲြလမ္းျခင္းသေဘာ 'နနဿဒီရာဂ'၊ စိတ္၏ ျပင္းစြာ စဲြလမ္းျခင္းသေဘာ 'စိတၱႆ သာရာဂ'။ (အာရုံကို) လိုလားမႈသေဘာ 'ဣစဿဆာ'။ (လိုခ်င္မႈအားႀကီးသျဖင့္) မိန္းေမာမႈ သေဘာ 'မုစဿဆာ'၊ မ်ဳိ၍ ၿပီးဆုံးေစျခင္းသေဘာ (အၿပီးအဆုံး အျကြင္းအက်န္ မရွိ လိုခ်င္တပ္မက္မႈ) 'အေဇၩာသာန'၊ တပ္မက္ျခင္းသေဘာ 'ေဂဓ'၊ ထက္ဝန္းက်င္ (အားလုံးကို) တပ္မက္ျခင္းသေဘာ 'ပလိေဂဓ'၊ ကပ္ၿငိ တြယ္တာျခင္းသေဘာ 'သဂၤ'၊ ရႊံ႕ၫြန္ႏွင့္ တူေသာ (နစ္ျမဳပ္ေစျခင္း) သေဘာ 'ပကၤ'၊ ဆဲြငင္ျခင္း (ထိုထိုဘဝ၌ ျဖစ္ရန္ ဆဲြေဆာင္ျခင္း) သေဘာ 'ေဇာ'၊ လွည့္ပတ္ျခင္း သေဘာ 'မာယာ'။ (ဝဋ္ဆင္းရဲ၌ သတၱဝါတို႔ကို) ျဖစ္ေစျခင္း သေဘာ 'ဇနိကာ'။ (ဆင္းရဲႏွင့္) ယွဥ္လ်က္ ျဖစ္ေစတတ္ေသာ သေဘာ 'သဉဿစနနီ'။ (သတၱဝါတို႔ကို ဝဋ္ဆင္းရဲ၌ စုတိ ပဋိသေနဿဓ၏ အစြမ္းျဖင့္) ခ်ဳပ္စပ္ျခင္းသေဘာ 'သိဗၺိနီ'၊ အာရုံကြန္ရက္ရွိေသာ သေဘာ 'ဇာလိနီ'။ (တပ္မက္မႈျဖင့္) စိုစြတ္ျခင္း သေဘာ၊ တစ္နည္း- (ဝဋ္ဆင္းရဲသို႔ ဆဲြေဆာင္တတ္သျဖင့္) လ်င္ေသာ ေရအယဥ္ရွိေသာ ျမစ္ႏွင့္တူေသာ သေဘာ 'သရိတာ'၊ အဆိပ္ႏွင့္တူေသာ သေဘာ 'ဝိသတၱိကာ'။ (အက်ဳိးမဲ့သို႔ ေရာက္ေအာင္ ေႏွာင္ဖဲြ႕တတ္သျဖင့္) ႀကိဳးႏွင့္တူေသာ သေဘာ 'သုတၱ'။ (ရူပါရုံစသည္တို႔၌) ပ်ံ႕ႏွံ႕တပ္မက္တတ္ေသာ သေဘာ 'ဝိသဋာ'။ (ထိုထိုအာရုံကို ရျခင္းငွါ) အားထုတ္ ေစတတ္ေသာသေဘာ 'အာယူဟိနီ'။ (ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္းေသာ ဘဝသံသရာ၌ မိမိ၏ ခ်စ္ႏွစ္သက္သည့္) အေဖာ္ျဖစ္ေသာသေဘာ 'ဒုတိယာ'၊ ေတာင့္တ ျခင္းသေဘာ 'ပဏိဓိ'။ (သတၱဝါတို႔ကို) ဘဝသို႔ ဆဲြေဆာင္ေၾကာင္းသေဘာ (ဘဝႀကိဳး) 'ဘဝေနတၱိ'။ (ထိုထိုအာရုံသို႔) ကပ္ေရာက္တတ္ (ၿငိကပ္တတ္) ေသာသေဘာ၊ တစ္နည္း- (အက်ဳိးမဲ့ ဆင္းရဲကို ျဖစ္ေစတတ္သျဖင့္) ေတာႏွင့္တူေသာ သေဘာ 'ဝန'။ (ထိုထိုအာရုံသို႔) ျပင္းျပစြာ ကပ္ေရာက္တတ္ (ၿငိကပ္တတ္) ေသာ သေဘာ၊ တစ္နည္း- (အက်ဳိးမဲ့ဆင္းရဲကို လြန္စြာ ျဖစ္ေစတတ္သျဖင့္) ေတာႏွင့္ တူေသာ သေဘာ 'ဝနထ'။ (ခ်စ္ႀကိဳက္) ေပါင္းေဖာ္ (ေရာေႏွာ) ျခင္းသေဘာ 'သႏၴဝ'၊ ခ်စ္ႀကိဳက္ျခင္း သေဘာ 'သိေနဟ'၊ ငဲ့ကြက္တြယ္တာျခင္းသေဘာ 'အေပကၡ'။ (အာရုံအသီးသီး၌) ေႏွာင္ဖဲြ႕တတ္ေသာသေဘာ 'ပဋိဗနဿဓု'။ (အာရုံကို) ေတာင့္တျခင္းသေဘာ 'အာသာ'၊ ေတာင့္တပုံအျခင္းအရာ 'အာသိသနာ'၊ ေတာင့္တတတ္ေသာ စိတ္၏အျဖစ္ 'အာသီသိတတၱ'၊ အဆင္း (ရူပါရုံ) ၌ ေတာင့္တမႈ 'ရူပါသာ'၊ အသံ (သဒဿဒါရုံ) ၌ ေတာင့္တမႈ 'သဒဿဒါသာ'၊ အနံ႕ (ဂႏဿဓာရုံ၌) ၌ ေတာင့္တမႈ 'ဂနဿဓာသာ'၊ အရသာ (ရသာရုံ) ၌ ေတာင့္တမႈ 'ရသာသာ'၊ အေတြ႕ (ေဖာ႒ဗၺာရုံ) ၌ ေတာင့္တမႈ 'ေဖာ႒ဗၺာသာ'၊ ရအပ္ေသာ အရာဝတၳဳ (လာဘ္) ၌ ေတာင့္တမႈ 'လာဘာသာ'၊ ပစၥည္းဥစၥာ၌ ေတာင့္တမႈ 'ဓနာသာ'၊ သားသမီး၌ ေတာင့္တမႈ 'ပုတၱာသာ'၊ အသက္၌ ေတာင့္တမႈ 'ဇီဝိတာသာ'။ (သတၱဝါတို႔ကို) တပ္မက္ေစတတ္ေသာ သေဘာ၊ တစ္နည္း- (ငါ့ဥစၥာ ငါ့ဥစၥာဟု) ေျပာဆိုေစတတ္ ေသာသေဘာ 'ဇပၸါ'။ (သတၱဝါတို႔ကို) ထူးထူးျခားျခား တပ္မက္ေစတတ္ေသာ သေဘာ၊ တစ္နည္း- (ငါ့ဥစၥာငါ့ဥစၥာဟု) ထပ္ကာထပ္ကာ ေျပာဆိုေစတတ္ေသာ သေဘာ 'ပဇပၸါ'။ (သတၱဝါတို႔ကို) အလြန္တပ္မက္ေစတတ္ေသာ သေဘာ၊ တစ္နည္း- (ငါ့ဥစၥာ ငါ့ဥစၥာဟု) အလြန္ ေျပာဆိုေစတတ္ေသာ သေဘာ 'အဘိဇပၸါ'၊ တပ္မက္ေစျခင္း သေဘာ 'ဇပၸါ'၊ တပ္မက္ေစပုံ အျခင္းအရာ 'ဇပၸနာ'၊ တပ္မက္ေစတတ္သည္၏ အျဖစ္ 'ဇပၸိတတၱ'။ (အာရုံ၌ အဖန္ဖန္) လုယက္ ဆဲြငင္ျခင္း သေဘာ (အလြန္တပ္မက္ျခင္းသေဘာ) 'ေလာလုပၸ'။ (အာရုံ၌ အဖန္ဖန္) လုယက္ဆဲြငင္ပုံ အျခင္းအရာ 'ေလာလုပၸါယနာ'။ (အာရုံ၌ အဖန္ဖန္) လုယက္ ဆဲြငင္တတ္ သည္၏အျဖစ္ 'ေလာလုပၸါယိတတၱ'၊ အၿမီးနန္႔ေသာ ေခြးကဲ့သို႔ (လာဘ္လာဘ၌) တုန္လႈပ္ျခင္းသေဘာ 'ပုစဿဆဉဿစိကတာ'၊ ေကာင္းေသာ အာရုံတို႔ကို လိုလားသူ၏အျဖစ္ 'သာဓုကမ်တာ'။ (အမိ အေဒၚစေသာ) မသင့္ေလ်ာ္ေသာ အရာ၌ တပ္မက္ျခင္းသေဘာ 'အဓမၼရာဂ'၊ မညီမမွ် အဆမတန္ အားႀကီးစြာ လိုခ်င္ျခင္းသေဘာ 'ဝိသမေလာဘ'။ (အာရုံကို) ႏွစ္သက္ျခင္းသေဘာ 'နိကႏၲိ'၊ ႏွစ္သက္ပုံ အျခင္းအရာ 'နိကာမနာ'၊ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တျခင္းသေဘာ 'ပတၳနာ'၊ ခ်စ္ခင္ျခင္းသေဘာ 'ပိဟနာ'၊ ေကာင္းစြာ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တျခင္း သေဘာ 'သမၸတၳနာ'။ ကာမဂုဏ္ငါးပါးတို႔၌ တပ္မက္မႈ 'ကာမတဏွာ'။ (ရူပ အရူပ) ဘဝတို႔၌ တပ္မက္မႈ 'ဘဝတဏွာ'။ (ဥေစၦဒဟုဆိုအပ္ေသာ) ဘဝကင္းျခင္း၌ တပ္မက္မႈ 'ဝိဘဝ တဏွာ'၊ ရူပဘုံ၌ တပ္မက္မႈ 'ရူပတဏွာ'၊ အရူပဘုံ၌ တပ္မက္မႈ 'အရူပတဏွာ'၊ ဘဝခ်ဳပ္ျခင္း၌ တပ္မက္မႈ 'နိေရာဓတဏွာ'၊ အဆင္း (ရူပါရုံ) ၌ တပ္မက္မႈ 'ရူပတဏွာ'၊ အသံ (သဒဿဒါရုံ) ၌ တပ္မက္မႈ 'သဒဿဒတဏွာ'၊ အနံ႕ (ဂနဿဓာရုံ) ၌ တပ္မက္မႈ 'ဂနဿဓတဏွာ'၊ အရသာ (ရသာရုံ) ၌ တပ္မက္မႈ 'ရသတဏွာ'၊ အေတြ႕ (ေဖာ႒ဗၺာရုံ) ၌ တပ္မက္မႈ 'ေဖာ႒ဗၺတဏွာ'၊ သေဘာတရား (ဓမၼာရုံ) ၌ တပ္မက္မႈ 'ဓမၼတဏွာ'။ (ဝဋ္ဆင္းရဲ၌) နစ္ျမဳပ္ေစျခင္းသေဘာ 'ၾသဃ'။ (ဝဋ္ဆင္းရဲ၌) ယွဥ္ေစျခင္းသေဘာ 'ေယာဂ'။ (ဝဋ္ဆင္းရဲ၌) ဆက္စပ္ ထုံးဖဲြ႕ျခင္း သေဘာ 'ဂႏၴ'၊ ျပင္းစြာယူျခင္း (စဲြလမ္းျခင္း) သေဘာ 'ဥပါဒါန'။ (ကုသိုလ္တရားတို႔ကို) ပိတ္ပင္တတ္ေသာသေဘာ 'အာဝရဏ'။ (ကုသိုလ္ တရားတို႔ကို) တားျမစ္တတ္ေသာ သေဘာ 'နီဝရဏ'။ (အမွန္တရားကို) ဖုံးကြယ္ျခင္းသေဘာ 'ဆာဒန'။ (သတၱဝါတို႔ကို ဝဋ္ဆင္းရဲ၌) ဖဲြ႕ေႏွာင္တတ္ေသာ သေဘာ 'ဗနဿဓန'။ (စိတ္ကို) ကပ္၍ ညစ္ႏြမ္းေစတတ္ေသာ သေဘာ 'ဥပကၠိေလသ'၊ အစဥ္ ကိန္းဝပ္တတ္ေသာ သေဘာ၊ တစ္နည္း- ေလ်ာက္ပတ္ေသာ အေၾကာင္းကို ရလွ်င္ (အေၾကာင္းညီၫြတ္လွ်င္) ျဖစ္တတ္ေသာ သေဘာ 'အႏုသယ'၊ ထက္ဝန္းက်င္ (စိတ္ တစ္ခုလုံး သိမ္းက်ံဳး၍) ထျကြ (ေသာင္းက်န္း) တတ္ေသာ သေဘာ 'ပရိယု႒ာန'။ (ရစ္ပတ္တတ္ေသာ) ႏြယ္ႏွင့္ တူေသာ သေဘာ 'လတာ'၊ အရာ ဝတၳဳ အမ်ဳိးမ်ဳိးတို႔ကို လိုခ်င္တတ္ေသာ သေဘာ 'ေဝဝိစၦ'။ (ဝဋ္) ဆင္းရဲ၏ အေျခအျမစ္ 'ဒုကၡမူလ'။ (ဝဋ္) ဆင္းရဲ၏ အေၾကာင္းရင္း 'ဒုကၡနိဒါန'။ (ဝဋ္) ဆင္းရဲ၏စ၍ ျဖစ္ရာ 'ဒုကၡပၸဘဝ'၊ မာရ္၏ ေက်ာ့ကြင္း 'မာရပါသ'၊ မာရ္၏ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ 'မာရဗဠိသ'၊ မာရ္၏ အရာ (မာရ္၏ နယ္ပယ္) 'မာရဝိသယ'။ (ယိုစီးတတ္ေသာ) တပ္မက္မႈ တဏွာျမစ္ 'တဏွာနဒီ'။ (ဖုံးလႊမ္းတတ္ ေသာ) တပ္မက္မႈ တဏွာကြန္ရက္ 'တဏွာ ဇာလ'။ (ျမဲျမံစြာ ေႏွာင္ဖဲြ႕တတ္ေသာ) တပ္မက္မႈ တဏွာ ေတာက္ 'တဏွာဂဒဿဒဳလ'၊ ျပည့္ႏိုင္ခဲေသာ တပ္မက္မႈ တဏွာသမုဒဿဒရာ 'တဏွာသမုဒဿဒ'။ (သူတစ္ပါးပစၥည္း ကို) လိုခ်င္မက္ေမာမႈ 'အဘိဇၩာ'၊ အကုသိုလ္တို႔၏ အေျခအျမစ္ျဖစ္ေသာ လိုခ်င္တပ္မက္မႈ 'ေလာဘ အကုသလမူလ' သည္ (ရွိ၏)။ ဤ (ဆိုအပ္ခဲ့ ၿပီးေသာ) သေဘာကို လိုခ်င္တပ္မက္မႈ 'ေလာဘ' ဟု ဆိုအပ္၏။ (၁၁၄၁)

'ေဒါသ'
''ငါ၏ အက်ဳိးမဲ့ကို ျပဳက်င့္ခ့ဲၿပီ'' ဟု ရန္ၿငိဳးဖဲြ႕မႈ 'အာဃာတ' သည္ ျဖစ္၏၊ ''ငါ၏ အက်ဳိးမဲ့ကို ျပဳက်င့္ ေနဆဲျဖစ္သည္'' ဟု ရန္ၿငိဳးဖဲြ႕မႈ 'အာဃာတ' သည္ ျဖစ္၏၊ ''ငါ၏ အက်ဳိးမဲ့ကို ျပဳက်င့္ လတၱံ႕'' ဟု ရန္ၿငဳိးဖဲြ႕မႈ 'အာဃာတ' သည္ ျဖစ္၏၊ ''ငါ၏ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးအပ္သူ၏ အက်ဳိးမဲ့ကို ျပဳက်င့္ခဲ့ၿပီ။ပ။ အက်ဳိးမဲ့ကို ျပဳက်င့္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ပ။ အက်ဳိးမဲ့ကို ျပဳက်င့္လတၱံ႕'' ဟု ရန္ၿငဳိးဖဲြ႕မႈ 'အာဃာတ' သည္ ျဖစ္၏၊ ''ငါ၏ မခ်စ္ခင္ မျမတ္ႏိုးအပ္သူ၏ အက်ဳိးကို ျပဳက်င့္ခဲ့ၿပီ။ပ။ အက်ဳိးကို ျပဳက်င့္ေနဆဲ ျဖစ္သည္ ။ပ။ အက်ဳိးကို ျပဳက်င္လတၱံ႕'' ဟု ရန္ၿငဳိးဖဲြ႕မႈ 'အာဃာတ' သည္ ျဖစ္၏၊ ထို႔ျပင္ အေၾကာင္း မဟုတ္ သည္၌ ရန္ၿငဳိးဖဲြ႕မႈ (အမ်က္ထြက္မႈ) သည္ ျဖစ္၏။ ဤသို႔ သေဘာရွိေသာ စိတ္၏ အၾကင္ ရန္ၿငဳိးဖဲြ႕မႈ 'အာဃာတ'၊ လြန္စြာ ရန္ၿငဳိးဖဲြ႕မႈ 'ပဋိဃာတ'။ (အာရုံ၌) ထိပါးမႈ (မုန္းထားမႈ) 'ပဋိဃ'၊ လြန္စြာ ဆန္႔က်င္ျခင္းသေဘာ 'ပဋိဝိေရာဓ'၊ စိတ္ဆိုးျခင္း (အမ်က္ထြက္ျခင္း) သေဘာ 'ေကာပ'၊ လြန္စြာ စိတ္ဆိုးျခင္း (အမ်က္ထြက္ျခင္း) သေဘာ 'ပေကာပ'၊ အလြန္ျပင္းစြာ စိတ္ဆိုးျခင္း (အမ်က္ ထြက္ျခင္း) သေဘာ 'သမၸေကာပ'၊ ဖ်က္ဆီးျပစ္မွားျခင္းသေဘာ 'ေဒါသ'၊ လြန္စြာ ဖ်က္ဆီးျပစ္မွားျခင္းသေဘာ 'ပေဒါသ'၊ အလြန္ျပင္းစြာ ဖ်က္ဆီး ျပစ္မွားျခင္းသေဘာ 'သမၸေဒါသ'၊ စိတ္၏ ေဖာက္ျပန္ျခင္းသေဘာ 'စိတၱႆဗ်ာပတၱိ'၊ စိတ္ပ်က္စီးျခင္းသေဘာ 'မေနာပေဒါသ'၊ အမ်က္ ထြက္ျခင္း သေဘာ 'ေကာဓ'၊ အမ်က္ထြက္ပုံအျခင္းအရာ 'ကုဇၩနာ'၊ အမ်က္ထြက္တတ္သူ၏အျဖစ္ 'ကုဇၩိတတၱ'၊ ဖ်က္ဆီးျပစ္မွားျခင္း သေဘာ 'ေဒါသ'၊ ဖ်က္ဆီးျပစ္မွားပုံ အျခင္းအရာ 'ဒုႆနာ'၊ ဖ်က္ဆီးျပစ္မွားတတ္သူ၏ အျဖစ္ 'ဒုႆိတတၱ'၊ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးျခင္းသေဘာ 'ဗ်ာပတၱိ'၊ ေဖာက္ျပန္ ပ်က္စီးပုံ အျခင္းအရာ 'ဗ်ာပဇၨနာ'၊ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတတ္သည္၏အျဖစ္ 'ဗ်ာပဇၨိတတၱံ'၊ ဆန္႔က်င္မႈ 'ဝိေရာဓ'၊ လြန္စြာ အဖန္ဖန္ ဆန္႔က်င္မႈ 'ပဋိဝိေရာဓ'၊ ၾကမ္းတမ္းသူ၏အျဖစ္ (ၾကမ္းတမ္းမႈ) 'စ႑ိကၠ'၊ ေကာင္းမြန္ ျပည့္စုံစြာ မေျပာဆိုႏိုင္ျခင္း (မေကာင္းသျဖင့္ ေျပာဆိုျခင္း) 'အသုေရာပ'၊ စိတ္၏ မိမိပကတိစိတ္မဟုတ္သည္၏အျဖစ္ (မႏွစ္လိုမႈ) 'အနတၱမနသာ စိတၱႆ' သည္ (ရွိ၏)။ ဤ (ဆိုအပ္ခဲ့ၿပီးေသာ) သေဘာကို ဖ်က္ဆီးျပစ္မွားမႈ 'ေဒါသ' ဟူ၍ ဆိုအပ္၏။ (၄၁၈ ၄၁၉ ၁၁၄၂ ၁၂၃၇ ၁၂၄၂)

'ေမာဟ'
ဆင္းရဲ၌ မသိမႈ 'ဒုေကၡအညာဏ'၊ ဆင္းရဲျဖစ္ ေၾကာင္း၌ မသိမႈ 'ဒုကၡသမုဒေယ အညာဏ'၊ ဆင္းရဲခ်ဳပ္ရာ (နိဗၺာန္) ၌ မသိမႈ 'ဒုကၡနိေရာေဓ အညာဏ'၊ ဆင္းရဲခ်ဳပ္ရာ (နိဗၺာန္) သို႔ ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္၌ မသိမႈ 'ဒုကၡနိေရာဓဂါမိနိယာ ပဋိပဒါယ အညာဏ'၊ ေရွ႕အဖို႔၌ (ျဖစ္ၿပီးေသာ ခနဿဓာစသည္တို႔၌) မသိမႈ 'ပုဗၺေႏၲအညာဏ'၊ ေနာက္အဖို႔၌ (ျဖစ္လတၱံ႕ေသာ ခနဿဓာစသည္တို႔ ၌) မသိမႈ 'အပရေႏၲအညာဏ'၊ ေရွ႕အဖို႔ ေနာက္အဖို႔၌ (ျဖစ္ၿပီးလတၱံ႕ ခနဿဓာစသည္တို႔၌) မသိမႈ 'ပုဗၺာႏၲာ ပရေႏၲ အညာဏ'၊ ဤ (ဇရာမရဏစသည္တို႔၏) အေၾကာင္းတရားႏွင့္ (ဇာတိစေသာ ထိုထို အေၾကာင္း ကို) စဲြ၍ျဖစ္ေသာ အက်ဳိးတရားတို႔၌ မသိမႈ 'ဣဒပၸစၥယတာ ပဋိစၥသမုပၸေႏၷသု ဓေမၼသုအညာဏ' သည္ (ရွိ၏)။ ဤသို႔သေဘာရွိေသာ အၾကင္ မသိျခင္းသေဘာ 'အညာဏ'။ (အမွန္တရားကို) မျမင္ျခင္း သေဘာ 'အဒႆန'၊ ထိုးထြင္း၍ မသိတတ္ေသာသေဘာ 'အနဘိသမယ'။ (အမွန္တရားအား) ေလ်ာ္စြာ မသိတတ္ေသာသေဘာ 'အနႏုေဗာဓ'။ (အနိစၥစသည္တို႔ႏွင့္ ယွဥ္၍) မသိတတ္ေသာ သေဘာ (မွားယြင္း စြာ သိတတ္ေသာ သေဘာ) 'အသေမၺာဓ'၊ ထိုးထြင္း၍ မသိျခင္းသေဘာ 'အပၸဋိေဝဓ'။ (အနိစၥစသည္ျဖင့္) မယူတတ္ေသာ သေဘာ 'အသံဂါဟနာ'။ (အမွန္တရားကို) သက္ဝင္၍ (နားလည္၍) မယူတတ္ေသာ သေဘာ 'အပရိေယာဂါဟနာ'၊ ညီညီၫြတ္ၫြတ္ မရွုတတ္ (အနိစၥစသည္ကို နိစၥစသည္ဟု မညီမၫြတ္ ရွုတတ္) ေသာသေဘာ 'အသမေပကၡန'၊ မဆင္ျခင္တတ္ေသာသေဘာ 'အပစၥေဝကၡဏာ'၊ မ်က္ေမွာက္ မရွုတတ္ေသာ သေဘာ (အေကာင္းအဆိုးကို မေဝခဲြတတ္ေသာသေဘာ) 'အပစၥကၡကမၼ'။ (စိတ္) ျဖဴစင္ သန္႔ရွင္းမႈကို ဖ်က္ဆီးေၾကာင္းသေဘာ 'ဒုေမၼဇၩ'၊ လူမိုက္ျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာ 'ဗာလ်'၊ ေကာင္းစြာ (ခဲြခဲြျခားျခား) အျပားအားျဖင့္ မသိတတ္ေသာသေဘာ 'အသမၸဇည'။ (အမွန္သေဘာ၌) ေတြေဝျခင္း သေဘာ (အမွန္ကို မသိမႈ) 'ေမာဟ'၊ ျပင္းစြာ ေတြေ၀ျခင္းသေဘာ 'ပေမာဟ'၊ ထက္ဝန္းက်င္ (တရား အားလုံး၌) ေတြေဝျခင္း သေဘာ 'သေမၼာဟ'၊ သိအပ္သည္ကို မသိျခင္း (သစၥာေလးပါးကိုမသိျခင္း) သေဘာ 'အဝိဇၨာ'။ (ဝဋ္ဆင္းရဲ ၌) နစ္ျမဳပ္ေစတတ္ေသာ မသိမႈ သေဘာ 'အဝိေဇၨာဃ'။ (ဝဋ္ဆင္းရဲ၌) ယွဥ္ေစတတ္ေသာ မသိမႈသေဘာ 'အဝိဇၨာေယာဂ'၊ အစဥ္ကိန္းဝပ္တတ္ေသာ မသိမႈသေဘာ 'အဝိဇၨာ ႏုသယ'။ (ကိေလသာတို႔၏) ထျကြ ေသာင္းက်န္းျခင္းဟူေသာ မသိမႈသေဘာ 'အဝိဇၨာပရိယု႒ာန'။ (စီးပြါးခ်မ္းသာသို႔ မေရာက္ႏိုင္ေအာင္ ပိတ္ပင္ တတ္သျဖင့္) တံခါးက်ည္ (မင္းတုပ္) ႏွင့္တူေသာ မသိမႈသေဘာ 'အဝိဇၨာလဂႌ'၊ အကုသိုလ္တို႔၏ အေျခအျမစ္ျဖစ္ေသာ ေတြေဝမႈ ေမာဟ အကုသလ မူလ သည္ (ရွိ၏)။ ဤ (ဆိုအပ္ခဲ့ၿပီးေသာ) သေဘာကို အမွန္သေဘာ၌) ေတြေဝမႈ (အမွန္ကို မသိမႈ) 'ေမာဟ' ဟူ၍ ဆိုအပ္၏။ (စာပိုဒ္ ၃၉ဝ ၁၁ဝ၅ ၁၁ဝ၆ ၁၂၃၈)
kokhy

Sunday, January 17, 2010

တိေရာကု႗သုတ္ - ၿပိတၱာတို့အတြက္ အလွူ

တိေရာကု႗သုတ္
၁။ ၿပိတၱာတို႔သည္ နံရံျပင္၊ လမ္းဆံု လမ္းခြ၊ အိမ္ျခံစပ္၊တံခါးဝ တံခါးေပါင္ တို႔၌ ရပ္တည္ျက၏။
၂။ ထမင္း၊ အေဖ်ာ္၊ ခဲဖြယ္၊ ေဘာဇဥ္ မ်ားစြာကို လွဴဒါန္းရန္ ျပဳစီရင္ေသာ္လည္း ၿပိတၱာတို႔၏ ကံေၾကာင့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ကမွ် အမွတ္မရ။
၃။ သနားတတ္သူတို႔သည္ ေဆြမ်ဳိးၿပိတၱာတို႔ လာေသာအခါ မြန္ျမတ္ေသာ အေဖ်ာ္ေဘာဇဥ္ကို မိတ္ေဆြ အမ်ဳိး ၿပိတၱာတို႔ အတြက္ (ျဖစ္ေစဟု) ရည္ရြယ္ ေပးလွဴ၏။
၄။ ထုိေဆြမ်ဳိးၿပိတၱာတို႔သည္ မ်ားစြာေသာ ထမင္း အေဖ်ာ္ကို (မိမိတို႔အား ရည္ရြယ္၍ ေပးလွဴေသာ္) ဝမ္းေျမာက္ ဝမ္းသာ အႏုေမာဒနာ ျပဳၾကကုန္၏။
၅။ ဤေပးလွဴျခင္းေၾကာင့္ ငါတို႔ ခ်မ္းသာရ၏။ ငါတို႔၏ အက်ဳိးတြက္ ပူေဇာ္မႈကို ျပဳၾက၏။ ေပးလွဴသူ ေဆြမ်ဳိးတို႔လည္း အက်ဳိးမ်ား၏။ ငါတို႔၏ ေဆြမ်ဳိးတို႔သည္ အသက္ရွည္ၾကပါေစ။
၆။ ၿပိတၱာဘံု၌ လယ္ထြန္ျခင္း မရွိ၊ ႏြားေက်ာင္းျခင္း မရွိ၊ ၿပိတၱာဘံု၌ စည္းစိမ္ရေၾကာင္း ကုန္သြယ္မႈ မရွိ၊ ေရႊေငြျဖင့္ ေရာင္းဝယ္မႈ မရွိ၊ လူ႕ဘံုမွ (ေဆြမ်ဳိးမိတ္ေဆြတို႔) ေပးေဝေသာ ကုသုိလ္အဖို႔ျဖင့္ တမလြန္ဘဝသို႔ ေျပာင္းသြားေသာ ၿပိတၱာတို႔သည္ မွ်တရ၏။
၇။ ကုန္းျမင့္ရာအရပ္၌ ရြာေသာ မိုးေရသည္ ခ်ဳိင့္ဝွမ္းရာ အရပ္သို႔ စီးသြားသကဲ့သို႔ လူ႕ဘံုမွ ေပးေဝေသာ ကုသိုလ္အဖို႔သည္ ၿပိတၱာတို႔ထံသို႔ ေရာက္၏။
၈။ ေရျပည့္ေသာ ျမစ္တို႔သည္ သမုဒဿဒရာကို ျပည့္ေစကုန္ သကဲ့သို႔ လူ႕ဘံုမွ ေပးေဝေသာ ကုသုိလ္အဖို႔သည္ ၿပိတၱာတို႔ထံသို႔ ေရာက္၏။
၉။ ဤသူ ငါ့အား (ဥစၥာ) ေပးဖူး၏၊ ငါ့ (ကိစၥကို) ျပဳဖူး၏၊ ငါ၏ ေဆြမ်ဳိး၊ ငါ၏ မိတ္ေဆြ၊ ငါ၏ ခင္ပြန္း ဟု ျပဳခဲ့ဖူးသည္ကို ေအာက္ေမ့သူသည္ ၿပိတၱာတို႔ အက်ဳိးငွါ ျမတ္ေသာ အလွဴေရစက္ကို ေပးလွဴရာ၏။
၁ဝ။ ငိုေျကြးျခင္း၊ (စိုးရိမ္) ပူေဆြးျခင္း၊ ေျပာဆို ျမည္တမ္းျခင္းတို့သည္ ၿပိတၱာတို႔၏ အက်ဳိးငွါ မဟုတ္၊ ေသာ္လည္း ေဆြမ်ဳိးတို႔သည္ ငိုေျကြးေနၾက၏။
၁၁။ တမလြန္ဘဝသို႔ ေျပာင္းသြားသူကို ရည္စူး၍ ေပးလွဴေသာ အလွဴသည္ သံဃာ၌ ေကာင္းစြာတည္၍ ျပိတၱာထံသို႔ ခ်က္ခ်င္း ေရာက္၏။
၁၂။ တမလြန္ဘဝသို႔ ေျပာင္းသြားသူကို ရည္စူး၍ ေပးလွဴျခင္းကို ေဆြမ်ဳိးတို႔ ျပဳအပ္ေသာ ဝတၱရား ျဖစ္၏။ ၿပိတၱာတို႔အား ျမတ္ေသာ ပူေဇာ္ျခင္းျဖစ္၏။ ရဟန္းတို႔အား ခြန္အားေပးသည္ မည္၏။ ႀကီးက်ယ္ေသာ ကုသုိလ္ ျပုသည္ မည္၏။
တိေရာကု႗သုတ္ ၿပီး၏။