ဒုသနေသာ
ဒုဇဿဇီဝီတမဇီဝိမွ ေယသေနဿတန ဒဒမွေသ၊ ဝိဇဿဇမာေနသု ေဘာေဂသု ဒီပံ နာကမွ အတဿတေနာ။
သဋဿဌိ သသဿသသဟသဿသာနိ ပရိပုဏဿဏာနိ သဗဿဗေသာ၊ နိရေယ ပစဿစမာနာနံ ကဒါ အေနဿတာ ဘဝိသဿသတိ။
နတဿထိ အေနဿတာ ကုေတာ အေနဿတာ န အေနဿတာ ပဋိဒိသဿသတိ၊ တဒါ ဟိ ပကတံ ပါပံ မမတုယွဉဿစ မာရိသာ။
ေသာ ဟံ နူန ဣေတာ ဂနဿတာ ေယာနိံ လဒဿဓါန မာနုသိံ၊ ဝဒညူ သီလ သမဿပေနဿနာ ကာဟာမိ ကုသလံ ဗဟုံ။
မေသမီ မေကာင္းမွုတို့ကို ျပုခဲ့ျပီ၊ ဥစဿစာ ရွိလ်က္လည္း အားထားစရာ ေပးလွူမွုကို မလုပ္ခဲ့ျက။
ငရဲေရာက္သည္မွာ နွစ္ေပါင္း ေျခာက္ေသာင္းရွိျပီ ဘယ္ေတာ့ လြတ္မည္ မသိရ။
အဆုံးမရွိျပီ၊ ျပီးမည့္ ကာလ မရွိျပီ၊ ျပုမိခဲ့ဘူးေသာ မေကာင္းမွု ကို ခံရသည္။
လြတ္ေျမာက္ေသာေန့မွစ၍ ကုသိုလ္နွင့္ သီလကို ျပုလုပ္ပါေတာ့မည္။
No comments:
Post a Comment