မဇၥၽိမနိကာယ၊ မူလပရိယာယဝဂၢ
၂။ ေလာက၌ အရိယာကို ဖူးေတြ႕ေလ့မရွိ၊ အရိယာ တရားကို မလိမၼာ၊ အရိယာ တရား၌ မယဥ္ေက်း၊ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ကို ဖူးေတြ႕ေလ့မရွိ၊ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ တရားကို မလိမၼာ၊ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ တရား၌ မယဥ္ေက်း၊ အၾကားအျမင္ မရွိသူ ပုထုဇဥ္သည္ ေျမကို ေျမဟုမွတ္၏။ ေျမကို ေျမဟုမွတ္၍ ေျမကို ႀကံ၏။ ေျမ၌ႀကံ၏။ ေျမမွႀကံ၏။ ေျမကို ငါ့ဟာဟု ႀကံ၏။ ေျမကို ေရွး႐ႈ ႏွစ္သက္၏။ ထိုသို႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ ထိုသူသည္ ပိုင္းျခားမသိ၍ ျဖစ္၏။
ေရ။ မီး။ ေလ။ သတၱဝါ။ နတ္။ မာရ္နတ္။ ျဗဟၼာ။ အာဘႆရျဗဟၼာ။ သုဘကိဏွျဗဟၼာ။ ေဝေဟပၹိဳလ္ျဗဟၼာ။ အဘိဘူျဗဟၼာ။ အာကာသာနဥၥ ယတနျဗဟၼာ။ ဝိညာနဥၥာယတန ျဗဟၼာ။ အာကိဥၥညာ ယတန ျဗဟၼာ။ ေနဝသညာနာသညာ ယတန ျဗဟၼာ။ ျမင္ေတြ႕ေသာ အဆင္း။ ၾကားေသာ အသံ။ ေတြ႕ထိေသာ အနံ႔ အရသာ။ ေတြးသိေသာ အာ႐ုံ။ တစ္ခုတည္းျဖစ္ျခင္း (စ်ာန္)။ အထူးအထူးျဖစ္ျခင္း (ကာမ)။ အလုံးစုံ။ နိဗၺာန္။
No comments:
Post a Comment