ပဋိစၥသမုပၸါဒ္အဂၤါ (၁၂) ပါး

ပဋိစၥသမုပၸါဒ္အဂၤါ (၁၂) ပါး
၂၂၅။ (၁) သစၥာေလးပါးတို႔ကုိ မသိျခင္း အ၀ိဇၨာ ဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျပဳျပင္စီရင္မႈ သခၤါရတို႔ ျဖစ္ကုန္၏။
(၂) ျပဳျပင္စီရင္မႈ သခၤါရဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ သိမႈ ၀ိညာဏ္ သည္ ျဖစ္၏။
(၃) သိမႈ ၀ိညာဏ္ဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ နာမ္႐ုပ္ သည္ ျဖစ္၏။
(၄) နာမ္႐ုပ္ဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အာယတန ေျခာက္ပါးသည္ ျဖစ္၏။
(၅) အာယတန ေျခာက္ပါးဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ေတြ႕ထိမႈ ဖႆ သည္ ျဖစ္၏။
(၆) ေတြ႕ထိမႈ ဖႆဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ခံစားမႈ ေ၀ဒနာသည္ ျဖစ္၏။
(၇) ခံစားမႈ ေ၀ဒနာဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ တပ္မက္မႈ တဏွာသည္ ျဖစ္၏။
(၈) တပ္မက္မႈ တဏွာဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ စြဲလမ္းမႈ ဥပါဒါန္ သည္ ျဖစ္၏။
(၉) စြဲလမ္းမႈ ဥပါဒါန္ဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘ၀သည္ ျဖစ္၏။
(၁၀) ဘ၀ဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ပဋိသေႏၶေနျခင္း ဇာတိ သည္ ျဖစ္၏။
(၁၁) ပဋိသေႏၶေနျခင္း ဇာတိ ဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အုိျခင္း ဇရာ၊ ေသျခင္း မရဏ သည္ျဖစ္၏။
(၁၂) အုိျခင္း ဇရာ၊ ေသျခင္း မရဏဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ စုိးရိမ္ပူေဆြးျခင္း ေသာက၊ ငုိေၾကြးျခင္း ပရိေဒ၀၊ ကုိယ္ဆင္းရဲျခင္း ဒုကၡ၊ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ေဒါမနႆ၊ ျပင္းစြာပူေလာင္ျခင္း ဥပါယာသ တို႔သည္ ျဖစ္ကုန္၏။ ဤဆုိခဲ့ၿပီးေသာနည္းျဖင့္ခ်မ္းသာႏွင့္ မေရာေသာ ဤဆင္းရဲမႈ အစုအပံု၏ ထင္ရွား ျဖစ္ေပၚျခင္းသည္ ျဖစ္၏။

ဣေႁႏၵ ၂၂-ပါး

ဣေႁႏၵ ၂၂-ပါး
(၁) စကၡဳေႁႏၵ
(၂) ေသာတိေႁႏၵ
(၃) ဃာနိေႁႏၵ
(၄) ဇိ၀ွိေႁႏၵ
(၅) ကာယိေႁႏၵ
(၆) မနိေႁႏၵ
(၇) ဣတၳိေႁႏၵ
(၈) ပုရိသိေႁႏၵ
(၉) ဇီ၀ိတိေႁႏၵ
(၁၀) သုခိေႁႏၵ
(၁၁) ဒုကၡိေႁႏၵ
(၁၂) ေသာမနႆိေႁႏၵ
(၁၃) ေဒါမနႆိေႁႏၵ
(၁၄) ဥေပကၡိေႁႏၵ
(၁၅) သဒၵိေႁႏၵ
(၁၆) ၀ီရိယိေႁႏၵ
(၁၇) သတိေႁႏၵ
(၁၈) သမာဓိေႁႏၵ
(၁၉) ပညိေႁႏၵ
(၂၀) အနညာတညႆာမီတိေႁႏၵ
(၂၁) အညိေႁႏၵ
(၂၂) အညာတာ၀ိေႁႏၵ

႐ုပ္နာမ္တရားတို႔ကို အစိုးရသည့္ ဣေႁႏၵႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ပါးတို႔ကား-
(၁) ျမင္မႈ၌ အစိုးရသည့္ မ်က္စိအၾကည္ (စကၡဳပသာဒ) စကၡဳေႁႏၵ၊
(၂) ၾကားမႈ၌ အစိုးရသည့္ နားအၾကည္ (ေသာတပသာဒ) ေသာတိေႁႏၵ၊
(၃) နံမႈ၌ အစိုးရသည့္ ႏွာေခါင္းအၾကည္ (ဃာနပသာဒ) ဃာနိေႁႏၵ၊
(၄) လ်က္မႈ၌ အစိုးရသည့္ လွ်ာအၾကည္ (ဇိ၀ွါပသာဒ) ဇိ၀ွိေႁႏၵ၊
(၅) ထိမႈ၌ အစိုးရသည့္ ကိုယ္အၾကည္ (ကာယပသာဒ) ကာယိေႁႏၵ၊
(၆) သိမႈ၌ အစိုးရသည့္ (စိတ္ ၈၉-ခု) မနိေႁႏၵ၊
(၇) မိန္းမ (အမ) ျဖစ္ေၾကာင္း၌ အစိုးရသည့္ (ဣတၳိဘာ၀႐ုပ္) ဣတၳိေႁႏၵ၊
(၈) ေယာက်္ား (အထီး အဖုိ) ျဖစ္ေၾကာင္း၌ အစိုးရသည့္ (ပုမၻာ၀႐ုပ္) ပုရိသိေႁႏၵ၊
(၉) ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးအသက္ရွင္မႈ၌ အစိုးရသည့္ (႐ုပ္ဇီ၀ိတ၊ နာမ္ဇီ၀ိတ) ဇီ၀ိတိေႁႏၵ၊
(၁၀) ကိုယ္ခ်မ္းသာ ခံစားမႈ၌ အစိုးရသည့္ (သုခေ၀ဒနာ) သုခိေႁႏၵ၊
(၁၁) ကိုယ္ဆင္းရဲ ခံစားမႈ၌ အစိုးရသည့္ (ဒုကၡေ၀ဒနာ) ဒုကၡိေႁႏၵ၊
(၁၂) စိတ္ခ်မ္းသာမႈ၌ အစိုးရသည့္ (ေသာမနႆေ၀ဒနာ) ေသာမနႆိေႁႏၵ၊
(၁၃) စိတ္ဆင္းရဲမႈ၌ အစိုးရသည့္ (ေဒါမနႆေ၀ဒနာ) ေဒါမနႆိေႁႏၵ၊
(၁၄) ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ မဟုတ္သည့္ ခံစားမႈ၌ အစိုးရသည့္ (ဥေပကၡာေ၀ဒနာ) ဥေပကၡိေႁႏၵ၊
(၁၅) ယံုၾကည္မႈ၌ အစိုးရသည့္ (သဒၶါေစတသိက္) သဒ ̈ိေႁႏၵ၊
(၁၆) ႀကဳိးစားမႈ၌ အစိုးရသည့္ (၀ီရိယေစတသိက္) ၀ီရိယိေႁႏၵ၊
(၁၇) ေအာက္ေမ့မႈ၌ အစိုးရသည့္ (သတိေစတသိက္) သတိေႁႏၵ၊
(၁၈) တည္ၾကည္မႈ၌ အစိုးရသည့္ (ဧကဂၢတာေစတသိက္) သမာဓိေႁႏၵ၊
(၁၉) ခြဲျခမ္းေ၀ဖန္၍ သိမႈ၌ အစိုးရသည့္ (ေလာကီပညာေစတသိက္) ပညိေႁႏၵ၊
(၂၀) မသိဖူးေသးသည့္ သစၥာတရားတို႔ကုိ ထုိးထြင္းသိမႈ၌ အစိုးရသည့္ (ေသာတာပတိၱမဂၢပညာ)
အနညာတညႆာမီတိေႁႏၵ၊
(၂၁) သိၿပီးေသာ သစၥာတရားတို႔ကုိ ထပ္၍ သိမႈ၌ အစိုးရသည့္ (အလယ္ေလာကုတၱရာ ပညာ
ေျခာက္ပါး) အညိေႁႏၵ၊
(၂၂) ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္၏ သစၥာတရားတို႔ကုိ သိမႈ၌ အစိုးရသည့္ (အရဟတၱဖိုလ္ပညာ) အညာတာ
၀ိေႁႏၵတို႔တည္း။

will power ဆႏၵိဒၶိပါဒ္ - ဆႏၵႀကီးမွဴးေသာ တန္ခုိးႀကီးေၾကာင္း ဣဒၶိပါဒ္

(၁) ဆႏၵိဒၶိပါဒ္ - ဆႏၵႀကီးမွဴးေသာ တန္ခုိးႀကီးေၾကာင္း ဣဒၶိပါဒ္
ဆႏၵကို အႀကီးအမွဴးျပဳ၍ တည္ၾကည္မႈ သမာဓိက္ို ရျခင္း (စိတ္၏ တစ္ခုတည္းေသာ အာ႐ုံရွိသည္၏ အျဖစ္) သည္ ဆႏၵႀကီးမွဴးေသာ သမာဓိ ျဖစ္၏။
မျဖစ္ေသးေသာ အကုသိုလ္ အယုတ္တရားတို႔ကို မျဖစ္ေစရန္ ဆႏၵကို ျဖစ္ေစ၏၊ လုံ႔လျပဳ၏၊ လုံ႔လထုတ္၏၊ စိတ္ကို ေျမႇာက္ပင့္၏၊ အဆက္မျပတ္ အားထုတ္၏၊ ျဖစ္ၿပီးေသာ (မျဖစ္ေတာ့ဟု မဆိုႏိုင္ေသာ) အကုသိုလ္ အယုတ္တရားတို႔ကို ပယ္ရန္ ဆႏၵကို ျဖစ္ေစ၏၊ လုံ႔လျပဳ၏၊ လုံ႔လ ထုတ္၏၊ စိတ္ကို ေျမႇာက္ပင့္၏၊ အဆက္မျပတ္ အားထုတ္၏။ မျဖစ္ဖူးေသးေသာ ကုသိုလ္တရားတို႔ကို ျဖစ္ေပၚေစရန္ ဆႏၵကို ျဖစ္ေစ၏၊ လုံ႔လျပဳ၏၊ လုံ႔လထုတ္၏၊ စိတ္ကို ေျမႇာက္ပင့္၏၊ အဆက္မျပတ္ အားထုတ္၏။ ျဖစ္ၿပီးေသာ ကုသိုလ္တရားတို႔ တည္တံ့ရန္ မေပ်ာက္ပ်က္ရန္ မ်ားစြာ ျဖစ္ပြါးရန္ ျပန္႔ေျပာရန္ တိုးပြါးရန္ ျပည့္စံုေစရန္ ဆႏၵကို ျဖစ္ေစ၏၊ လုံ႔လျပဳ၏၊ လုံ႔လထုတ္၏၊ စိတ္ကို ေျမႇာက္ပင့္၏၊ အဆက္မျပတ္ အားထုတ္၏။ ဤတရားတို႔ကို သမၼပၸဓာန္ကိစၥ တပ္ေသာ ၀ီရိယဟု ဆိုအပ္ကုန္၏။ ဤသို႔ ဤဆႏၵႀကီးမွဴးေသာ သမာဓိက္ို လည္းေကာင္း၊ သမၼပၸဓာန္ကိစၥတပ္ေသာ ၀ီရိယတို႔ကို လည္းေကာင္း တစ္ေပါင္းတည္းေပါင္း၍ အက်ဥ္းခ်ံဳး၍ ဆႏၵႀကီးမွဴးေသာ သမာဓိ၊ သမၼပၸဓာန္ ကိစၥတပ္ေသာ ၀ီရိယ ဟူ၍ သာလွ်င္ ေခၚေ၀ၚျခင္းသို႔ ေရာက္၏။
ထိုတရားတို႔တြင္ အဘယ္သည္ ဆႏၵ မည္သနည္း။
အၾကင္ လိုလားမႈ ဆႏၵ၊ လိုလားသည္၏ အျဖစ္ ဆႏၵိကတာ၊ ျပဳလိုသည္၏ အျဖစ္ ကတၱဳကမ်တာ၊ ကုသိုလ္တရားတို႔ကို လိုလားမႈ ကုသလဓမၼစၦႏၵ သည္ ရွိ၏။ ဤသေဘာကို ဆႏၵဟု ဆိုအပ္၏။
ထိုတရားတို႔တြင္ အဘယ္သည္ တည္ၾကည္မႈ သမာဓိ မည္သနည္း။
အၾကင္ စိတ္၏ (အာ႐ုံ၌) တည္ေနမႈ ဌိတိ၊ ေကာင္းစြာ တည္ေနမႈ သ႑ိတိ၊ သက္၀င္၍ တည္ေနမႈ အ၀ဌိတိ၊ မေရြ႕ရွားမႈ အ၀ိသာဟာရ၊ မပ်ံ႕လြင့္မႈ အ၀ိေကၡပ၊ မေရြ႕ရွားေသာ စိတ္ရွိသည္၏ အျဖစ္ အ၀ိသာဟဋ မာနသတာ၊ ၿငိမ္သက္မႈ သမထ၊ အစိုးတရ တည္ၾကည္မႈ သမာဓိေႁႏၵ၊ မတုန္မလွဳပ္ တည္ၾကည္မႈ သမာဓိဗိုလ္၊ မေဖာက္မျပန္ ေကာင္းစြာ တည္ၾကည္မႈ သမၼာသမာဓိ သည္ ရွိ၏၊ ဤသေဘာကို တည္ၾကည္မႈ သမာဓိ ဟု ဆိုအပ္၏။
ထိုတရားတို႔တြင္ အဘယ္သည္ သမၼပၸဓာန္ကိစၥတပ္ေသာ ၀ီရိယ မည္သနည္း။
အၾကင္ စိတ္၌ ျဖစ္ေသာ အားထုတ္မႈ ၀ီရိယာရမၻ၊ ပ်င္းရိျခင္းမွ ထြက္ေျမာက္မႈ နိကၠမ၊ အဆင့္ဆင့္ တိုးတက္အားထုတ္မႈ ပရကၠမ၊ အထက္တန္းေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းမႈ ဥယ်ာမ၊ လုံ႔လစိုက္မႈ ၀ါယာမ၊ ဆင္းရဲကို သည္းခံမႈ ဥႆာဟ၊ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားမႈ ဥေႆာဠီ၊ ခိုင္ျမဲမႈ ထာမ၊ ေဆာင္ထားမႈ ဓိတိ၊ မေလ်ာ့ေသာ လုံ႔လရွိျခင္း အသိထိလပရကၠမတာ၊ မခ်ေသာ ဆႏၵရွိျခင္း အနိကၡိတၱဆႏၵတာ၊ မခ်ေသာ ၀န္ရွိျခင္း အနိကၡိတၱဓုရတာ၊ တာ၀န္ကို ေကာင္းစြာ ထမ္းေဆာင္မႈ ဓုရသမၸဂၢါဟ၊ ရဲရင့္သည္၏ အျဖစ္ ၀ီရိယ၊ အစိုးတရ အားထုတ္မႈ ၀ီရိယိေႁႏၵ၊ မတုန္မလွဳပ္ အားထုတ္ မႈ ၀ီရိယဗိုလ္၊ ေကာင္းစြာ အားထုတ္မႈ သမၼာ၀ါယာမ သည္ ရွိ၏။ ဤသေဘာကို သမၼပၸဓာန္ကိစၥ တပ္ေသာ ၀ီရိယဟု ဆိုအပ္၏။ ဤသို႔ ဤလိုလားမႈ ဆႏၵႏွင့္ လည္းေကာင္း၊ ဤတည္ၾကည္မႈ သမာဓိႏွင့္ လည္းေကာင္း၊ ဤသမၼပၸဓာန္ကိစၥတပ္ေသာ ၀ီရိယႏွင့္ လည္းေကာင္း ျပည့္စံု၏၊ ေကာင္းစြာ ျပည့္စုံ၏၊ ျပည့္စံုျခင္းသို႔ ေရာက္၏၊ ေကာင္းစြာ ျပည့္စံုျခင္းသို႔ ေရာက္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆႏၵ ႀကီးမွဴးေသာ သမာဓိ၊ သမၼပၸဓာန္ ကိစၥတပ္ေသာ ၀ီရိယႏွင့္ ျပည့္စံု၏ ဟု ဆိုအပ္၏။
တန္ခိုး ဟူသည္ ထိုတရားတို႔၏ ျပည့္စံုျခင္းတည္း၊ ေကာင္းစြာ ျပည့္စံုျခင္းတည္း၊ ျပည့္စံုေသာ အျခင္းအရာတည္း၊ ေကာင္းစြာ ျပည့္စံုေသာ အျခင္းအရာတည္း၊ ရျခင္းတည္း၊ အထပ္ထပ္ ရျခင္းတည္း၊ ေရာက္လာျခင္းတည္း၊ ေကာင္းစြာ ေရာက္လာျခင္းတည္း၊ ေပါင္းဆံုရျခင္းတည္း၊ မ်က္ေမွာက္ ျပဳရျခင္းတည္း၊ လက္ရွိ ျပည့္စံုျခင္းတည္း။ တန္ခိုးႀကီးေၾကာင္း တရား ဟူသည္ ထိုဆႏၵာဓိပတိတပ္ ေသာ ပုဂိၢဳလ္၏ ခံစားမႈ အစု ေ၀ဒနာကၡႏၶာ၊ မွတ္သားမႈ အစု သညာကၡႏၶာ၊ ျပဳျပင္မႈ အစု သခၤါရကၡႏၶာ၊ သိမႈ အစု ၀ိညာဏကၡႏၶာ တည္း။ တန္ခိုးႀကီးေသာ တရားကို ပြါးမ်ား၏ ဟူသည္ ထိုဆႏၵစေသာ တရားတို႔ကို မွီ၀ဲ၏၊ အားထုတ္၏၊ အႀကိမ္မ်ားစြာ ျပဳ၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ တန္ခိုးႀကီးေၾကာင္း တရားကို ပြါးမ်ား၏ ဟု ဆိုအပ္၏။

တရားက်င့္ျခင္း

တရားက်င့္ျခင္း
၅၀၈။ ဤသာသနာေတာ္၌ ရဟန္းသည္ ပါတိေမာကၡသံ၀ရသီလကုိ ေစာင့္ထိန္းလ်က္ ေန၏။ အက်င့္ အာစာရ၊ က်က္စားရာ ေဂါစရ ႏွင့္ ျပည့္စုံ၏။ အနည္းငယ္မွ်ေသာ အျပစ္တို႔၌ေသာ္လည္း ေဘးဟု ႐ႈေလ့ရွိ၏။ သိကၡာပုဒ္တို႔၌ ေကာင္းစြာ ေဆာက္တည္၍ က်င့္၏။ (မ်က္စိစေသာ) ဣေႁႏၵတို႔၌ လုံျခံဳေသာ တံခါးရွိ၏။ စားဖြယ္ ေဘာဇဥ္၌ အတုိင္းအရွည္ကုိ သိ၏။ ညဥ့္ဦးယံ၊ မုိးေသာက္ယံပတ္လုံး ႏုိးၾကားျခင္းငွါ အားထုတ္ျခင္းႏွင့္ ယွဥ္၏။ မျပတ္မလပ္ ျဖစ္ေစအပ္ေသာ လုံ႔လ၊ ရင့္က်က္ေသာ ပညာ ႏွင့္ ျပည့္စုံ၏။ ေဗာဓိပကၡိယ တရားတို႔ကုိ ပြါးမ်ားျခင္းငွါ အားထုတ္ျခင္းႏွင့္ ယွဥ္၏။ သတိသမၸဇဥ္ ပြါးမ်ားနည္း ထုိရဟန္းသည္ ေရွ႕သို႔ တက္ရာ ေနာက္သို႔ ဆုတ္ရာ၌ ပညာျဖင့္ ဆင္ျခင္၍ ျပဳေလ့ရွိ၏၊ တူ႐ူၾကည့္ရာ တေစာင္းၾကည့္ရာ၌ ပညာျဖင့္ ဆင္ျခင္၍ ျပဳေလ့ရွိ၏၊ ေကြးရာ ဆန္႔ရာ၌ ပညာျဖင့္ ဆင္ျခင္၍ ျပဳေလ့ရွိ၏၊ ဒုကုဋ္ သပိတ္ သကၤန္းကုိ ေဆာင္ရာ၌ ပညာျဖင့္ ဆင္ျခင္၍ ျပဳေလ့ရွိ၏၊ စားရာေသာက္ရာ ခဲဲရာ လ်က္ရာ၌ ပညာျဖင့္ ဆင္ျခင္၍ ျပဳေလ့ရွိ၏၊ က်င္ႀကီး က်င္ငယ္စြန္႔ရာ၌ ပညာျဖင့္ ဆင္ျခင္၍ ျပဳေလ့ရွိ၏၊ သြားရာ ရပ္ရာ ထုိင္ရာ အိပ္ရာ ႏုိးရာ ေျပာဆုိရာ ဆိတ္ဆိတ္ ေနရာတို႔၌ ပညာျဖင့္ ဆင္ျခင္၍ ျပဳေလ့ရွိ၏။ ေတာေက်ာင္းအဂၤါ။ ထုိရဟန္းသည္ နည္းေသာ အသံ ရွိေသာ၊ က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံမရွိေသာ၊ လွည့္လည္ သြားလာေသာ လူတို႔၏ အနံ႔မွ ကင္းေသာ၊လူသံ စသည္တို႔မွ တိတ္ဆိတ္ေသာ၊ တစ္ေယာက္တည္း ကိန္းေအာင္း ရန္သင့္ေလွ်ာ္ ေလ်ာက္ပတ္ေသာ၊ ေတာ၊ သစ္ပင္ရင္း၊ ေတာင္၊ ေခ်ာက္၊ ေတာင္ေခါင္း (ဂူ) သခ်ႋဳင္း၊ ေတာအုပ္၊ လြင္ျပင္၊ ေကာက္႐ိုးပုံ ဟူေသာ ဆိတ္ၿငိမ္ေသာ ေက်ာင္း အိပ္ရာ ေနရာကုိ မွီ၀ဲ၏။ ထုိရဟန္းသည္ ေတာသို႔ ကပ္၍ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ သစ္ပင္ရင္းသို႔ ကပ္၍ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ဆိတ္ၿငိမ္ရာ အရပ္သို႔ ကပ္၍ေသာ္ လည္းေကာင္း ထက္၀ယ္ဖြဲ႕ေခြၿပီးလွ်င္ ကုိယ္ကုိ ေျဖာင့္မတ္စြာ ထား၍ ကမၼ႒ာန္းသို႔ ေရွး႐ႈသတိကုိ ျဖစ္ေစလ်က္ ထုိင္၏။

က်င့္အပ္ေသာ အက်င့္
ကုိယ္၌ ျဖစ္ေသာ မလြန္က်ဴးျခင္း၊ ႏႈတ္၌ ျဖစ္ေသာ မလြန္က်ဴးျခင္း၊ ကုိယ္ႏႈတ္၌ ျဖစ္ေသာ မလြန္က်ဴးျခင္းသည္ ရွိ၏။ ဤသေဘာကုိ က်င့္အပ္ေသာ အက်င့္ဟု ဆုိအပ္၏။ သီလ ေစာင့္ထိန္းမႈ အားလုံးသည္လည္း က်င့္အပ္ေသာ အက်င့္ မည္၏။ ဤသာသနာေတာ္၌ အခ်ဳိ႕ေသာ ရဟန္းသည္ ၀ါးေပးျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ သစ္ရြက္ေပးျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ပန္းေပးျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ သစ္သီးေပးျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ေရခ်ဳိးဆပ္ျပာမႈန္႔ေပးျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ဒန္ပူေပးျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ခ်စ္ခင္ေစလုိ၍ ေျမႇာက္ပင့္ေျပာဆုိျခင္း ျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ အမွန္နည္းပါး အမွားမ်ားေသာ စကားကုိ ေျပာဆုိျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ကေလးေခ်ာ့ ကေလးထိန္းေပးျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ လူတို႔အတြက္ သတင္းပို႔ေပးျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ျမတ္စြာဘုရား စက္ဆုပ္ေတာ္မူအပ္ေသာ မွားေသာ အသက္ေမြးမႈ တစ္ခုခုျဖင့္ လည္းေကာင္း အသက္ေမြးျမဴျခင္း မျပဳေပ။ ဤသေဘာကုိ က်င့္အပ္ေသာ အက်င့္ဟု ဆုိအပ္၏။



က်က္စားသင့္ေသာ ေနရာ
ဤသာသနာေတာ္၌ အခ်ဳိ႕ေသာ ရဟန္းသည္ ျပည့္တန္ဆာမအိမ္၌ မက်က္စား၊ မုဆုိးမအိမ္၌ မက်က္စား၊ အပ်ဳိႀကီးအိမ္၌ မက်က္စား၊ ပ႑ဳက္အိမ္၌ မက်က္စား၊ ဘိကၡဳနီမေက်ာင္း၌ မက်က္စား၊ ေသတင္းကုပ္၌ မက်က္စား၊ မင္းတို႔ႏွင့္ လည္းေကာင္း၊ မင္း၏အမတ္တို႔ႏွင့္ လည္းေကာင္း၊ တိတၳိတို႔ႏွင့္ လည္းေကာင္း၊ တိတၳိတပည့္တို႔ႏွင့္ လည္းေကာင္း သာသနာေတာ္ႏွင့္ မေလ်ာက္ပတ္ေသာ ဆက္ဆံျခင္း ျဖင့္ မဆက္ဆံမူ၍ ေန၏။ ရဟန္း ေယာက်္ား ရဟန္းမိန္းမ ဥပါသကာေယာက်္ား ဥပါသိကာမိန္းမတို႔ အား သဒၵါတရားရွိကုန္ေသာ၊ ၾကည္ညိဳကုန္ေသာ၊ ေရတြင္းသဖြယ္ ျဖစ္ကုန္ေသာ၊ သကၤန္းအေရာင္ျဖင့္ ေတာက္ပကုန္ေသာ ရဟန္းတို႔၏ သကၤန္းကုိယ္တို႔မွ ျဖစ္ေသာ ေလတို႔ျဖင့္ လႈိင္ကုန္ေသာ၊ အက်ဳိးကုိ အလုိရွိကုန္ေသာ၊ စီးပြါးကုိ အလုိရွိကုန္ေသာ၊ ခ်မ္းသာကုိ အလုိရွိကုန္ေသာ၊ ေယာဂကုန္ရာကုိ အလုိရွိ ကုန္ေသာ အၾကင္ အမ်ဳိး (ဒါယကာ) တို႔သည္ ရွိကုန္၏။ ထုိသို႔ သေဘာရွိေသာ အမ်ဳိး (ဒါယကာ) တို႔ကုိ မွီ၀ဲ၏၊ ဆည္းကပ္၏၊ ခ်ဥ္းကပ္၏၊ ဤသေဘာကုိ က်က္စားသင့္ေသာ ေနရာဟု ဆုိအပ္၏။

အနည္းငယ္မွ်ေသာ အျပစ္တို႔၌ေသာ္လည္း ေဘးဟု ႐ႈေလ့ရွိ၏
အျပစ္ကုိ ေဘးဟု႐ႈျခင္း အၾကင္ အျပစ္တို႔သည္ ငယ္ေသာ အတုိင္းအရွည္ ရွိကုန္၏၊ အနည္းငယ္ ေအာက္ေလ်ာ့ေသာ အတုိင္းအရွည္ ရွိကုန္၏၊ ေပါ့ကုန္၏၊ ေပါ့၏ဟု သမုတ္အပ္ကုန္၏၊ ေစာင့္စည္းျခင္းျဖင့္ ကုစားအပ္ကုန္၏၊ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းျဖင့္ ကုစားအပ္ကုန္၏၊ စိတ္ျဖင့္ ကုစားအပ္ကုန္၏၊ ႏွလုံးသြင္း ျခင္းျဖင့္ ကုစားအပ္ကုန္၏၊ ဤသေဘာတို႔ကုိ အနည္းငယ္မွ်ေသာ အျပစ္တို႔ဟု ဆုိအပ္ကုန္၏။ ဤသို႔ ဤအနည္းငယ္မွ်ေသာ အျပစ္တို႔၌ အျပစ္အားျဖင့္ ႐ႈေလ့ရွိ၏၊ ေဘးအားျဖင့္ ႐ႈေလ့ရွိ၏၊ အျပစ္ရွိေသာ အားျဖင့္ ႐ႈေလ့ရွိ၏၊ ထြက္ေျမာက္ရာကုိ ႐ႈေလ့ရွိ၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ “အနည္းငယ္မွ်ေသာ အျပစ္တို႔၌ေသာ္လည္း ေဘးဟု ႐ႈေလ့ရွိ၏” ဟု ဆုိအပ္၏။

သိကၡာပုဒ္တို႔၌ ေကာင္းစြာ ေဆာက္တည္၍ က်င့္၏
သိကၡာပုဒ္ကုိ က်င့္ျခင္း ရဟန္းတို႔၏ ရဟန္းသိကၡာ (က်င့္၀တ္)၊ ရဟန္းမိန္းမတို႔၏ ရဟန္းမိန္းမ သိကၡာ (က်င့္၀တ္)၊ ဥပါသကာေယာက်္ားတို႔၏ ဥပါသကာေယာက်္ားသိကၡာ (က်င့္၀တ္)၊ ဥပါသိကာ မိန္းမတို႔၏ ဥပါသိကာမိန္းမသိကၡာ (က်င့္၀တ္)ဟူ၍ က်င့္အပ္ေသာ သိကၡာတို႔သည္ ေလးပါးရွိကုန္၏။ ဤေလးပါးတို႔ကုိ က်င့္အပ္ေသာ သိကၡာတို႔ဟု ဆုိအပ္ကုန္၏။ ဤသို႔ ဤသိကၡာတို႔၌ သိကၡာပုဒ္ အားလုံးႏွင့္ က်င့္အပ္ေသာ အျခင္းအရာ အားလုံးကုိ အၾကြင္းမရွိ အက်န္မရွိ ေဆာက္တည္၍ က်င့္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ “သိကၡာပုဒ္တို႔၌ ေကာင္းစြာ ေဆာက္တည္၍ က်င့္၏” ဟု ဆုိအပ္၏။

ဣေႁႏၵတို႔၌ လုံျခံဳေသာ တံခါးရွိ၏
ဤသာသနာေတာ္၌ အခ်ဳိ႕ေသာ ရဟန္းသည္ မ်က္စိျဖင့္ ႐ူပါ႐ုံကုိ ျမင္သည္ရွိေသာ္ (ေယာက်္ား မိန္းမစေသာ) ပုံသ႑ာန္ အမွတ္နိမိတ္ကုိ စြဲယူေလ့မရွိ၊ (လက္ေျခစေသာ အဂၤါ ၿပဳံးဟန္ ရယ္ဟန္စေသာ အမူအရာ) အေသးစိတ္ အမွတ္လကၡဏာကုိ စြဲယူေလ့မရွိ၊ အၾကင္ စကၡဳေႁႏၵကုိ မေစာင့္စည္းျခင္း ဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ စကၡဳေႁႏၵကုိ မေစာင့္စည္းဘဲေနေသာ ထုိရဟန္းကုိ တပ္မက္မႈ အဘိဇၩာ၊ ႏွလုံးမသာယာမႈ ေဒါမနႆ ဟူကုန္ေသာ ယုတ္မာကုန္ေသာ အကုသုိလ္ တရားတို႔သည္ အဖန္တလဲဲလဲ လုိက္၍ ႏွိပ္စက္ကုန္ရာ၏။ (ထုိရဟန္းသည္) ထုိစကၡဳေႁႏၵကုိ ေစာင့္စည္းရန္ က်င့္၏၊ စကၡဳေႁႏၵကုိ ေစာင့္ေရွာက္၏၊ စကၡဳေႁႏၵ၌ ေစာင့္စည္းျခင္းသို႔ ေရာက္၏။
နားျဖင့္ သဒၵါ႐ုံကုိ ၾကားသည္ ရွိေသာ္...
ႏွာေခါင္းျဖင့္ ဂႏၶာ႐ုံကုိ နမ္းသည္ရွိေသာ္...
လွ်ာျဖင့္ ရသာ႐ုံကုိ လ်က္သည္ရွိေသာ္...
ကုိယ္ျဖင့္ ေဖာ႒ဗၺာ႐ုံကုိ ေတြ႕ထိသည္ရွိေသာ္...
စိတ္ျဖင့္ ဓမၼာ႐ုံကုိ သိသည္ရွိေသာ္ (ေယာက်္ား မိန္းမစေသာ) ပုံသ႑ာန္ အမွတ္နိမိတ္ကုိ ယူေလ့မရွိ၊ (လက္ ေျခစေသာ အဂၤါ ၿပဳံးဟန္ ရယ္ဟန္စေသာ အမူအရာ) အေသးစိတ္ အမွတ္လကၡဏာကုိ စြဲယူေလ့ မရွိ၊ အၾကင္ မနိေႁႏၵကုိ မေစာင့္စည္းျခင္းတည္းဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ မနိေႁႏၵကုိ မေစာင့္စည္းဘဲဲေနေသာ ထုိရဟန္းကုိ တပ္မက္မႈ အဘိဇၩာ၊ ႏွလုံးမသာယာမႈ ေဒါမနႆ ဟူကုန္ေသာ ယုတ္မာကုန္ေသာ အကုသုိလ္တရားတို႔သည္ အဖန္တလဲဲလဲ လုိက္၍ ႏွိပ္စက္ကုန္ရာ၏။ (ထုိရဟန္းသည္) ထုိမနိေႁႏၵကုိ ေစာင့္စည္းရန္ က်င့္၏၊ မနိေႁႏၵကုိ ေစာင့္ေရွာက္၏၊ မနိေႁႏၵ၌ ေစာင့္စည္းျခင္းသို႔ ေရာက္၏။ ဤဣေႁႏၵ ေျခာက္ပါးတို႔ကုိ အၾကင္ လုံျခံဳျခင္းသည္ လုံျခံဳေသာ အျခင္းအရာသည္ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းသည္ ေစာင့္စည္းျခင္းသည္ ရွိ၏၊ ဤသေဘာကုိ ဣေႁႏၵတို႔၌ လုံျခံဳေသာ တံခါးရွိျခင္း ဟု ဆုိအပ္၏။ ဤဣေႁႏၵတို႔၌ လုံျခံဳေသာ တံခါးရွိျခင္းႏွင့္ ျပည့္စုံ၏၊ ေကာင္းစြာ ျပည့္စုံ၏။ ျပည့္စုံျခင္းသို႔ ေရာက္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ “ဣေႁႏၵတို႔၌ လုံျခံဳေသာ တံခါးရွိ၏”ဟု ဆုိအပ္၏။

စားဖြယ္ေဘာဇဥ္၌ အတုိင္းအရွည္ကုိ သိျခင္း
ဤသာသနာေတာ္၌ အခ်ဳိ႕ေသာ ရဟန္းသည္ သင့္ေသာ အေၾကာင္းအားျဖင့္ ပညာျဖင့္ ဆင္ျခင္၍ အာဟာရကုိ မွီ၀ဲပါ၏၊ ျမဴးထူးရန္ မဟုတ္ပါ၊ မာန္ယစ္ရန္ မဟုတ္ပါ၊ ကုိယ္လက္ အဂၤါ ျပည့္ၿဖဳိးရန္ မဟုတ္ပါ၊ အေရအဆင္း တင့္တယ္လွပရန္ မဟုတ္ပါ၊ ဤခႏၶာကုိယ္၏ တည္တံ့ရန္သာ၊ မွ်တရန္သာ၊ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္၍ ပင္ပန္းျခင္းကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ရန္သာ၊ အက်င့္ျမတ္ကုိ ခ်ီးေျမႇာက္ရန္သာ အာဟာရကုိ မွီ၀ဲပါ၏၊ ဤသို႔ မွီ၀ဲျခင္းျဖင့္ ေ၀ဒနာေဟာင္းကုိလည္း ပယ္ေဖ်ာက္အံ့၊ ေ၀ဒနာသစ္ကုိလည္း မျဖစ္ေစအံ့၊ ငါ့အား မွ်တျခင္းသည္ လည္းေကာင္း၊ အျပစ္ မရွိျခင္းသည္ လည္းေကာင္း၊ ခ်မ္းသာစြာ ေနရျခင္းသည္ လည္းေကာင္း ျဖစ္လတၱံ႕ဟု (ဆင္ျခင္၍) အာဟာရကုိ မွီ၀ဲ၏။ ထုိစားဖြယ္ ေဘာဇဥ္ ၌ အၾကင္ ေရာင့္ရဲျခင္းသည္ အတုိင္းအရွည္ကုိ သိျခင္းသည္ ဉာဏ္ျဖင့္ ဆင္ျခင္ျခင္းသည္ ရွိ၏။ ဤသေဘာကုိ စားဖြယ္ ေဘာဇဥ္ ၌ အတုိင္းအရွည္ကုိ သိျခင္းဟု ဆုိအပ္၏။ ဤေဘာဇဥ္၌ အတုိင္းအရွည္ကုိ သိျခင္းႏွင့္ ျပည့္စုံ၏။ ျပည့္စုံျခင္းသို႔ ေရာက္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ “စားဖြယ္ ေဘာဇဥ္ ၌ အတုိင္းအရွည္ကုိ သိ၏” ဟု ဆုိအပ္၏။

ႏုိးႏုိးၾကားၾကား အားထုတ္ျခင္း
ဤသာသနာေတာ္၌ ရဟန္းသည္ ေန႔အခ်ိန္ရွိသမွ် စႀကႍသြားျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ထုိင္ျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း ကုသုိလ္တရားတို႔ကုိ ပိတ္ပင္တတ္ေသာ တရားတို႔မွ စိတ္ကုိ စင္ၾကယ္ေစ၏၊ ညဥ့္၏ ပဌမယာမ္ပတ္လုံး စႀကႍသြားျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ထုိင္ျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း ကုသုိလ္တရားတို႔ကုိ ပိတ္ပင္တတ္ေသာ တရားတို႔မွ စိတ္ကုိ စင္ၾကယ္ေစ၏၊ ညဥ့္၏ မဇၩိမယာမ္ပတ္လုံး ေျခတစ္ဖက္၌ ေျခတစ္ဖက္ကုိ အနည္းငယ္လြန္ေအာင္ တင္ထား၍ ေအာက္ေမ့ အမွတ္ရျခင္း သတိ ေကာင္းစြာ အျပားအားျဖင့္ သိျခင္း သမၸဇဥ္ ရွိသည္ျဖစ္၍ ထအံ့ေသာ အမွတ္ကုိ စိတ္၌ထား၍ လက်္ာနံပါးျဖင့္ ျခေသၤ့အိပ္နည္းျဖင့္ အိပ္ျခင္းကုိ ျပဳ၏။ ညဥ့္၏ ပစၦိမယာမ္ပတ္လုံး တစ္ဖန္ထ၍ စႀကႍသြားျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ထုိင္ျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း ကုသုိလ္တရားတို႔ကုိ ပိတ္ပင္တတ္ေသာ တရားတို႔မွ စိတ္ကုိစင္ၾကယ္ေစ၏။ ဤသို႔ ရဟန္းသည္ ညဥ့္ဦးယံ မုိးေသာက္ယံပတ္လုံး ႏိုးႏုိးၾကားၾကား အားထုတ္ျခင္းႏွင့္ မျပတ္ယွဥ္၏။

လုံ႔လ ဟူသည္ အၾကင္စိတ္၌ ျဖစ္ေသာ အားထုတ္ျခင္း လုံ႔လ ၀ီရိယာရမၻ တည္း။ ေကာင္းစြာ အားထုတ္ျခင္း သမၼာ၀ါယာမ တည္း။

ပညာ ဟူသည္ အၾကင္ အျပားအားျဖင့္ သိမႈ ပညာ၊ အျပားအားျဖင့္ သိေသာ အျခင္းအရာ ပဇာနနာ။ မေတြေ၀မႈ အေမာဟ၊ သေဘာတရားကုိ စိစစ္မႈ ဓမၼ၀ိစယ၊ ေကာင္းစြာ သိျမင္မႈ သမၼာဒိ႒ိ တည္း။

ဖဂၢဳန

၁ - ကကစူပမသုတ္
၂၂၂။ အကြၽႏု္ပ္သည္ ဤသို႔ ၾကားနာခဲဲ့ရပါသည္-
အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာ၀တၳိျပည္ အနာထပိဏ္သူေဌး၏ အရံျဖစ္ေသာ ေဇတ၀န္ေက်ာင္း၌ သီတင္းသုံး ေနေတာ္မူ၏။ ထုိအခါ အသွ်င္ေမာဠိယဖဂၢဳနသည္ ရဟန္းမိန္းမတို႔ႏွင့္ အတူစည္းမဲဲ့ ကမ္းမဲဲ့ (အလြန္ ၾကာျမင့္စြာ) ေရာေႏွာလ်က္ ေန၏။ ဤဆုိလတၱံ႕ေသာ နည္းျဖင့္ အသွ်င္ေမာဠိယဖဂၢဳနသည္ ရဟန္းမိန္းမတို႔ႏွင့္ အတူ ေရာေႏွာလ်က္ ေန၏။ တစ္စုံ တစ္ေယာက္ေသာရဟန္းသည္ အသွ်င္ေမာဠိယ ဖဂၢဳန၏ မ်က္ေမွာက္၌ ထုိရဟန္း မိန္းမတို႔၏ ေက်းဇူးမဲဲ့ကုိ ေျပာဆုိခဲ့လွ်င္ အသွ်င္ေမာဠိယ ဖဂၢဳနသည္ အမ်က္ထြက္လ်က္ ႏွလုံး မသာျခင္း ရွိသျဖင့္ ခုိက္ရန္ ျငင္းခုံမႈကုိ ျပဳ၏။
တစ္စုံ တစ္ဦးေသာ ရဟန္းသည္ ထုိရဟန္း မိန္းမတို႔၏ မ်က္ေမွာက္၌ အသွ်င္ေမာဠိယဖဂၢဳန၏ ေက်းဇူးမဲဲ့ကုိ ေျပာဆုိခဲ့လွ်င္လည္း ထုိရဟန္း မိန္းမတို႔သည္ အမ်က္ထြက္ ကုန္လ်က္ ႏွလုံး မသာျခင္း ရွိသျဖင့္ ခုိက္ရန္ ျငင္းခုံမႈကုိ ျပဳၾက ကုန္၏။ ဤဆုိခဲ့သည့္ အတုိင္း အသွ်င္ေမာဠိယဖဂၢဳနသည္ ရဟန္း မိန္းမတို႔ႏွင့္ အတူ ေရာေႏွာလ်က္ ေန၏။
ထုိအခါ ရဟန္းတစ္ပါးသည္ ျမတ္စြာဘုရားအထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ႐ိုေသစြာ ရွိခုိးၿပီးလွ်င္ သင့္တင့္ ေလ်ာက္ပတ္ေသာ ေနရာ၌ ထုိင္ကာ-
“အသွ်င္ဘုရား အသွ်င္ ေမာဠိယဖဂၢဳနသည္ ရဟန္းမိန္းမတို႔ႏွင့္ အတူ စည္းမဲဲ့ ကမ္းမဲဲ့ (အလြန္ ၾကာျမင့္စြာ) ေရာေႏွာလ်က္ ေနပါသည္။ အသွ်င္ဘုရား ဤဆုိ လတၱံ႕ေသာ နည္းျဖင့္ အသွ်င္ ေမာဠိယဖဂၢဳနသည္ ရဟန္း မိန္းမတို႔ႏွင့္ အတူ ေရာေႏွာလ်က္ ေနပါသည္။ တစ္စုံ တစ္ဦးေသာ ရဟန္း သည္ အသွ်င္ေမာဠိယဖဂၢဳန၏ မ်က္ေမွာက္၌ ထုိရဟန္း မိန္းမတို႔၏ ေက်းဇူးမဲ့ဲကုိ ေျပာဆုိခဲ့လွ်င္ အသွ်င္ေမာဠိယဖဂၢဳနသည္ အမ်က္ထြက္လ်က္ ႏွလုံး မသာျခင္း ရွိသျဖင့္ ခုိက္ရန္ ျငင္းခုံမႈကုိ ျပဳပါ၏။
တစ္စုံ တစ္ဦးေသာ ရဟန္းသည္ ထုိရဟန္း မိန္းမတို႔၏ မ်က္ေမွာက္၌ အသွ်င္ေမာဠိယဖဂၢဳန၏ ေက်းဇူး မဲဲ့ကုိ ေျပာဆုိခဲ့လွ်င္ ထုိရဟန္း မိန္းမတို႔သည္ အမ်က္ထြက္ ကုန္လ်က္ ႏွလုံး မသာျခင္း ရွိသျဖင့္ ခုိက္ရန္ ျငင္းခုံမႈကုိ ျပဳၾက ပါကုန္၏။ အသွ်င္ဘုရား ဤဆုိခဲ့သည့္ အတုိင္း အသွ်င္ေမာဠိယဖဂၢဳန သည္ ရဟန္းမိန္းမတို႔ႏွင့္ အတူ ေရာေႏွာလ်က္ ေနပါသည္” ဟု ေလွ်ာက္၏။
၂၂၃။ ထုိအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရဟန္း တစ္ပါးကုိ “ရဟန္း သင္လာေလာ့၊ ငါ့အမိန္႔ျဖင့္ ငါ့သွ်င္ဖဂၢဳန ျမတ္စြာဘုရားက သင့္ကုိ ေခၚေတာ္မူ၏ ဟု ေမာဠိယဖဂၢဳန ရဟန္းကုိ သိေစေလာ့” ဟူ၍ မိန္႔ေတာ္မူ၏။ “ေကာင္းပါၿပီ အသွ်င္ဘုရား” ဟု ထုိရဟန္းသည္ ျမတ္စြာဘုရားအား ျပန္ၾကား ေလွ်ာက္ ထား၍ အသွ်င္ ေမာဠိယဖဂၢဳနထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ “ငါ့သွ်င္ ဖဂၢဳန ျမတ္စြာဘုရားက သင့္ကုိ ေခၚေတာ္မူ၏” ဟု ေျပာဆုိ၏။ “ေကာင္းပါၿပီ ငါ့သွ်င္” ဟု ထုိရဟန္းအား ျပန္ၾကား၍ ျမတ္စြာဘုရား ထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ ႐ိုေသစြာ ရွိခုိးလ်က္ သင့္တင့္ ေလ်ာက္ပတ္ေသာ ေနရာ၌ ထုိင္ေနေသာ အသွ်င္ ေမာဠိယဖဂၢဳနအား ျမတ္စြာဘုရားသည္-
ဖဂၢဳန သင္သည္ ရဟန္းမိန္းမတို႔ႏွင့္ အတူ စည္းမဲဲ့ ကမ္းမဲဲ့ (အလြန္ ၾကာျမင့္စြာ) ေရာေႏွာလ်က္ ေနသတတ္။ ဖဂၢဳန သင္သည္ ဤဆုိ လတၱံ႕ေသာ နည္းျဖင့္ ရဟန္းမိန္းမတို႔ႏွင့္ အတူ ေရာေႏွာလ်က္ ေနသတတ္။ တစ္စုံ တစ္ဦးေသာ ရဟန္းသည္ သင့္မ်က္ေမွာက္၌ ထုိရဟန္း မိန္းမတို႔၏ ေက်းဇူးမဲဲ့ကုိ ေျပာဆုိခဲ့လွ်င္ သင္သည္ အမ်က္ထြက္လ်က္ ႏွလုံး မသာျခင္း ရွိသျဖင့္ ခုိက္ရန္ ျငင္းခုံမႈကုိ ျပဳသတတ္။
တစ္စုံ တစ္ဦးေသာ ရဟန္းသည္ ထုိရဟန္း မိန္းမတိ၏ မ်က္ေမွာက္၌ သင္၏ ေက်းဇူးမဲဲ့ကုိ ေျပာဆုိခဲ့ လွ်င္ ထုိရဟန္း မိန္းမတို႔သည္ အမ်က္ထြက္ ကုန္လ်က္ ႏွလုံး မသာျခင္း ရွိသျဖင့္ ခုိက္ရန္ ျငင္းခုံမႈကုိ ျပဳၾကကုန္ သတတ္။ ဖဂၢဳန ဤဆုိခဲ့သည့္ အတုိင္း သင္သည္ ရဟန္းမိန္းမတို႔ႏွင့္ အတူ ေရာေႏွာလ်က္ ေနသတတ္ ဟု ဤသို႔ ၾကားရသည္မွာ မွန္သေလာ ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ မွန္ပါသည္ အသွ်င္ဘုရား ဟု ေလွ်ာက္ၾကား၏။ ဖဂၢဳန အမ်ဳိးေကာင္းသား ျဖစ္ေသာ သင္သည္ ယုံၾကည္ျခင္း သဒၵါ ျဖင့္ လူ႕ေဘာင္မွ ရဟန္းေဘာင္သို႔ ၀င္ေရာက္သည္ မဟုတ္ေလာ ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ မွန္ပါသည္ အသွ်င္ဘုရား ဟု ေလွ်ာက္ၾကား၏။
၂၂၄။ ဖဂၢဳန ယုံၾကည္ျခင္း သဒၵါ ျဖင့္ လူ႕ေဘာင္မွ ရဟန္းေဘာင္သို႔ ၀င္ေရာက္သည့္ အမ်ဳိးေကာင္းသား ျဖစ္ေသာ သင့္အား ရဟန္းမိန္းမတို႔ႏွင့္ အတူ စည္းမဲဲ့ ကမ္းမဲဲ့ (အလြန္ ၾကာျမင့္စြာ) ေရာေႏွာလ်က္ ေနျခင္းသည္ မေလ်ာက္ပတ္။
ဖဂၢဳန ထို႔ေၾကာင့္ တစ္စုံ တစ္ေယာက္ေသာ သူသည္ သင့္မ်က္ေမွာက္၌ ထုိရဟန္းမိန္းမတို႔၏ ေက်းဇူးမဲဲ့ကုိ ေျပာဆုိခဲ့လွ်င္ သင္သည္ (ျဖစ္ေပၚလာမည့္) ကာမဂုဏ္တို႔ကုိ မွီေသာ အလုိဆႏၵ၊ ကာမဂုဏ္တို႔ကုိ မွီေသာ အၾကံအစည္တို႔ကုိ ပယ္စြန္႔ရာ၏။ ဖဂၢဳန ထုိသို႔ ပယ္စြန္႔ရာ၌လည္း သင္သည္ ဤသို႔ က်င့္ရမည္ “ငါ့စိတ္သည္ ေဖာက္ျပန္မႈ မျဖစ္ လတၱံ႕၊ ယုတ္မာေသာ စကားကုိလည္း မျမြက္ဆုိအံ့၊ အစီးအပြားျဖင့္ ငဲဲ့ညႇာလ်က္လည္း ေမတၱာစိတ္ ရွိသည္ ျဖစ္၍ ျပစ္မွားေသာ စိတ္မရွိဘဲ ေနအံ့” ဟု ဤသို႔လွ်င္ သင္သည္ က်င့္ရမည္။
ဖဂၢဳန ထို႔ေၾကာင့္ တစ္စုံ တစ္ေယာက္ေသာ သူသည္ သင့္မ်က္ေမွာက္၌ ထုိရဟန္းမိန္းမတို႔အား လက္ျဖင့္ ပုတ္ခတ္ ျငားအံ့၊ ခဲဲျဖင့္ ေသာ္လည္း ပစ္ခတ္ ျငားအံ့၊ တုတ္ျဖင့္ ေသာ္လည္း ႐ိုက္ပုတ္ ျငားအံ့၊ ဓား လက္နက္ျဖင့္ ေသာ္လည္း ထုိးခုတ္ ျငားအံ့။ ဖဂၢဳန ထုိသို႔ ျပဳရာ၌လည္း သင္သည္ (ျဖစ္ေပၚလာမည့္) ကာမဂုဏ္တို႔ကုိ မွီေသာ အလုိဆႏၵ၊ ကာမဂုဏတို႔ကုိ မွီေသာ အၾကံအစည္တို႔ကုိ ပယ္စြန္႔ရာ၏။
ထုိသို႔ ပယ္စြန္႔ရာ၌လည္း သင္သည္ ဤသို႔ က်င့္ရမည္၊ “ငါ့စိတ္သည္ ေဖာက္ျပန္မႈ မျဖစ္ လတၱံ႕၊ ယုတ္မာေသာ စကားကုိလည္း မျမြက္ဆုိအံ့၊ အစီးအပြားျဖင့္ ငဲဲ့ညႇာလ်က္လည္း ေမတၱာစိတ္ ရွိသည္ ျဖစ္၍ ျပစ္မွားေသာစိတ္ မရွိဘဲ ေနအံ့” ဟု ဤသို႔လွ်င္ သင္သည္ က်င့္ရမည္။
ဖဂၢဳန ထို႔ေၾကာင့္ တစ္စုံ တစ္ေယာက္ေသာ သူသည္ သင့္မ်က္ေမွာက္၌ သင္၏ ေက်းဇူးမဲဲ့ကုိ ေျပာဆုိခဲ့လွ်င္ သင္သည္ ျဖစ္ေပၚလာမည့္ ကာမဂုဏ္တို႔ကုိ မွီေသာ အလုိဆႏၵ၊ ကာမဂုဏတို႔ကုိ မွီေသာ အၾကံအစည္တို႔ကုိ ပယ္စြန္႔ရာ၏။ ထုိသို႔ ပယ္စြန္႔ရာ၌လည္း သင္သည္ ဤသို႔ က်င့္ရမည္၊ “ငါ့စိတ္သည္ ေဖာက္ျပန္မႈ မျဖစ္ လတၱံ႕၊ ယုတ္မာေသာ စကားကုိလည္း မျမြက္ဆုိအံ့၊ အစီးအပြားျဖင့္ ငဲဲ့ညႇာလ်က္ လည္း ေမတၱာစိတ္ ရွိသည္ ျဖစ္၍ ျပစ္မွားေသာ စိတ္ မရွိဘဲ ေနအံ့” ဟု ဤသို႔လွ်င္ သင္သည္ က်င့္ရ မည္။
ဖဂၢဳန ထို႔ေၾကာင့္ သင့္အား တစ္စုံ တစ္ေယာက္ေသာ သူသည္ လက္ျဖင့္ ပုတ္ခတ္ ျငားအံ့၊ ခဲဲျဖင့္ ေသာ္လည္း ပစ္ခတ္ ျငားအံ့၊ တုတ္ျဖင့္ ေသာ္လည္း ႐ိုက္ပုတ္ ျငားအံ့၊ ဓား လက္နက္ျဖင့္ ေသာ္လည္း ထုိးခုတ္ ျငားအံ့၊ ထုိသို႔ ျပဳရာ၌လည္း သင္သည္ ျဖစ္ေပၚလာမည့္ ကာမဂုဏ္တို႔ကုိ မွီေသာ အလုိဆႏၵ၊ ကာမဂုဏ္တို႔ကုိ မွီေသာ အၾကံအစည္တို႔ကုိ ပယ္စြန္႔ရာ၏။ ထုိသို႔ ပယ္စြန္႔ရာ၌လည္း သင္သည္ ဤသို႔ က်င့္ရမည္ “ငါ့စိတ္သည္ ေဖာက္ျပန္မႈ မျဖစ္ လတၱံ႕၊ ယုတ္မာေသာ စကားကုိလည္း မျမြက္ဆုိအံ့၊ အစီးအပြားျဖင့္ ငဲဲ့ညႇာလ်က္လည္း ေမတၱာစိတ္ ရွိသည္ ျဖစ္၍ ျပစ္မွားေသာစိတ္ မရွိဘဲ ေနအံ့” ဟု ဤသို႔လွ်င္ သင္သည္ က်င့္ရမည္ ဟု ေဟာၾကားေတာ္ မူ၏။

၂၂၅။ ထုိအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရဟန္းတို႔ကုိ- ရဟန္းတို႔ အခါတစ္ပါး၌ ရဟန္းတို႔သည္ ငါ့စိတ္ကုိ ႏွစ္သက္ ေစကုန္ဘိ၏ တကား။ ရဟန္းတိ႔ု ဤအခ်ိန္က ငါသည္ ရဟန္းတို႔ကုိ “ရဟန္းတို႔ ငါသည္ တစ္ထပ္တည္းသာ စားအပ္ေသာ ေဘာဇဥ္ကုိ ဘုဥ္းေပး၏၊ ရဟန္းတို႔ ငါသည္ တစ္ထပ္တည္း သာ စားအပ္ေသာ ေဘာဇဥ္ကုိ ဘုဥ္းေပးေသာ္ အနာေရာဂါ ကင္းသည္၏ အျဖစ္ က်န္းမာသည္၏ အျဖစ္ ေပါ့ပါး သန္စြမ္းသည္၏ အျဖစ္ ခ်မ္းသာစြာ ေနရသည္၏ အျဖစ္ကုိ ေကာင္းစြာ သိ၏။ ရဟန္းတို႔ လာၾကကုန္၊ သင္တို႔လည္း တစ္ထပ္တည္းသာ စားအပ္ေသာ ေဘာဇဥ္ကုိ စားၾကကုန္ေလာ့၊ သင္တို႔ လည္း တစ္ထပ္တည္းသာ စားအပ္ေသာ ေဘာဇဥ္ကုိ စားၾကေသာေၾကာင့္ အနာေရာဂါ ကင္းသည္၏ အျဖစ္ က်န္းမာသည္၏ အျဖစ္ ေပါ့ပါး သန္စြမ္းသည္၏ အျဖစ္ ခ်မ္းသာစြာ ေနရသည္၏ အျဖစ္ကုိ ေကာင္းစြာ သိၾကကုန္ လတၱံ႕” ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ရဟန္းတို႔ ငါသည္ ထုိရဟန္းတို႔၌ ဆုံးမမႈကုိ ျပဳခဲဲ့ရ သည္ မဟုတ္၊ သတိ ေပး႐ုံမွ်သာ ျဖစ္ခဲ့၏။
ရဟန္းတို႔ ဥပမာေသာ္ကား ေျမညီ၍ လမ္းေလးခြဆုံရာ လမ္းမႀကီး၌ လက္လွမ္းမွီ ထားအပ္ေသာ ႏွင္တံ ရွိေသာ (အာဇာနည္) ျမင္းကေသာ ရထားသည္ ကလ်က္ တည္ရာ၏။ ဆုံးမသင့္ေသာ ျမင္းတို႔ကုိ ဆုံးမတတ္ေသာ ကြၽမ္းက်င္သူ ျမင္းဆရာသည္ ထုိရထားကုိ တက္စီးၿပီးလွ်င္ လက္၀ဲလက္ျဖင့္ ႀကိဳးတို႔ကုိ ကုိင္၍ လက္ယာလက္ျဖင့္ ႏွင္တံကုိ ကုိင္လ်က္ အလုိရွိရာ လမ္းသို႔ အလုိရွိတုိင္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္လည္း ေမာင္းႏွင္ရာ သကဲဲ့သို႔ ျပန္လွည့္၍လည္း ေမာင္းႏွင္ရာ သကဲဲ့သို႔ ဤအတူပင္ ငါ့မွာ ထုိရဟန္းတို႔၌ ဆုံးမမႈကုိ ျပဳခဲဲ့ရသည္ မဟုတ္၊ သတိ ေပး႐ုံမွ်သာ ျဖစ္ခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သင္တို႔သည္လည္း အကုသုိလ္ကုိ ပယ္စြန္႔ၾကကုန္၊ ကုသုိလ္ တရားတို႔၌ အားထုတ္ျခင္းကုိ ျပဳၾကကုန္။ ဤသို႔ အားထုတ္ၾက ကုန္ေသာ္ သင္တို႔သည္လည္း ဤသာသနာေတာ္၌ ႀကီးပြားစည္ပင္ ျပန္႔ေျပာျခင္းသို႔ ေရာက္ၾကကုန္ လတၱံ႕။
ရဟန္းတို႔ ဥပမာေသာ္ကား ရြာနိဂုံးတို႔၏ မနီးမေ၀း၌ အင္ၾကင္းေတာႀကီးသည္ ရွိ၏၊ ထုိအင္ၾကင္း ေတာႀကီးကုိ ၾကက္ဆူပင္တို႔ျဖင့္ ဖုံးလႊမ္းရာ၏။ ထုိေတာ၏ အက်ဳိးစီးပြားႏွင့္ ေဘးကင္းမႈကုိ အလုိရွိသည့္ တစ္စုံ တစ္ေယာက္ေသာ လူသည္ ရွိေလရာ၏။ ထုိလူသည္ ေကာက္ေကြးေသာ အင္ၾကင္းပင္ပ်ိဳ ၾသဇာ ကင္းေသာ အင္ၾကင္းပင္တို႔ကုိ ျဖတ္ေတာက္၍ အပသို႔ ထုတ္ေဆာင္ၿပီးလွ်င္ ေတာအတြင္း၌ ေကာင္းစြာ ရွင္းလင္း သုတ္သင္ရာ၏၊ ေျဖာင့္ေသာ အင္ၾကင္းပင္ ေကာင္းစြာ ေပါက္ေသာ အင္ၾကင္းပင္ပ်ိဳတို႔ကုိ ႀကီးပြားေအာင္ ျပဳစုရာ၏။ ရဟန္းတို႔ ဤသို႔ သုတ္သင္ ျပဳစုခဲ့ေသာ္ ထုိအင္ၾကင္းေတာသည္ ေနာက္ အခါ၌ ႀကီးပြားစည္ပင္ ျပန္႔ေျပာျခင္းသို႔ ေရာက္ရာ သကဲဲ့သို႔ ဤအတူပင္ သင္တို႔သည္လည္း အကုသုိလ္ ကုိ ပယ္စြန္႔ၾကကုန္၊ ကုသုိလ္ တရားတို႔၌ အားထုတ္ျခင္းကုိ ျပဳၾကကုန္။ ဤသို႔ အားထုတ္ၾက ကုန္ေသာ္ သင္တို႔သည္လည္း ဤသာသနာေတာ္၌ ႀကီးပြား စည္ပင္ ျပန္႔ေျပာျခင္းသို႔ ေရာက္ၾကကုန္ လတၱံ႕။







၂၂၆။ ရဟန္းတို႔ ေရွး၌ ျဖစ္ဖူးသည္ကား ဤသာ၀တၳိျပည္၌ ပင္လွ်င္ ေ၀ေဒဟိကာ မည္ေသာ အိမ္ရွင္မသည္ ရွိ၏။ “ေ၀ေဒဟိကာ အိမ္ရွင္မသည္ ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႕၏၊ ႏွိမ့္ခ် တတ္၏၊ ၿငိမ္းေအးမႈ ရွိ၏” ဟု ေ၀ေဒဟိကာမည္ေသာ အိမ္ရွင္မ၏ သတင္းေကာင္း ေက်ာ္ေစာသံသည္ ပ်ံ႕ႏွံ႕ သြားေလ၏။ ရဟန္းတို႔ ေ၀ဒဟိကာ အိမ္ရွင္မအား ကြၽမ္းက်င္ လိမၼာ၍ ပ်င္းရိျခင္း မရွိဘဲ အိမ္မႈကိစၥကုိ ေကာင္းစြာ ျပဳ စီရင္တတ္သည့္ ကာဠီမည္ေသာ ကြၽန္မသည္ ရွိ၏။
ထုိအခါ ကာဠီကြၽန္မအား ဤသို႔ အၾကံျဖစ္၏၊ “ေ၀ေဒဟိကာ အိမ္ရွင္မသည္ ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႕၏၊ ႏွိမ့္ခ် တတ္၏ ၿငိမ္းေအးမႈ ရွိ၏” ဟု ဤသို႔ ငါ့အရွင္မ၏ သတင္းေကာင္း ေက်ာ္ေစာသံသည္ ပ်ံ႕ႏွံ႕ တက္၏။ အသို႔နည္း ငါ့အရွင္မသည္ မိမိသႏၲာန္၌ အမ်က္ေဒါသ ရွိလ်က္ သာလွ်င္ ထင္စြာ မျပဳ သေလာ၊ သို႔မဟုတ္ မရွိ၍ပင္ ထင္စြာ မျပဳသေလာ၊ သို႔မဟုတ္ ငါကပင္ ထုိအိမ္မႈ ကိစၥတို႔ကုိ ေကာင္းစြာ ျပဳ စီရင္ေသာေၾကာင့္ ငါ့အရွင္မသည္ မိမိသႏၲာန္၌ အမ်က္ေဒါသ ရွိလ်က္ သာလွ်င္ ထင္စြာ မျပဳေလ သေလာ၊ မရွိေသာေၾကာင့္ ထင္စြာ မျပဳသည္ မဟုတ္ေလ သေလာ။ ငါသည္ အရွင္မကုိ စုံစမ္းရမူ ေကာင္းေပမည္” ဟု (အၾကံ ျဖစ္၏)။ ရဟန္းတို႔ ထုိအခါ ကာဠီကြၽန္မသည္ ေနျမင့္မွ ထ၏။ ထုိအခါ ေ၀ေဒဟိကာ အိမ္ရွင္မသည္ ကာဠီကြၽန္မကုိ “ဟယ္ ကြၽန္မကာဠီ” ဟု ေခၚ၏။ အရွင္မ အဘယ္ပါနည္း ဟု ျပန္ၾကား၏။ ကြၽန္မ အဘယ္ေၾကာင့္ ေနျမင့္မွ ထသနည္း ဟု ေမး၏။ အရွင္မ တစ္စုံ တစ္ခုေသာ အေၾကာင္း မရွိပါ ဟု ျပန္ၾကား၏။ “သယ္တစ္စုံ တစ္ခုေသာ အေၾကာင္း စင္စစ္ မရွိဘဲ ကြၽန္ယုတ္မသည္ ေနျမင့္မွ ထရာ သေလာ” ဟု (ဆုိကာ) အမ်က္ထြက္လ်က္ မႏွစ္သက္ေသာ စိတ္ရွိသည္ ျဖစ္၍ မ်က္ေမွာင္ ၾကဳတ္ျခင္းကုိ ျပဳ၏။
ရဟန္းတို႔ ထုိကာဠီကြၽန္မအား ဤသို႔ အၾကံျဖစ္၏၊ “ငါ့အရွင္မသည္ မိမိသႏၲာန္၌ အမ်က္ ေဒါသ ရွိလ်က္ သာလွ်င္ ထင္စြာ မျပဳျခင္း ျဖစ္ခဲ့၏၊ မရွိေသာေၾကာင့္ ထင္စြာ မျပဳသည္ကား မဟုတ္။ ငါသည္ ပင္လွ်င္ ထုိအိမ္မႈ ကိစၥတို႔ကုိ ေကာင္းစြာျပဳ စီရင္ေသာေၾကာင့္ ငါ့အရွင္မသည္ မိမိသႏၲာန္၌ အမ်က္ ေဒါသ ရွိလ်က္ သာလွ်င္ ထင္စြာ မျပဳျခင္း ျဖစ္ခဲ့၏၊ မရွိေသာေၾကာင့္ ထင္စြာ မျပဳသည္ မဟုတ္။ ထို႔ထက္ အလြန္ အရွင္မကုိ စုံစမ္းရမူ ေကာင္းေပမည္” ဟု (အၾကံ ျဖစ္၏)။
ရဟန္းတို႔ ထို႔ေနာက္ ကာဠီ ကြၽန္မသည္ အလြန္ ေနျမင့္မွ သာလွ်င္ ထ၏။ ထုိအခါ ေ၀ေဒဟိကာ အိမ္ရွင္မသည္ ကာဠီ ကြၽန္မကုိ “ဟယ္ ကြၽန္မကာဠီ” ဟု ေခၚ၏။ အရွင္မ အဘယ္ပါနည္း ဟု ျပန္ၾကား ၏။ “ကြၽန္မ အဘယ္ေၾကာင့္ ေနျမင့္မွ ထသနည္း ဟု ေမး၏။ အရွင္မ တစ္စုံ တစ္ခုေသာ အေၾကာင္း မရွိပါ ဟု ျပန္ၾကား၏။ “သယ္ တစ္စုံ တစ္ခုေသာ အေၾကာင္း စင္စစ္ မရွိဘဲ ကြၽန္ယုတ္မသည္ ေနျမင့္မွ ထရာသေလာ” ဟု (ဆုိကာ) အမ်က္ထြက္လ်က္ မႏွစ္သက္ေသာ စိတ္ရွိသည္ ျဖစ္၍ မႏွစ္ၿမိဳ႕ဖြယ္ စကားကုိ ေျပာဆုိ၏။
ရဟန္းတို႔ ထုိအခါ ကာဠီကြၽန္မအား ဤသို႔ အၾကံ ျဖစ္ျပန္၏၊ “ငါ့အရွင္မသည္ မိမိသႏၲာန္၌ အမ်က္ ေဒါသ ရွိလ်က္ သာလွ်င္ ထင္စြာ မျပဳျခင္း ျဖစ္ခဲ့၏၊ မရွိေသာေၾကာင့္ ထင္စြာ မျပဳသည္ မဟုတ္ ေပ ငါသည္ ပင္လွ်င္ ထုိအိမ္မႈ ကိစၥတို႔ကုိ ေကာင္းစြာျပဳ စီရင္ေသာေၾကာင့္ ငါ့အရွင္မသည္ မိမိ သႏၲာန္၌ အမ်က္ေဒါသ ရွိလ်က္ သာလွ်င္ ထင္စြာ မျပဳျခင္း ျဖစ္ခဲ့၏၊ မရွိေသာေၾကာင့္ ထင္စြာ မျပဳသည္ မဟုတ္။ ထို႔ထက္ အလြန္ အရွင္မကုိ စုံစမ္းရမူ ေကာင္းေပမည္” ဟု (အၾကံ ျဖစ္ျပန္၏)။
ရဟန္းတို႔ ထို႔ေနာက္ ကာဠီ ကြၽန္မသည္ အလြန္ ေနျမင့္မွ သာလွ်င္ ထ၏။ ထုိအခါ ေ၀ေဒဟိကာ ႐ိုက္အိမ္ရွင္မသည္ ကာဠီ ကြၽန္မကုိ “ဟယ္ ကြၽန္မကာဠီ” ဟု ေခၚ၏။ အရွင္မ အဘယ္ပါနည္း ဟု ျပန္ၾကား ၏။ “ကြၽန္မ အဘယ္ေၾကာင့္ ေနျမင့္မွ ထသနည္း ဟု ေမး၏။ အရွင္မ တစ္စုံ တစ္ခုေသာ အေၾကာင္း မရွိပါ ဟု ျပန္ၾကား၏။ “သယ္ တစ္စုံ တစ္ခုေသာ အေၾကာင္း စင္စစ္ မရွိဘဲ ကြၽန္ယုတ္မသည္ ေနျမင့္မွ ထရ သေလာ” ဟု ဆုိကာ အမ်က္ထြက္လ်က္ မႏွစ္သက္ေသာ စိတ္ရွိသည္ ျဖစ္၍ တံခါးက်င္ (မင္းတုပ္) ျဖင့္ ဦးေခါင္းကုိ ႐ိုက္ႏွက္ ေသာေၾကာင့္ ဦးေခါင္း ကြဲေလ၏။ ရဟန္းတို႔ ထုိအခါ ကာဠီ ကြၽန္မသည္ ဦးေခါင္းကြဲ သည္ ျဖစ္၍ ေသြးစီး က်လ်က္ “အရွင္မတို႔ ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႕သူ၏ ျပဳမူပုံကုိ ၾကည့္ျမြ ၾကပါကုန္၊ အရွင္မတို႔ ႏွိမ့္ခ် တတ္သူ၏ ျပဳမူပုံကုိ ၾကည့္ျမြ ၾကပါကုန္၊ အရွင္မတို႔ ၿငိမ္းေအးမႈ ရွိသူ၏ ျပဳမူပုံကုိ ၾကည့္ျမြ ၾကပါကုန္၊ အဘယ့္ေၾကာင့္လွ်င္ တစ္ေယာက္တည္းေသာ ကြၽန္မအား ေနျမင့္မွထသနည္းဟု အမ်က္ထြက္လ်က္ မႏွစ္သက္ေသာ စိတ္ရွိသည္ ျဖစ္၍ သင့္ဦးေခါင္း ကြဲေပေတာ့ ဟု တံခါးက်င္ (မင္းတုပ္) ျဖင့္ ဦးေခါင္းကုိ ႐ိုက္ရက္ဘိ သနည္း” ဟု အိမ္နီးခ်င္းတို႔ကုိ တုိင္တန္း ေျပာဆုိ၏။
ရဟန္းတို႔ ေနာင္အခါ၌ “ေ၀ေဒဟိကာ အိမ္ရွင္မသည္ ၾကမ္းတမ္းသူတည္း၊ ႏွိမ့္ခ်သူ မဟုတ္၊ ၿငိမ္းေအးသူ မဟုတ္” ဟု ေ၀ေဒဟိကာ အိမ္ရွင္မ၏ သတင္းဆုိး ေက်ာ္ေစာသံသည္ ပ်ံ႕ႏွံ႕ သြားေလ၏။
ရဟန္းတို႔ ဤအတူပင္ ဤသာသနာေတာ္၌ အခ်ဳိ႕ေသာ ရဟန္းသည္ စိတ္ မႏွစ္သက္ဖြယ္ စကား လမ္းေၾကာင္းမ်ား မေတြ႕ထိေသး သမွ် အလြန္ ႏူးညံ့သူ အလြန္ ႏွိမ့္ခ်သူ အလြန္ ၿငိမ္းေအးသူ ျဖစ္တတ္ ၏။ ရဟန္းတို႔ စိတ္ မႏွစ္သက္ဖြယ္ စကား လမ္းေၾကာင္းမ်ား ေတြ႕ထိေသာ အခါမွ သာလွ်င္ ရဟန္းကုိ ႏူးညံ့သူ ႏွိမ့္ခ်သူ ၿငိမ္းေအးသူ ဟု သိရမည္။ ရဟန္းတို႔ သကၤန္း ဆြမ္း ေက်ာင္း သူနာ၏ အေထာက္အပံ့ ေဆး အသုံးအေဆာင္ ဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အေျပာအဆုိ လြယ္သူ၏ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ေသာ ရဟန္းကုိ အေျပာအဆုိ လြယ္သူ ဟု ငါမဆုိေပ။ ထုိသို႔ မဆုိျခင္းသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း၊ ထုိရဟန္းသည္ ထုိသကၤန္း ဆြမ္း ေက်ာင္း သူနာ၏ အေထာက္အပံ့ ေဆး အသုံး အေဆာင္တို႔ကုိ မရသည္ ရွိေသာ္ အေျပာအဆုိ လြယ္သူ၏ အျဖစ္သို႔ မေရာက္ ေသာေၾကာင့္တည္း။ ရဟန္းတို႔ တရားကုိ သာလွ်င္ အ႐ိုအေသ ျပဳလ်က္ တရားကုိ သာလွ်င္ အေလးျပဳလ်က္ တရားကုိ သာလွ်င္ ျမတ္ႏုိး ပူေဇာ္လ်က္ တုပ္၀ပ္ ႐ိုႀကိဳးလ်က္ အေျပာအဆုိ လြယ္သူ၏ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ေသာ ရဟန္းကုိ သာလွ်င္ အေျပာအဆုိ လြယ္သူ ဟု ငါဆုိေပ၏။ ထုိေၾကာင့္ “တရားကုိ သာလွ်င္ အ႐ိုအေသ ျပဳလ်က္ တရားကုိ သာလွ်င္ အေလးျပဳလ်က္ တရားကုိ သာလွ်င္ ျမတ္ႏုိး ပူေဇာ္လ်က္ တုပ္၀ပ္ ႐ိုႀကိဳးလ်က္ အေျပာအဆုိ လြယ္သူ ျဖစ္ၾက ကုန္အံ့၊ အေျပာအဆုိ လြယ္သူ၏ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ၾက ကုန္အံ့” ဟု ဤသို႔လွ်င္ သင္တို႔ က်င့္ရမည္။











၂၂၇။ရဟန္းတို႔ သင့္ေလ်ာ္ေသာ အခါအားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ မသင့္ေလ်ာ္ေသာ အခါအားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ဟုတ္မွန္ေသာ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ မဟုတ္ မမွန္ေသာ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ သိမ္ေမြ႕ေသာ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ၾကမ္းတမ္းေသာ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ အက်ဳိး (အေၾကာင္း) ႏွင့္ စပ္ေသာ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ အက်ဳိး(အေၾကာင္း)ႏွင့္ မစပ္ေသာ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ေမတၱာစိတ္ ရွိကုန္၍ လည္းေကာင္း၊ ျပစ္မွားေသာ စိတ္ရွိ ကုန္၍ လည္းေကာင္း သင္တို႔ကုိ သူတစ္ပါး တို႔က ေျပာဆုိမူ ေျပာဆုိ ႏုိင္ရာေသာ စကား လမ္းေၾကာင္းတို႔ကား ဤဆုိမည့္ ငါးပါးတို႔တည္း။
ရဟန္းတို႔ သင့္ေလ်ာ္ေသာအခါ အားျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ မသင့္ေလ်ာ္ေသာအခါ အားျဖင့္ ျဖစ္ေစ သူတစ္ပါး တို႔က ေျပာဆုိမူ ေျပာဆုိ ကုန္ရာ၏၊ ဟုတ္မွန္ေသာ အားျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္မမွန္ေသာ အားျဖင့္ ျဖစ္ေစ သူတစ္ပါးတို႔က ေျပာဆုိမူ ေျပာဆုိ ကုန္ရာ၏၊ သိမ္ေမြ႕ေသာ အားျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ ၾကမ္းတမ္းေသာ အားျဖင့္ ျဖစ္ေစ သူတစ္ပါးတို႔က ေျပာဆုိမူ ေျပာဆုိ ကုန္ရာ၏၊ အက်ဳိး (အေၾကာင္း) ႏွင့္ စပ္ေသာ အားျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ အက်ဳိး (အေၾကာင္း) ႏွင့္မစပ္ေသာ အားျဖင့္ ျဖစ္ေစ သူတစ္ပါးတို႔က ေျပာဆုိမူ ေျပာဆုိကုန္ရာ၏၊ ေမတၱာစိတ္ ရွိကုန္၍ ျဖစ္ေစ၊ ျပစ္မွားေသာ စိတ္ ရွိကုန္၍ ျဖစ္ေစ၊ သူတစ္ပါးတို႔က ေျပာဆုိမူ ေျပာဆုိ ကုန္ရာ၏။ ရဟန္းတို႔ ထုိသို႔ (ေျပာဆုိရာ) စကား လမ္းေၾကာင္းတို႔၌လည္း သင္တို႔သည္ ဤသို႔ က်င့္ရမည္၊ “ငါတို႔၏ စိတ္သည္ ေဖာက္ျပန္မႈ မျဖစ္ လတၱံ႕၊ ယုတ္ညံ့ေသာ စကားကုိလည္း မျမြက္ဆုိၾက ကုန္အံ့၊ အစီးအပြားျဖင့္ ငဲဲ့ညႇာၾက ကုန္လ်က္လည္း ေမတၱာစိတ္ ရွိၾကကုန္၍ ျပစ္မွားေသာစိတ္ မရွိၾကဘဲဲ ေနၾကကုန္အံ့၊ ထုိပုဂၢိဳလ္ကုိလည္း ေမတၱာႏွင့္ တကြျဖစ္ေသာ စိတ္ျဖင့္ ျဖန္႔၍ ေနၾကကုန္အံ့၊ အၾကြင္းမဲဲ့ သတၱ၀ါ အားလုံးကုိလည္း ထုိေမတၱာစိတ္၏ အာ႐ုံ ျပဳလုပ္လ်က္ ျပန္႔ေျပာေသာ ျမတ္သည္၏ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ေသာ အပုိင္းအျခား ပမာဏ မရွိေသာ ရန္မရွိေသာ ဆင္းရဲဲျခင္း မရွိေသာ ေမတၱာႏွင့္တကြ ျဖစ္ေသာ စိတ္ျဖင့္ ျဖန္႔၍ ေနၾကကုန္အံ့” ဟု ဤသို႔လွ်င္ သင္တို႔ က်င့္ရမည္။
၂၂၈။ ရဟန္းတို႔ ဥပမာေသာ္ကား ေယာက်္ားသည္ ေပါက္တူးျခင္း ေတာင္းကုိ ယူ၍ လာၿပီးလွ်င္ “ငါသည္ ဤေျမႀကီးကုိ ေျမႀကီး မဟုတ္ေအာင္ ျပဳေတာ့အံ့” ဟု ေျပာဆုိရာ၏။ ထုိေယာက်္ားသည္ “ေျမႀကီး မဟုတ္သည္ ျဖစ္ေလာ့၊ ေျမႀကီး မဟုတ္သည္ ျဖစ္ေလာ့” ဟု ထုိထုိအရပ္၌ တူးဆြ ရာ၏၊ ထုိထုိ အရပ္၌။ ကဲဲျဖန္႔ရာ၏၊ ထုိထုိ အရပ္၌ တံေတြး ေထြးရာ၏၊ ထုိထုိ အရပ္၌ က်င္ငယ္ စြန္႔ရာ၏။ ရဟန္းတို႔ ထုိအေၾကာင္းကုိ အဘယ္သို႔ ထင္မွတ္ၾကကုန္ သနည္း၊ ထုိေယာက်္ားသည္ ဤေျမႀကီးကုိ ေျမႀကီး မဟုတ္ေအာင္ ျပဳႏုိင္ရာ သေလာ ဟု (ေမးေတာ္မူ၏)။ အသွ်င္ဘုရား ဤအေၾကာင္းသည္ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ထုိသို႔ မျဖစ္ႏုိင္ျခင္းသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။
အသွ်င္ဘုရား ဤေျမႀကီးသည္ ထုထည္ ထူထဲ၍ (အနံ) အပုိင္းအျခား ပမာဏ မရွိေသာေၾကာင့္ ထုိေျမႀကီးကုိ ေျမႀကီး မဟုတ္ေအာင္ ျပဳရန္ မလြယ္ပါ။ ထုိေယာက်္ားသည္ ပင္ပန္း႐ုံဆင္းရဲဲ႐ုံမွ်သာ ျဖစ္ရာပါ၏ ဟု (ေလွ်ာက္ၾကားၾက ကုန္၏)။ ရဟန္းတို႔ ဤအတူပင္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ အခါအားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ မသင့္ေလ်ာ္ေသာ အခါအားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ဟုတ္မွန္ေသာ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ မဟုတ္ မမွန္ေသာ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ သိမ္ေမြ႕(ေျပျပစ္)ေသာ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ၾကမ္းတမ္း ေသာအားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ အက်ဳိး(အေၾကာင္း)ႏွင့္စပ္ေသာ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ အက်ဳိး (အေၾကာင္း)ႏွင့္ မစပ္ေသာ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ေမတၱာစိတ္ ရွိကုန္၍ လည္းေကာင္း၊ ျပစ္မွားေသာ စိတ္ ရွိကုန္၍ လည္းေကာင္း သင္တို႔ကုိ သူတစ္ပါးတို႔က ေျပာဆုိမႈ ေျပာဆုိ ႏုိင္ရာေသာ စကား လမ္းေၾကာင္းတို႔သည္ ဤငါးပါးတို႔တည္း။
ရဟန္းတို႔ သင့္ေလ်ာ္ေသာ အခါအားျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ မသင့္ေလ်ာ္ေသာ အခါအားျဖင့္ ျဖစ္ေစ သူတစ္ပါးတို႔က ေျပာဆုိမူ ေျပာဆုိကုန္ရာ၏၊ ဟုတ္မွန္ေသာအားျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္မမွန္ေသာအားျဖင့္္ ျဖစ္ေစ သူတစ္ပါးတို႔က ေျပာဆုိမူ ေျပာဆုိကုန္ရာ၏၊ ရဟန္းတို႔ သိမ္ေမြ႕ (ေျပျပစ္) ေသာအားျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ၾကမ္းတမ္းေသာအားျဖင့္ျဖစ္ေစ သူတစ္ပါးတို႔က ေျပာဆုိမူ ေျပာဆုိကုန္ရာ၏၊ အက်ဳိး (အေၾကာင္း) ႏွင့္ စပ္ေသာအားျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ အက်ဳိး (အေၾကာင္း) ႏွင့္ မစပ္ေသာအားျဖင့္ျဖစ္ေစ သူတစ္ပါးတို႔က ေျပာဆုိမူ ေျပာဆုိကုန္ရာ၏၊ ေမတၱာစိတ္ရွိကုန္၍ျဖစ္ေစ၊ ျပစ္မွားေသာစိတ္ရွိကုန္၍ျဖစ္ေစ သူတစ္ပါးတို႔က ေျပာဆုိမူ ေျပာဆုိကုန္ရာ၏။ ရဟန္းတို႔ ထုိသို႔ (ေျပာဆုိရာ) စကားလမ္းေၾကာင္းတို႔၌လည္း သင္တို႔သည္ ဤသို႔ က်င့္ရမည္၊ “ငါတို႔၏ စိတ္သည္ ေဖာက္ျပန္မႈ မျဖစ္လတၱံ႕၊ ယုတ္ညံ့ေသာ စကားကုိလည္း မျမြက္ဆုိၾကကုန္အံ့၊ အစီးအပြားျဖင့္ ငဲဲ့ညႇာၾကကုနလ်က္လည္း ေမတၱာစိတ္ရွိၾကကုန္၍ ျပစ္မွားေသာစိတ္ မရွိၾကဘဲဲ ေနၾကကုန္အံ့၊ ထုိပုဂၢိဳလ္ ကုိလည္း ေမတၱာႏွင့္တကြျဖစ္ေသာ စိတ္ျဖင့္ ျဖန္႔၍ ေနၾကကုန္အံ့၊ အၾကြင္းမဲဲ့ သတၱ၀ါအားလုံးကုိလည္း ထုိေမတၱာစိတ္၏ အာ႐ုံျပဳလုပ္လ်က္ ျပန္႔ေျပာေသာ ျမတ္သည္၏ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ေသာအပုိင္းအျခား ပမာဏမရွိေသာ ရန္မရွိေသာ ဆင္းရဲဲျခင္းမရွိေသာ ေျမႀကီးႏွင့္ တူေသာ စိတ္ျဖင့္ ျဖန္႔၍ေနၾကကုန္ အံ့” ဟု ဤသို႔လွ်င္ သင္တို႔က်င့္ရမည္။
၂၂၉။ ရဟန္းတို႔ ဥပမာေသာ္ကား ေယာက်္ားသည္ ခ်ိပ္ရည္ကုိ လည္းေကာင္း အ၀ါရည္ကုိ လည္းေကာင္း၊ အညိဳရည္ကုိ လည္းေကာင္း၊ နီေမာင္းေသာ ေဆးရည္ကုိ လည္းေကာင္း၊ ယူ၍ “ငါသည္ ဤေကာင္းကင္၌ အ႐ုပ္ကုိ ေရးအံ့၊ အ႐ုပ္ကုိ ထင္ရွား ျဖစ္ေအာင္ ျပဳအံ့” ဟု ဤသို႔ ေျပာဆုိရာ၏။ ရဟန္းတို႔ ထုိအေၾကာင္းကုိ အဘယ္သို႔ မွတ္ထင္ကုန္ သနည္း၊ ထုိေယာက်္ားသည္ ဤေကာင္းကင္၌ အ႐ုပ္ကုိ ေရးႏုိင္ ရာသေလာ၊ အ႐ုပ္ကုိ ထင္ရွား ျဖစ္ေအာင္ ျပဳႏုိင္ရာ သေလာ ဟု (ေမးေတာ္မူ၏)။
အသွ်င္ဘုရား ဤအေၾကာင္းသည္ မျဖစ္ႏုိင္ပါ၊ ထုိသို႔ မျဖစ္ႏုိင္ျခင္းသည္ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း၊ အသွ်င္ဘုရား ဤေကာင္းကင္သည္ အဆင္း ပုံသဏ၂ာန္ရွိသည္ မဟုတ္ပါ၊ ျမင္ေကာင္းေသာ အရာလည္း မဟုတ္ပါ၊ ထုိေကာင္းကင္၌ အ႐ုပ္ကုိ ေရးရန္ အ႐ုပ္ကုိ ထင္ရွား ျဖစ္ေအာင္ ျပဳရန္ မလြယ္ပါ၊ ထုိေယာက်္ားသည္ ပင္ပန္း႐ုံဆင္းရဲဲ႐ုံမွ်သာ ျဖစ္ရာပါ၏ ဟု (ေလွ်ာက္ၾကားၾက ကုန္၏)။ ရဟန္းတို႔ ဤအတူပင္ သင့္ေလ်ာ္ေသာအခါ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ မသင့္ေလ်ာ္ေသာ အခါအားျဖင့္ လည္းေကာင္း သင္တို႔ကုိ သူတစ္ပါးတို႔က ေျပာဆုိမူ ေျပာဆုိ ႏုိင္ရာေသာ စကား လမ္းေၾကာင္းတို႔သည္ ဤငါးပါးတို႔တည္း။
အၾကြင္းမဲဲ့ သတၱ၀ါ အားလုံးကုိလည္း ထုိေမတၱာစိတ္၏ အာ႐ုံျပဳလုပ္လ်က္ ျပန္႔ေျပာေသာ ျမတ္သည္၏ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ေသာ အပုိင္းအျခား ပမာဏ မရွိေသာ ရန္မရွိေသာ ဆင္းရဲဲျခင္း မရွိေသာ ေကာင္းကင္ႏွင့္ တူေသာ စိတ္ျဖင့္ ျဖန္႔၍ ေနၾကကုန္အံ့” ဟု ဤသို႔လွ်င္ သင္တို႔ က်င့္ရမည္။
၂၃၀။ ရဟန္းတို႔ ဥပမာေသာ္ကား ေယာက်္ားသည္ ရဲဲရဲေတာက္ေသာ ျမက္မီးရွဴးကုိ ယူၿပီးလွ်င္ “ငါသည္ ရဲဲရဲေတာက္ေသာ ဤျမက္မီးရွဴးျဖင့္ ဂဂၤါျမစ္ကုိ ပူေလာင္ေစအံ့၊ ထက္၀န္းက်င္ ပူေလာင္ေစအံ့” ဟု ဤသို႔ ေျပာဆုိရာ၏။ ရဟန္းတို႔ ထုိအေၾကာင္းကုိ အဘယ္သို႔ ထင္မွတ္ၾကကုန္ သနည္း၊ ထုိေယာက်္ားသည္ ရဲဲရဲေတာက္ေသာ ျမက္မီးရွဴးျဖင့္ ဂဂၤါျမစ္ကုိ ပူေလာင္ေစႏုိင္ရာ သေလာ၊ ထက္၀န္း က်င္ ပူေလာင္ ေစႏုိင္ရာ သေလာ ဟု (ေမးေတာ္မ၏)။ အသွ်င္ ဘုရား ဤအေၾကာင္းသည္ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ထုိသို႔ မျဖစ္ႏုိင္ျခင္းသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း၊ အသွ်င္ဘုရား ဂဂၤါျမစ္သည္ နက္ေစာက္၍ အပုိင္း အျခား ပမာဏ မရွိပါ၊ ထို႔ေၾကာင့္ ထုိဂဂၤါျမစ္ကုိ ရဲဲရဲေတာက္ေသာ ျမက္မီးရွဴးျဖင့္ ပူေလာင္ေစရန္ ထက္၀န္းက်င္ ပူေလာင္ေစရန္ မလြယ္ပါ။ ထုိေယာက်္ားသည္ ပင္ပန္း႐ုံဆင္းရဲဲ႐ုံမွ်သာ ျဖစ္ရာပါ၏ ဟု (ေလွ်ာက္ၾကားၾက ကုန္၏)။ ရဟန္းတို႔ ဤအတူပင္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ အခါအားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ မသင့္ေလ်ာ္ေသာ အခါအားျဖင့္ လည္းေကာင္း သင္တိ႔ုကုိ သူတစ္ပါးတို႔က ေျပာဆုိမူ ေျပာဆုိ ႏုိင္ရာ ေသာ စကား လမ္းေၾကာင္းတို႔သည္ ဤငါးပါးတို႔တည္း။အၾကြင္းမဲဲ့ သတၱ၀ါ အားလုံးကုိလည္း ထုိေမတၱာစိတ္၏ အာ႐ုံ ျပဳလုပ္လ်က္ ျပန္႔ေျပာေသာ ျမတ္သည္၏ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ေသာ အပုိင္းအျခား ပမာဏ မရွိေသာ ရန္မရွိေသာ ဆင္းရဲဲျခင္း မရွိေသာ ဂဂၤါျမစ္ႏွင့္ တူေသာ စိတ္ျဖင့္ ျဖန္႔၍ ေနၾကကုန္အံ့” ဟု ဤသို႔လွ်င္ သင္တို႔ က်င့္ရမည္။
၂၃၁။ ရဟန္းတို႔ ဥပမာေသာ္ကား အတြင္းအျပင္ ထက္၀န္းက်င္မွ ေကာင္းစြာ နယ္ထားေသာ လဲဲႏွင့္ တူေသာ ကြၽိကြၽိ။ ျဗိၿဗိ အသံ မျမည္ေသာ ႏူးညံ့ေသာ ေၾကာင္ေရအိတ္သည္ ရွိရာ၏။ ထုိအခါ ေယာက်္ားသည္ တုတ္ေခ်ာင္းကုိ လည္းေကာင္း၊ အုိးျခမ္းကြဲကုိ လည္းေကာင္း ယူၿပီးလွ်င္ “ငါသည္ အတြင္း အျပင္ ထက္၀န္းက်င္မွ ေကာင္းစြာ နယ္ထားေသာ လဲဲႏွင့္ တူေသာ ကြၽိကြၽိ။ ၿဗိၿဗိ အသံ မျမည္ေသာ ႏူးညံ့ေသာ ဤေၾကာင္ေရအိတ္ကုိ္ တုတ္ေခ်ာင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ အုိးျခမ္း ကြဲျဖင့္ လည္း ေကာင္း ကြၽိကြၽိ။ ျဗိၿဗိအသံကုိ ျပဳအံ့” ဟု ေျပာဆုိရာ၏။ ရဟန္းတို႔ ထုိအေၾကာင္းကုိ အဘယ္သို႔ မွတ္ထင္ ၾကကုန္ သနည္း၊ ထုိေယာက်္ားသည္ အတြင္း အျပင္ ထက္၀န္းက်င္မွ ေကာင္းစြာ နယ္ထားေသာ လဲဲႏွင့္တူေသာ ကြၽိကြၽိ ၿဗိၿဗိ အသံ မျမည္ေသာ ႏူးညံ့ေသာ ဤေၾကာင္ေရအိတ္ကုိ္ တုတ္ေခ်ာင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ အုိးျခမ္း ကြဲျဖင့္ လည္းေကာင္း ကြၽိကြၽိ။ ျဗိၿဗိ အသံကုိ ျပဳႏုိင္ရာ သေလာ ဟု (ေမးေတာ္မူ၏)။ အသွ်င္ဘုရား ဤအေၾကာင္းသည္ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ထုိသို႔ မျဖစ္ႏုိင္ျခင္းသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း၊ ဤေၾကာင္ေရအိတ္သည္ အတြင္း အျပင္ ထက္၀န္းက်င္မွ ေကာင္းစြာ နယ္ထားေသာ လဲဲႏွင့္တူေသာ ကြၽိကြၽိ။ ျဗိၿဗိအသံ မျမည္ေသာ ႏူးညံ့ေသာ ေၾကာင္ေရအိတ္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထုိေၾကာင္ေရအိတ္ကုိ တုတ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ အုိးျခမ္း ကြဲျဖင့္ ျဖစ္ေစ ကြၽိကြၽိ။ ျဗိၿဗိ အသံကုိ ျပဳရန္ မလြယ္ကူပါ။
ထုိေယာက်္ားသည္ ပင္ပန္း႐ုံဆင္းရဲဲ႐ုံမွ်သာ ျဖစ္ရာပါ၏ ဟု (ေလွ်ာက္ၾကားၾက ကုန္၏)။ ရဟန္းတို႔ ဤအတူပင္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ အခါ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ မသင့္ေလ်ာ္ေသာ အခါ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ဟုတ္မွန္ေသာ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ မဟုတ္ မမွန္ေသာ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ သိမ္ေမြ႕ (ေျပျပစ္)ေသာ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ၾကမ္းတမ္းေသာ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ အက်ဳိး (အေၾကာင္း) ႏွင့္ စပ္ေသာ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ အက်ဳိး (အေၾကာင္း)ႏွင့္ မစပ္ေသာ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ေမတၱာစိတ္ ရွိကုန္၍ လည္းေကာင္း၊ ျပစ္မွားေသာ စိတ္ရွိကုန္၍ လည္းေကာင္း သင္တို႔ကုိ သူတစ္ပါး တို႔က ေျပာဆုိမူ ေျပာဆုိ ႏုိင္ရာေသာ စကား လမ္းေၾကာင္းတို႔သည္ ဤငါးပါးတို႔တည္း။ ရဟန္းတို႔ သင့္ေလ်ာ္ေသာ အခါအားျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ မသင့္ေလ်ာ္ေသာ အခါအားျဖင့္ ျဖစ္ေစ သူတစ္ပါးတို႔ ေျပာဆုိမူ ေျပာဆုိ ကုန္ရာ၏၊ ဟုတ္မွန္ေသာ အားျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္ မမွန္ေသာ အားျဖင့္ ျဖစ္ေစ သူတစ္ပါးတို႔ က ေျပာဆုိမူ ေျပာဆုိ ကုန္ရာ၏၊ သိမ္ေမြ႕ (ေျပျပစ္)ေသာ အားျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ ၾကမ္းတမ္းေသာ အားျဖင့္ ျဖစ္ေစ သူတစ္ပါးတို႔က ေျပာဆုိမူ ေျပာဆုိ ကုန္ရာ၏၊ အက်ဳိး (အေၾကာင္း) ႏွင့္ စပ္ေသာ အားျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ အက်ဳိး (အေၾကာင္း) ႏွင့္ မစပ္ေသာ အားျဖင့္ ျဖစ္ေစ သူတစ္ပါးတို႔က ေျပာဆုိမူ ေျပာဆုိ ကုန္ရာ၏၊ ေမတၱာစိတ္ ရွိကုန္၍ ျဖစ္ေစ ျပစ္မွားေသာစိတ္ ရွိကုန္၍ ျဖစ္ေစ သူတစ္ပါးတို႔က ေျပာဆုိမူ ေျပာဆုိ ကုန္ရာ၏။ ရဟန္းတို႔ (သို႔ေျပာဆုိရာ) စကား လမ္းေၾကာင္းတို႔၌ သင္တို႔သည္ ဤသို႔ က်င့္ရမည္၊ “ငါတို႔၏ စိတ္သည္ ေဖာက္ျပန္မႈ မျဖစ္ လတၱံ႕၊ ယုတ္ညံ့ေသာ စကားကုိလည္း မျမြက္ဆုိၾက ကုန္အံ့၊ အစီးအပြားျဖင့္ ငဲဲ့ညႇာကာ ေမတၱာစိတ္ ရွိကုန္လ်က္ ျပစ္မွားေသာစိတ္ မရွိၾကကုန္ဘဲ ေနၾကကုန္အံ့၊ ထုိပုဂၢိဳလ္ကုိလည္း ေမတၱာႏွင့္ တကြျဖစ္ေသာ စိတ္ျဖင့္ ျဖန္႔၍ ေနၾကကုန္အံ့၊ အၾကြင္းမဲဲ့ သတၱ၀ါ အားလုံးကုိလည္း ထုိေမတၱာစိတ္၏ အာ႐ုံ ျပဳလုပ္လ်က္ ျပန္႔ေျပာေသာ ျမတ္သည္၏ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ ေသာ အပုိင္းအျခား ပမာဏ မရွိေသာ ရန္မရွိေသာ ဆင္းရဲဲျခင္း မရွိေသာ ေၾကာင္ေရအိတ္ႏွင့္ တူေသာ စိတ္ျဖင့္ ျဖန္႔၍ ေနၾကကုန္အံ့” ဟု ဤသို႔လွ်င္ သင္တို႔သည္ က်င့္ရမည္။
၂၃၂။ ရဟန္းတို႔ ယုတ္မာမႈ ရွိေသာ ခုိးသူတို႔သည္ ႏွစ္ဖက္႐ိုး ရွိေသာ လႊျဖင့္ အဂၤါႀကီးငယ္တို႔ကုိ အကယ္၍လည္း တုိက္ျဖတ္ကုန္ ျငားအံ့၊ ထုိသို႔ တုိက္ျဖတ္ရာ၌လည္း စိတ္ျပစ္မွားေသာ သူသည္ ထုိစိတ္ ျပစ္မွားျခင္းျဖင့္ ငါ၏ အဆုံးအမကုိ ျပဳက်င့္သူ မဟုတ္၊ ရဟန္းတို႔ ထုိသို႔ တုိက္ျဖတ္ရာ၌လည္း သင္တို႔ သည္ ဤသို႔ က်င့္ရမည္၊ “ငါတို႔၏ စိတ္သည္ ေဖာက္ျပန္မႈ မျဖစ္ လတၱံ႕၊ ယုတ္မာေသာ စကားကုိလည္း မျမြက္ဆုိၾက ကုန္အံ့၊ အစီးအပြားျဖင့္ ငဲဲ့ညႇာကာ ေမတၱာစိတ္ ရွိကုန္လ်က္ ျပစ္မွားေသာစိတ္ မရွိၾက ကုန္ဘဲ ေနၾကကုန္အံ့၊ ထုိပုဂၢိဳလ္ကုိလည္း ေမတၱာႏွင့္ တကြျဖစ္ေသာ စိတ္ျဖင့္ ျဖန္႔၍ ေနၾက ကုန္အံ့၊ အၾကြင္းမဲဲ့ သတၱ၀ါ အားလုံးကုိလည္း ထုိေမတၱာစိတ္၏ အာ႐ုံ ျပဳလုပ္လ်က္ ျပန္႔ေျပာေသာ ျမတ္သည္၏ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ေသာ အပုိင္းအျခား ပမာဏ မရွိေသာ ရန္မရွိေသာ ဆင္းရဲဲျခင္း မရွိေသာ ေမတၱာႏွင့္ တကြျဖစ္ေသာ စိတ္ျဖင့္ ျဖန္႔၍ ေနၾကကုန္အံ့” ဟု ဤသို႔ သင္တို႔ က်င့္ရမည္။
၂၃၃။ ရဟန္းတို႔ သင္တို႔သည္ ဤလႊ ဥပမာရွိေသာ အဆုံးအမ ၾသ၀ါဒကုိလည္း မျပတ္ ႏွလုံး သြင္းၾက ကုန္ေလာ့၊ ရဟန္းတို႔ သင္တို႔သည္ မခံႏုိင္ေလာက္ေသာ ငယ္ငယ္ ႀကီးႀကီး ျဖစ္ေသာ ထုိစကား လမ္းေၾကာင္းကုိ သင္တို႔ ေတြ႕ျမင္ၾကကုန္ သေလာဟု (ေမးေတာ္ မူ၏)။ အသွ်င္ဘုရား မေတြ႕ျမင္ၾကပါ ဟု (ေလွ်ာက္ၾက ကုန္၏)။ ရဟန္းတို႔ ထို႔ေၾကာင့္ ဤလႊ ဥပမာရွိေသာ အဆုံးအမ ၾသ၀ါဒကုိ မျပတ္ ႏွလုံး သြင္းၾက ကုန္ေလာ့။ ထုိအဆုံးအမ ၾသ၀ါဒသည္ သင္တို႔ အတြက္ ရွည္ျမင့္စြာေသာ ကာလ ပတ္လုံး စီးပြားျခင္းငွါ ခ်မ္းသာျခင္းငွါ ျဖစ္လတၱံ႕ ဟု ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤတရားေတာ္ကုိ ေဟာေတာ္ မူ၏။ ထုိရဟန္းတို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္ မူေသာ တရားေတာ္ကုိ ႏွစ္လုိသည္ ျဖစ္၍ ၀မ္းေျမာက္စြာ ခံယူၾကေလ သတည္း။